Επίκαιρα ποιήµατα – Η Ένωση της Κρήτης
Άγγελος ο χρυσόφτερος επέταξε στην Κρήτη,
και έφερε την ένωση συγχρόνως και τη νίκη.
Τη πρώτη του ∆εκέµβριου τους έτους δέκα τρία,
ελπιδοφόρο µήνυµα φέρνει, για ελευθερία.
Η Κρήτη όλη ενώθηκε µαζί µε την Ελλάδα,
που χρόνια επερίµενε µε τόση φρονιµάδα…
Με Κωνσταντίνο βασιλιά, πρωθυπουργό Λευτέρη,
η Κρήτη µας ενώθηκε µε την µητέρα ταίρι…
Εδήλωσε ο πρωθυπουργός, χωρίς καθυστερήσεις
και έκαµε ότι έπρεπε και όλους θα τους πείσει!!!
Τέτοιες ενέργειες σωστές όλοι χειροκροτούνε,
και λόγια πολλά έχουνε, ευχάριστα να πούνε.
Ηµέρα ήταν Κυριακή, επίσηµοι όλοι φθάνουν
δοξολογία στη Μητρόπολη πηγαίνουν, για να κάµουν.
Χρέος αισθάνονται ιερό, πρώτα δοξολογία,
που ο Θεός εχάρισε αυτή την ευλογία.
Και άλλοι πολλοί επίσηµοι µαζί ακολουθούνε,
θέλουν όλοι την ένωση µαζί, να τη χαρούνε.
Επίσκοπος τότε ήτανε Αγαθάγγελος Νινολάκης,
και των Χανίων δήµαρχος ήτανε ο Μουντάκης.
Αυτοί τους υποδέχθηκαν µε λόγους ευλογίες,
µε άνθη ροδοπέταλα και καµπανοκρουσίες…
Μετά πηγαίνουν στο Φιρκά για να επισφραγίσουν,
να υψώσουν τη σηµαία µας και να πανηγυρίσουν.
Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης κρατούσε τη σηµαία,
που θρύλους έγραψε κι αυτός µαζί µε την παρέα…
Κι υψώθη η σηµαία µας εκεί να κυµατίζει,
την ένωση της Κρήτης µας πάντοτε να θυµίζει.
Από νωρίς κόσµος πολύς κάτω στην παραλία,
πανηγυρική ατµόσφαιρα, έδιδαν και τα πλοία.
Όλη η Κρήτη σύσσωµος ήτανε µαζεµένη,
ζητωκραυγές, συγκίνηση και ανθοστολισµένη.
∆άκρυα και συγκίνηση δείχναν τα πρόσωπά τους
µικροί µεγάλοι χαίρονται, δεν κρύβουν τη χαρά τους.
Χειροκροτήµατα πολλά, ζητωκραυγές σηµαίες,
µε άνθη εχαιρέταγαν τις όµορφες ιδέες.
Πέτρινες πρέπει οι καρδιές ήταν και δεν ραγίσαν,
µε τα βρεγµένα µάτια τους µ’ αυτά που αντικρίσαν…
Τα σύννεφα εφύγανε ο ήλιος ανατέλλει
και τις χρυσές ακτίνες του εις τη σηµαία στέλνει.
Αγριολούλουδα πολλά στους πρωτεργάτες πρέπει,
αυθόρµητα τους στέλνουµε το χρέος επιτρέπει.
Και οι επόµενες γενιές και βέβαια το ξέρουν,
στη µνήµη αυτών των αγωνιστών λουλούδια να προσφέρουν.
Αντώνης Παπαλιονάκης
Το παιδί παιδεία
θέλει…
(Ο δρόµος προς την Αρετήν
περνά µέσα από την παιδείαν)
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Το παιδί παιδεία θέλει
πούνε ζάχαρη και µέλι,
πρέπει το µυαλό να µάθει
πώς τα όνειρα να πλάθει,
στην καρδιά να τα φουρνίζει
κι η ψυχή να ξεφουρνίζει!
Τι ωραία αγωνία
σαν να βλέπεις µια ταινία
να µαθαίνεις να µαθαίνεις
και χορτάτος να µην µένεις!
