Αδήριτη ανάγκη
Η κάθε ανάγκη καθορίζει
τις ζωές μας.
Στα φύλλα της καρδιάς
αναδύονται οι επιθυμίες μας
και τα κύτταρα του εγκεφάλου
τις εκτελούν.
Με διάθεση νεανική, ανοίγουμε
τις θύρες των αισθήσεων και
περιμένουμε χαρά και δικαίωση.
Μια βόλτα στα στενά δρομάκια
του Παραδείσου, μάς διδάσκει
την αγάπη και την ποθούμενη
τελείωση.
Συνηθίζουμε τον τρόπο ύπαρξής μας·
κουραζόμαστε κι ενίοτε
απογοητευόμαστε.
Όσο κίτρινες κι αν είναι οι
σελίδες των βιβλίων μας
μάς υπόσχονται ζεστά χειμερινά
βράδια και τυχαίους περιπάτους.
Ομολογούμε τη χάρη,κηρύττουμε
το έλεος και ερωτευόμαστε
τον Θεό για μια ακόμη φορά.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Το άκρον άωτον της σάτιρας
ΤΟΝ ΛΥΠΗΘΗΚΕ ή ΤΟΝ ΔΟΥΛΕΥΕ;… (9 συλ.)
Πάνω σου κάθισα για λίγο
φίλε κι αν σε πονώ να φύγω,
είπε στον ταύρο το κουνούπι
και τσίριξε: Είμ’ ο πρώτος! γιουούπι!
ΦΟΒΕΡΟ ΟΠΛΟ! (10 συλ.)
Εχθρός ενόψει στα δέκα μέτρα
κι ο στρατιώτης που ‘ταν στην πύλη,
άφησε τ’ όπλο και πήρε πέτρα
και… εχεστήκαν εχθροί και φίλοι…
ΑΒΛΕΨΙΑ (11 συλ.)
Αν το ‘βλεπε πως ήτανε ληγμένο
το κώνειο το τρις-καταραμένο
θα ζούσε ακόμα ο σοφός Σωκράτης,
είπε ο ψυχίατρος ο Πολυκράτης.
ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ (12συλ.)
Στο στρατό, καριέρα «Τζαστ» τριάντα χρόνια,
μαζεμένα μου ‘ρθαν τα καλά τα νέα
γιατί δυό μου βάλαν όμορφα γαλόνια!
και μ’ ανακηρύξαν… κιόλας!… Δεκανέα
ΕΙΠΕ Ο ΓΑϊΔΑΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΤΕΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑ (13συλ.)
Ψάρια, πουλιά και ζώα, σαν είχανε φωνή,
και δεν μιλούσαν μόνο κότες και πετεινοί,
πετεινός σε γάιδαρο ήτανε καβάλα
και του είπ’ ο γάιδαρος: Μίλα ρε κεφάλα…
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ; (14συλ.)
Φορές ογδόντα πέντε ήταν στεφανωμένος
και το Ληξιαρχείο είπε πως δεν υπήρξε
ποτέ του θεατρίνος, ούτε και παντρεμένος
κι εδώ ‘ναι τα κιτάπια «και όπερ έδει δείξε…».
Σε όποιον θα πει, το κείμενο δεν έχει αληθοφάνεια,
του λέμε ότι δάφνινα ήτανε τα στεφάνια.
ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ (15συλ.)
Σαν ήτανε πρωθυπουργός έλεγε με καμάρι
ότι κι αυτός κι οι Έλληνες, εχθρού δεν κάνουν χάρη.
Και στην Τουρκία, βέβαια, δεν θα επιτεθούμε
μα αν αυτή επιτεθεί, εμείς θα αμυνθούμε!
ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ (16συλ.)
Ένας, πάνω στην τρομάρα έλεγε το χοίρο… μπάρμπα
και στις δίψες του ο άλλος, τη γριά είπε… Βάνα Μπάρμπα…
Σίδερο πως τρώει η μύγα, είπε τρίτος κι είπαν άλλοι
ότι είδαν το κουνούπι όταν έτρωγε ατσάλι!…
Παύλος Πολυχρονάκης
Η φωνή της σιωπής
Νοσταλγώ
το συρτό τσάλαχο των βημάτων σου
τον κρότο του περιπατητήρα
το τρίξιμο του τετράνυχου μπαστουνιού
το βιαστικό μεταλλικό ήχο
καθώς οι βελόνες χόρευαν στα χέρια σου
την απεγνωσμένη προσήλωσή σου
στο νέο πλεκτό.
