Ο καιρός εγγύς
Χτιστές πόλεις και φώτα που τρεµολάµπουν αµφίβολα
και φωτίζουν απλά της ζωής µας τα είδωλα,
που δε φτάνουν της ζωής το επέκεινα
κι αν προσπάθησαν τόσο και επέκτειναν.
Κι η όχθη του µυαλού που ακουµπάει στα σύνορα
και κρατά µόνο της ζωής τα εφήµερα,
τόσο απλά το µυαλό θεοποιήθηκε,
και τη Θεία Μνήµη του αποποιήθηκε.
Καθηµερινά θα κυβερνούν πλέον «τα άλαλα»
και θα ορίζουν τις κοινωνίες «τα µπάλαλα»,
ώσπου να κρίνουν για όλ’ αυτά τα παράλογα,
του κόσµου τα αγέννητα, και ζώα δίχως λόγο, τ’ άλογα!
Αλλά, λαµπροφόρα τα µέλλοντα τ’ Άκτιστα,
γι’ αυτό γρηγορείτε, προσεύχεστε τάχιστα,
ο καιρός εγγύς, καθώς σβήνουν τα λαµπιόνια µας,
των Ουρανών Βασιλεία θ’ ανταµώνουν τα χρόνια µας!
Λένα Αλυγιζάκη
Από καρδιάς µε σεβασµό
στα θύµατα της φρικιαστικής
τραγωδίας των Τεµπών
Εις τη κοιλάδα των Τεµπών
τα τραίνα συγκρουστήκαν
πενήντα ήταν και επτά που δολοφονηθήκαν.
Φλεβάρης µήνα ήτανε
µια νύχτα αποφράδα
που γίνηκε το έγκληµα
και πόνεσε η Ελλάδα.
Γονείς εχάσανε παιδιά
κι αδέρφια άλλα αδέρφια
παιδιά στερήθηκαν γονείς
σβήσανε όνειρα µε µιας
κι έγιναν περασµένα.
Κλαίει η Ελλάδα και πονεί
και ζει αυτή τη φρίκη
βγαίνει στους δρόµους και θρηνεί
θέλει δικαιοσύνη
σε κράτος και σε δικαστές
δεν έχει εµπιστοσύνη.
Χιλιάδες µαζευτήκανε
σ’ ούλες τις πολιτείες
να πούνε φτάνει ως εδώ
«ΟΧΙ» άλλες κοροϊδίες.
Σ’ αλάργο τόπο είµαστε
στη µακρινή τη Κρήτη
κάποτε ζήσαµε κι εµείς
ίδια µεγάλη φρίκη.
Θύµησες έχοµε παλιές
από τη Φαλκονέρα
της Κερατέας το βουνό
µια νύχτα µια ν’ εσπέρα.
Εκεί χαθήκανε ψυχές
πολύ εδικών ανθρώπων
και τα ΧΑΝΙΑ µας γέµισαν
θλίψη, µεγάλο πόνο.
Όµως ο χρόνος είν’ γιατρός
και λίγο-λίγο σβήνει
και λιγοστεύει στις καρδιές
τον πόνο την οδύνη.
Οι προσευχές µας είν’ µαζί
σε όλους που πονάνε
λίγο να απαλύνουνε
το πόνο που περνάνε.
Η Παναγία κι ο Χριστός
παρηγοριά να δίνει
και ας σταθεί στο ύψος της
και η δικαιοσύνη.
πρωτοπρεσβύτερος
Γεώργιος Ε. Φραντζεσκάκης
Εφηµέριος Πρασέ – Σέµπρωνα
Εγνώρισά τη, τη ζωή….!
Εγνώρισα τη τη ζωή µε γνώρισε και εκείνη
Κι ευχήθηκα η γνωριµιά χρόνους πολλούς να µείνει
Εκείνη εµειδίασε κι είπε µε παρρησία
<<τ’ ανθρώπου ανήκει η ζωή κι εχει µεγάλη αξία>>
Τη ρώτησα για να µου πεί µ’ένα φαρδύ µου γέλιο
Που’ναι της όψης η χαρά και της ψυχής θεµέλιο
Άραγε τι είναι η ζωή σ’αυτόν εδώ τον τόπο;
Κι εκείνη µου απάντησε δίχως κανένα κόπο
Είναι το γέλιο, η χαρά, η λύπη και ο πόνος
Απού περνά ο άνθρωπος µε φίλους του και µόνος
Αρκεί Αγάπη, σεβασµό, µε θάρρος να της δείχνει
Στ’άσχηµα και παράνοµα ποτέ να µην τη ρίχνει
Μικρή είναι λέει ο άνθρωπος και εννοέι τα χρόνια
Όπως τα όρη, τα βουνά, λίγο κρατούν τα χιόνια
Αιώνες τώρα περπατώ πάντα τον ίδιο δρόµο
Κι ο άνθρωπος µ’ακολουθεί ίσως µε άλλον νόµο
Πλανεύτρα και παλιοζωή ο κόσµος µε φωνάζει
Μα δεν κατέχει το νερό δίχως φωτιά δεν βράζει
Την άκουσα µε προσοχή εις την αυγή της µέρας
Κι ο λοίσµός µε ρώτησε ποιάς είπα καληµέρα;
Είναι η ζωή ενα δεντρί στ’ ανθρώπου το περβόλι
Γι’αυτό και το φροντίζουνε και τ’αγαπούνε όλοι
Είναι η ζωή πολύ γλυκιά και µοιάζει µε το µέλι
Σαν τη γνωρίσει ο άνθρωπος πάντοτε τηνε θέλει
Μοιάζει κουβάρι η ζωή π’άνθρωπος ξετυλίγει
Κόµπους εις το ξετύλιγµα δύσκολα θ’αποφύγει
Ο άνθρωπος και η ζωή ένα µαζί πλεγµένοι
Μα όταν φύγει ο άνθρωπος τίποτα πια δεν µένει.
