28 Φλεβάρη
Στην έρηµη απλωσιά, την άδεντρη
δίπλα σ’ οδοστρωτήρα,
µανιτάρι τόσο δα
την άσφαλτο πιέζει
για να ’µπει αέρας καθαρός,
για να ’µπει οξυγόνο
στην µπαζωµένη γη.
Απ’ την ελάχιστη ρωγµή
ψίθυροι παιδιών,
«πώς» και «γιατί» πενήντα επτά
στις στέγες η βροχή
µας φέρνει
κι ένα τραγούδι µας ζητούν
ένα νανούρισµα γλυκό
να κοιµηθούνε…
Βάστα, µικρό µου µανιτάρι
το άνοιγµα το ελάχιστο
να πάρουν αέρα τα παιδιά
να εισπνεύσουν οξυγόνο,
ώσπου οι φωνές να ενωθούν
να πούµε το τραγούδι
να αναπαυθεί η ψυχούλα τους
να αναστηθεί η καρδιά µας!
Μαρινέλλα Βλαχάκη
Για τα Τέµπη
Τα Τέµπη είναι µια πληγή
Αγιάτρευτη δυο χρόνια.
∆εκάδες σκοτωθήκανε
Στου χάρου τα βαγόνια.
Αυτοί που ταξιδεύανε
Στα Τέµπη µε το τρένο.
∆εν ήξεραν πως ήτανε
Σαφή καταραµένο.
Τα όνειρα τους κάηκαν
Μαζί µε τα βαγόνια.
Ο ήλιος εβασιλεψε
Σωπασανε τ’αηδονια.
Στο τρένο µηχανοδηγό
Εβαλανε Τον Άδη.
Τόσα αθώα θύµατα
Χάθηκαν στο σκοτάδι.
Τα θύµατα δικαίωση
Και λύτρωση ζητουνε.
Οι φταιχτες ν’αποκαλυφτουν
Και να τιµωρηθούνε.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Θρύλοι του ποδοσφαίρου µας
Μίµης, ∆οµάζος, Στρατηγός, θρύλος του ποδοσφαίρου,
σε χρόνια παλαιότερα, που µιά σφραγίδα φέρουν.
Χρόνια ερασιτεχνισµού, στ’ αθλήµατα µε µπάλα
και οι επιτυχίες του, ερχόταν στάλα στάλα.
Από παιδάκι έµαθε, ποδόσφαιρο να παίζει,
σ’ αλάνες Αµπελόκηπων, απόκτησε το…γρέζι.
Εκεί τον ανακάλυψαν, πως ήταν µπαλαδόρος
και δεν τον, εχωρούσε πια, της γειτονιάς ο χώρος.
Στη Λεωφόρο έρχεται, τρανή καριέρα κάνει,
η στόφα του πρωταθλητή, από νωρίς εφάνει.
Εις το τριφύλλι, παίζοντας, µε τον Αντωνιάδη,
δίδυµ’ αποτελέσανε, οι σέντρες του … αλφάδι.
Με κλειστά µάθια εύρισκε, ο Μίµης τον Αντώνη,
σύµβολο γίνανε οι δυό κι ο κόσµος καµαρώνει.
Με Πούσκας σαν προπονητή, εφθάσανε στα ύψη
και την επιτυχία τους, άλλος δεν θα αγγίξει.
Μέχρι και στο ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ σε τελικό θα παίξουν
κι υπερηφάνιας έµπλεοι, εγκώµια θα δρέψουν.
Μαζί µε τους συµπαίχτες τους, στήσανε µια οµάδα,
που σ’ εποχές παλιότερες, δόξασαν, την Ελλάδα.
Τον άσο που λεγαν Πελέ, στο δρόµο σου ευρήκες,
Μίµη ∆οµάζο π’ άφησες, στους νέους υποθήκες.
Μαζί µε Χατζηπαναγή και Τάκη Λουκανίδη,
του ποδοσφαίρου ήσαστε, καµάρι και στολίδι.
Εννιαχωριανός
Μαντιναδάκια
Έχω αµαρτία παλικάρι
έχω πιει από το φεγγάρι
πάρτην από πάνω µου αν θες
µίλαγα στο Θεό εψές.