«Δεν είμαι πια εγώ» έλεγες
κι εγώ σου έλεγα: «Όμορφη πάντα,
πιο νέα απ’ τους νέους,
πιο άξια απ’ τους άξιους,
πιο δυνατή απ’ τους δυνατούς».
Άκου τη φωνή της σιωπής.
Αργά
σαν μαγική σερπαντίνα ξετυλίγεται
μελωδικά αντηχεί
απλώνει ευωδιά λιβανωτού
λέει ξανά: «Όνειρο η ζωή,
αστραπή ο άνθρωπος,
και η στιγμή
προσμένει πάντα
το φιλόξενο δέξιμό σου».
Ύστερα φεύγει
στις άδειες πλατείες
με τα φώτα της γιορτής
σκαλώνει σε καράβια
που πάντα προσμένουν να σαλπάρουν
χορεύει αγκαλιά με τ’ άστρα
τακτοποιεί
παλιές σημειώσεις
προσπαθεί να πιάσει χαρτιά
που παίρνει ο άνεμος.
Άκου τη φωνή της σιωπής
πάντα έχει πράγματα
να πει για σένα.
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Στον μεγάλο Εννιαχωριανό Ριμαδόρο (Γιάννη Μ.)
Με ρίμα σου με τίμησες περίσσεια φίλε Γιάννη
κι ένοιωσα πως μ’ ανέβασες στ’ αστέρια για σεργιάνι.
Η ανθρωπιά κι οι ρίμες σου ψηλώνουν τα χωριά σου
και κάνεις πιο περήφανη τη διαλεχτή γενιά σου.
Με περηφάνια Κρητικού επήρες τ’ όνομά τους
γι’ αυτό ριζώθηκες βαθιά στο νου και στην καρδιά τους.
… Με κρητική ντοπιολαλιά τσι ρίμες σου σκαρώνεις
και κάθε μέρα που περνά τη φήμη σου ψηλώνεις!!!
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Ρύπανση της ατμόσφαιρας – προφητικόν –
Άκουσα πως ξεπέρασε τα όρια της Κίνας
η ρύπανση τσ’ ατμόσφαιρας με τούτα και με κείνα.
Ότι κυκλοφορούσανε με μάσκα μιαν ημέρα
όλοι στους δρόμους κι έψαχναν κοπανιστό… αέρα.
Τσ’ είδα στην τηλεόραση, δεν κάνω καλαμπούρι
σε λίγο θα τη βλέπουμε και στη δική μας μούρη.
Αν τώρα δεν καθίσουνε οι ηγέτες οι μεγάλοι
ν’ αποφασίσουν δραστικά να κόψουν την κραιπάλη,
την υπερκατανάλωση σ’ ότι παράγει ρύπους
σύντομα θα τσ’ ακούσομε στην πόρτα μας τσι χτύπους.
Από τη ρύπανση αυτή, κανένας δεν γλιτώνει
σ’ όλο τον κόσμ’ ακάθεκτη μέρα τη μερ’ απλώνει.
Μα δεν τα βλέπουνε αυτά οι προηγμένες χώρες
και το κακό αυξάνεται κι έρχεται μπόρες, μπόρες.
Ώσπου να καταλάβουνε και να κατανοήσουν
πως έχουν υποχρέωση να αντιμετωπίσουν,
την κρίσιμη κατάσταση που βρίσκετ’ ο πλανήτης
θα τσι προλάβει ο καιρό ο κοσμοκαταλύτης.
Οι επιστήμονες συχνά καμπάνες τους βαρούνε
μ’ αυτοί που πρέπει να τσ’ ακούν, κάνουν πως δεν ακούνε.
Τσι χώρες που παράγουνε ρύπους τσι ξέρουν όλοι
αυτές που καταστρέφουνε τση γης το περιβόλι.
Ιστορικές χρειάζεται να λάβουν αποφάσεις
να θίξουνε συμφέροντα ζημιογόνες δράσεις.
Εάν δεν το τολμήσουνε παίρνουνε την ευθύνη
που ζωντανός πάνω στη γη κανένας δεν θα μείνει.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