Του Νίκου Φλεµετάκη
Το φίδι και η αρετή
Και τώρα, παρακαλώ, ας επικρατήσει µια εκκωφαντική σιωπή,
µήπως και ξυπνήσουν οι εναποµείναντες κοιµισµένοι…
(Γ. Η. Ο., 28.02.2025)
Κι όταν ξυπνήσουν οι µουζίκοι,
θα ξεθρονιαστούν οι λύκοι!
Και του λαού το φουσκωµένο κύµα
θα γίνει εκείνων µνήµα!
Κι όταν σηκωθούν τα πλήθη,
θα πάψουν των τυράννων οι µύθοι·
Αφέντες, πίσ’ από ραβδούχων σκουτάρια
δεν κρύβονται τα παλικάρια!
Το στεφάνι της ελιάς και η αιώνια ζωή
ανήκουν στα πλήθη που το δίκαιο τούς οδηγεί,
σ’ αυτούς π’ η αλήθεια τούς φωτίζει
π’ η αρετή απ’ τους αλαζόνες τους ξεχωρίζει!
Εκείνος ορθός στέκεται
µα αυτό καταγής σέρνεται,
αυτή είναι η αξία κι η διαφορά
του ανθρώπου µε του φιδιού τη γενιά!
Ηµέρα της γυναίκας
Οκτώ του Μάρτη και γιορτή
Κάθε γυναίκα έχει.
Εκείνος που ναι δίπλα της
Πρέπει να την προσέχει.
Γυναίκα πλάσµα φωτεινό
Του ήλιου θυγατέρα.
Με ένα της χαµόγελο
Κάνει τη νύχτα µέρα.
Η γυναικεία η καρδιά
Παραµυθένιο κάστρο.
Στο βλέµµα της φεγγοβολά
Του έρωτα το άστρο.
Το Μάρτιο γιορτάζουνε
Όλης της γης οι βιόλες.
Μας φέρνουνε την άνοιξη
Έχουν τις χάρες όλες.
Μια αγκαλιά και ένα φιλί
Σήµερα που γιορτάζει.
Γυναίκα πλάσµα φωτεινό,
Όπου προβάλλει λιάζει.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Η κατρακύλα
Η Παγκοσµιοποίηση και η κρατούσα τάξη,
έκαµαν τον Πλανήτη Γη, δραµατικά ν’ αλλάξει.
Τα πάντα όλα σήµερα, τραβούν την κατηφόρα,
στον όλεθρο βαδίζουµε και µε µεγάλη φόρα.
Μονάχα Θεού θέλοντος, µπορεί να σταµατήσει
η κατρακύλα των λαών, σ’ Ανατολή και ∆ύση.
Είναι ο Παντοδύναµος, η µόνη µας ελπίδα,
που µας απόµεινε στης Γης, τη µαύρη καταιγίδα.
Τα αγαθά µαζεύονται, σε λίγα χέρια µόνο
και αβγατίζουν οι φτωχοί, που ζουν µέσ’ τον πόνο.
Άρτον τον επιούσιον, δεν θα ΄χουνε σε λίγο
και τούτη την κατάσταση, εγκαίρως τηνε θιγώ.
Μα δεν ακούνε οι τρανοί κι οι µεγιστάνες όλα,
που ‘χουν τσι ψεύτρας τση ζωής, κάργα το πορτοφόλι.
Όµως αυτό τσ’ Ουράνιας, είναι καινό τελείως
και πρόσβαση δεν έχ’ εκεί, ο πάσα εις δολίως.
Ετούτα κάθε άνθρωπος, εάν θα λαβ’ υπόψιν,
η κατρακύλα σταµατά, στου µαχαιριού την κόψη.
Εννιαχωριανός
Τέµπη βράδυ Φλεβάρη
στις 28/3/2023
Θρήνος Κραυγή
Της Μάνας του Πατέρα
των Τεµπών του Λαού
Παιδιά µου χαθήκατε, παιδιά µου καήκατε,
στα Τέµπη βράδυ Φλεβάρη στις 28.
Το γέλιο µου χάθηκε, η σκέψη τρελάθηκε,
κλαίω, γογγύζω, σπαράζω, θρηνώ.
∆εν ήταν ατύχηµα, δεν ήταν δυστύχηµα,
ήτανε έγκληµα µελετηµένο και φονικό.
Παγίδα σας στήσανε και δεν αφήσανε,
να ζείτε και σεις όπως εγώ,
στα Τέµπη βράδυ Φλεβάρη στις 28.
Όρκο σας δίνω ιερό, ατίµωση δε θ’ ανεχτώ,
κλαίω, σπαράζω, γογγύζω, θρηνώ.
Θέµις που βρίσκεσαι, Θέµις µου κρύβεσαι,
γραβατοµένους φονιάδες θωρώ.
Προσπάθειες γίνονται,
για να τους κρύψουν για να τους σβήσουν,
από τη µνήµη και το µυαλό, συγκάλυψη δεν θ’ ανεχτώ.
Η Νέµεσις έρχεται, κι εγώ ενδέχεται,
Ορέστης να γίνω να λυτρωθώ.
∆ικαιοσύνη ζητώ, δικαιοσύνη ζητώ.
Κλαίω, γογγύζω, σπαράζω, θρηνώ.
στα Τέµπη βράδυ Φλεβάρη στις 28.
∆ήµος Ε. Κερδέλας