Έχω πίκρα και µεγάλη
όλα µου τα δόντια έχω βγάλει
σιωπηλά και σταθερά
για ένα αύριο ζω βρε παιδιά!
Φέζα
(Φως, Έρως, Ζωή, Αγάπη)
Παλαιό ποίηµα
Ευφυολογήµατα συγχυσµένης διανοίας
σταχυολογήµατα ανεκπλήρωτων ονείρων.
Με µαγκάλι θα ζεστάνω τον µέσα µου άνθρωπο
και µ’ αυγοτέµπερα θα ζωγραφίσω το πορτραίτο του.
∆εν ξέρω τι θα δω· µπορεί να τροµάξω, µπορεί να φωνάξω.
Θα κλείσω στο φως την αυλαία του κενού και θα φωτογραφήσω
en face τον κύκλο του έρωτα.
Ψάχνοντας µε την αφή στο σκοτάδι πράγµατα κι ανθρώπους
συναισθήµατα και λογισµούς, ναι! θα ψελίσω στις απορίες
των ακροατών.
Ελέγχω τη µουσική, τον ύπνο, τον χρόνο που παραπαίει
τον ευωδιάζοντα κόσµο µε νότες σαξοφώνου.
Ακρωτηριασµένη η κραυγή της συµφοράς, λείπει και
δεν ξεχνά πώς άρχισε να υπάρχει.
Συγκεντρωµένος στον εαυτό µου, συνεπής αγωνιστής
θα υπάρχω, τενεκέδες µε φωτιά θ’ αναµιγνύω και
κύκλους πύρινους θ’ αναλύω, µέχρις ότου συναντηθούµε
ξανά.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
∆ιάγγελµα
Πλήθη προγόνων απ’ τις πέτρινες σιωπές,
τις ζωές προβάλλουν ωσάν αστραπές,
µε αξίες θεµελιώδεις για να κτίσουν
και όλοι οι νέοι τις ζωές τους να στηρίξουν!
Ως αφή ας γίνουν όλες του Φωτός
για να γίνει ο ιεώδης κόσµος υπαρκτός,
κι οι στιγµές που δείχνουν κι οι ώρες ιερές
και του λαϊκού πολιτισµού µας οι χαρές!
Ο Θεµέλιος Λίθος είναι ο Χριστός
που σ’ Αυτόν εστέριωσε ο κόσµος µας αυτός,
στων δυο χιλιάδων χρόνων και πλέον, παραστιές,
και λαµπάδες-µέρες Πίστης σαν φωτιές!
Ως εστίες είναι στα σκοτάδια των καιρών,
που όλες πυρπόλησαν και τούτο το παρόν,
και την γύρω, πυκνή οµίχλη ασεβών,
για να φανεί η θέα ∆ώρων ακριβών!
Πλήθη οι πρόσφυγες, ανέστιοι και γυµνοί,
µα καλύπτουν προσδοκίες οι ουρανοί,
και µε ποίηµα, ∆ιάγγελµα, ύµνο και ψαλµό,
και των νέων Μαρτύρων δείχνουν ερχοµό!
Λένα Αλυγιζάκη
αφιερωµένο στους εγγονούς µου
Γιάννη και Ανδρέα Σκαλιδάκη
Η χαµένη ώρα της δικαίωσης
Η µέρα θα ναι όλη δικιά µας
Τα αµάξια παίρνουν τη χαρά
Τα παλληκάρια προδοµένα
Ψάχνανε για ιδανικά
Ήρθανε όµως κάτι άλλοι
Αλήθεια τόσο τροµεροί
Με όπλα ήταν φορτωµένοι
Ήταν κουρσάροι µιάς ζωής.
Ψάχνανε τότε για τη λεία
Είχαµε αλήθεια κουραστεί
Βρέθηκε όµως ευκαιρία,
Να δικαιώσει τη ζωή.
Κολόµβοι πάντα θα υπάρχουν
Και’’ Εσταυρωµένοι Χριστοί’’
Έλα τώρα να σε αγκαλιάσω
Που τερµατίζει µιά ζωή.
Έλα τώρα να σε φιλήσω
Που τερµατίζει µια ζωή
Κολόµβοι πάντα θα υπάρχουν
Και ‘’Εσταυρωµένοι Χριστοί’’.
LEVANTES
( EMM. ΘΕΟ∆ΩΡΑΚΗΣ)
