Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2021
Ένα περίπου έτος μετά Κορωνοϊό
στο Πάρκο εκείνο που φέρει το ευγενικό και φιλόδοξο όνομα
“Ειρήνης και Φιλίας των Λαών”
το σούρουπο που μόλις υποβόσκει
αφήνει τους φίλους του ρεμβασμού
να θαυμάσουν, ανάμεσα στα άσπρα σύννεφα,
ένα μικρό ξέφωτο που αφήνει
το εκτυφλωτικό μάτι του ήλιου
να κατοπτεύει.
Το παλιό ρολόι του Κήπου
πρόσφατα αναπαλαιωμένο
γνωρίζει καινούργιες δόξες
-ποιο τάχα καλύτερο θεωρείο
θα έβρισκαν τα σμήνη των περιστεριών?
Κάθονται πάνω στο θόλο
του κωδωνοστασίου,
τεχνοτροπίας εποχής μεσοπολέμου,
κάθονται στα στενά διαζώματά του,
πλάι στα κάθετα ορθογώνια ανοίγματα
με τη διαμπερή θέαση.
Αγναντεύουν τον τόπο ως πέρα
προς νότο τα Πάλλευκα Όρη
προς βορρά τη θάλασσα
σ’ ανατολή και δύση τον ιστό της πόλης
κατά ομάδες πετούν ένα γύρο
κι ύστερα πάλι κάθονται
και αγναντεύουν.
Ο ήχος της καμπάνας
πια δεν τα τρομάζει
κι ας μετρά η φιλία τους
μόλις μήνες ζωής.
Λίγο πιο πέρα
αρχίζουν οι πρώτοι ήχοι των κροτίδων.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις…
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Καλή Χρονιά,
Φως Χριστουγέννων παντού και πάντα!
Παιδικές αναμνήσεις
Τώρα π’ ασπρίσαν τα μαλλιά, τα λιγοστά που έχω
σκέψεις στο νου μου έρχονται και στα παλιά ξετρέχω.
Συχνά αναλογίζομαι τα παιδικά τα χρόνια
που στου χωριού γυρίζαμε τα πλάγια και τ’ αλώνια.
Το μεσημέρι που ποτέ ο ύπνος δεν εκόλλα
χωρίς παπούτσια τρέχαμε δεν λιώναμε και… σόλα.
Τα καλοκαίρια ειδικά που ‘κλεινε το σχολείο
και πεταμένο είχαμε στην άκρη το βιβλίο.
Τα ζώα να προσέχουμε μας είχαν αναθέσει
και ‘μεις τα βασκαρίζαμε στη μια και άλλη θέση.
Μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά, τσι κλέφτες κι αστυνόμους
επαίζαμε στα λιόφυτα με τσι δικούς μας νόμους.
Όπως και πετροπόλεμο με τα παιδιά του άλλου
του διπλανού μας του χωριού εν γνώσει του δασκάλου.
Που μια φορά εβρέθηκε στη μέση κι από τύχη
γλίτωσε απ’ αδέσποτη πέτρα να τον πετύχει.
Γυρεύαμε την αφορμή και ψάχναμ’ ευκαιρία
συχνά εξετρυπούσαμε μέχρι τη… γαλαρία.
Απ’ τον Ακισαρόλακκο ως και τα λιοφυτάκια
πλάκες εθεμελιώναμε και πιάναμε πουλάκια.
Μανίτες εγυρεύαμε μετά τα πρωτοβρόχια
στα δάση και στσι καστανιές και μέσα σε αυλόχια.
Και τσι χοχλιούς σε βροχερές μαζεύαμε ημέρες
ως τα Σταυράκια φτάναμε όταν δεν είχ’ αγέρες.
Όσα θυμούμ’ απ’ τα παλιά σ’ αυτή τη ρίμα γράφω
γιατί με περονιάζουνε τσίτες των… ασπαλάθω.
Μικρά παιδιά πως ζούσαμε εις το δικό μας τόπο
να μάθει κι η επόμενη η γενεά ανθρώπω.
Τα μικροχωριουδάκια μας πριν σβήσουν απ’ το χάρτη
κάτι ν’ αφήσουνε γραφτό και για δική μας πάρτη.
Εννιαχωριανός
Γνωμικά – Λαογραφικά
– Αντάξιος, ευπρόσδεκτος, παντού ωφέλιμος καλλιεργητής του ωραίου και αληθινού, ζηλευτή η συντροφικότητά του.
– Αγαπητός, το Αγαπώ τα κλείνει όλα.
Λέξη ιερή που αρχίζει με Α και τελειώνει σε Ω.
– Η φιλία παντοτινή φαίνεται από την επιτυχία.
– Ποτέ δεν πρέπει τα κλαδιά τις ρίζες να ξεχνούνε
γιατί άμα κείνες ξεραθούν κι αυτά θα μαραθούνε.
– Φορτίο είναι η ανθρωπιά γι’ αυτούς που την κρατούνε
μα είναι υπερήφανοι όπου και να βρεθούνε.
Εύκολους ενθουσιασμούς στο νου σου να μη βάνεις
μα και στις δύσκολες στιγμές το θάρρος σου μη χάνεις.
Καλιά ξεχνάς όταν χρωστάς παρά όταν σου χρωστούνε
και γύριζε τα δανεικά προτού να σου το πούνε.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