Το Εβερεστ να καταχτήσεις
το παλάτι σου να χτίσεις
Το ΕΥ ΖΕΙΝ του Αριστοτέλη
θέση πρώτη έχει εντέλει
της παιδείας τα σκαλοπάτια
οδηγούνε σε παλάτια!
Σκέτο ΖΕΙΝ δεν έχει αξία
και καµιά υπεραξία…
Το µυαλό θέλει αξόνι
να οργώνει να βιώνει
σαν µικρός Θεός να είναι
και όχι για το Θεαθήνε!
Το παιδί παιδεία θέλει
πιό πολύτιµον εντέλει
η ψυχή να παίρνει ανάσα
της ζωής να πιάνει , µπάσα
µην µουσκλώνει, µην µατώνει
και σαν το κερί µην λειώνει!
Και σχαράς παιδεία που έχει
το µυαλό του γνώσεις βρέχει
που τροφοδοτούν τη Γή
και επουλώνει µιά πληγή!
Άλλως, χωρίς γνώσεις χωρίς γνώµη
το κλειδί δεν ξεκλειδώνει
θάσαι έξω του νυµφώνος
ταλαιπωρηµένος µόνος!
Το παιδί θέλει παιδεία
το ζητά και η κοινωνία
να γιατρεύονται οι πόνοι
κι ΚΑΡ∆ΙΑ µην είναι µόνη!
Μήν βρεθεί στην παγωνιά
χωρίς τζάκι και φωτιά
καθισµένη στη γωνιά…
————————————-
Η καλιέργεια της ψυχής
είναι πολύ µεγάλο πράγµα
και όποιος το καταφέρει ΖΕΙ
του ονείρου του το θαύµα !
————————————-
Γενικώς η παιδεία η Σχολική
η Οικογενειακή,η Κοινωνική
είναι αλληλένδετες
Ικανές και Αναγκαίες
γιά την Ευτυχία των Παιδιών!
Μιχάλης Παπαδερός
περί τα Μαθηµατικά εργαζόµενος
εκ Λιβαδά Σελίνου Ορµώµενος
ΑΝ.Ε.Κ. – ΕΤ.ΑΝ.ΑΠ. – ΣΑΜΑΡΙΑ
∆ύο εταιρείες του λαού, αλλιώς λαϊκής βάσης,
που στηριζόταν στο νερό, πόσιµο και θαλάσσης,
κι οι δυο δηµιουργήµατα, ενός παλιού ∆εσπότη,
έδαφος βρήκαν καρπερό, απ’ τη στιγµή
τη πρώτη.
Α.Ν.Ε.Κ. ονόµασαν τη µια, που ‘χε δικά της πλοία
κι έπαψε επικίνδυνη, να’ ν’ η ναυσιπλοΐα.
Την άλλη είπαν ΕΤ.ΑΝ.ΑΠ., που άρχισε µια σχέση
µε τα τα νερά της Σαµαριάς και το γλυκό θα δέσει.
Για χρόνια είχανε κι δύο, ανοδική πορεία
και σύντοµ’ ανδρωθήκανε, γινήκανε θηρία.
Μ’ ατοµικά συµφέροντα, µυρίστηκαν το χρήµα
και για συνεκµετάλλευση, κάναν το πρώτο βήµα.
Μέτοχοι γίναν στην Α.Ν.Ε.Κ. και µετοχές επήραν,
ώσπου σαν νοικοκύρηδες, µπήκαν από τη θύρα.
Όλα αυτά εγίνανε, σαν πέθαν’ ο ∆εσπότης,
που την εθεµελίωσε ο Άγνωστος Στρατιώτης.
Τώρα βάλανε στο µάτι και το πόσιµο νερό,
ότι το γλυκοκοιτάζουν, σίγουρο το θεωρώ.
Όσο ο Αποστολάκης, στέκει και καλά κρατεί,
δεν φοβάτ’ η εταιρεία, στα ποδάρια, της πατεί.
Μα συµφέροντα µεγάλων, στην απέναντι µεριά,
στέκονται και περιµένουν, δεν ψηφούν ανηφοριά.
∆εν λογαριάζουν τη ζηµιά, που κάνουν τη µεγάλη,
εξεπουλήσανε τη µία και στα σκαριά κι άλλη.
Εννιαχωριανός
