Ποίηση ταξίδια
Αυτό τον αταξίδευτο καιρό
οι άνθρωποι δεν έχουν πάψει να ονειρεύονται
διαρκώς ετοιμάζουν τις αποσκευές τους
ανοίγουν ένας-ένας την εξώθυρα
που βρίσκεται πάνω στην προκυμαία
οδεύουν προς το πλοίο
καθώς οι επόμενοι κλείνουν τις βαλίτσες τους και ακολουθούν.
Κάποιοι κυριεύονται από μεγάλη αγωνία
-δεν έχουν ακόμα ξεδιαλέξει τα πιο σημαντικά,
τα πιο αναγκαία
εκείνα που προορίζονται να χωρέσουν
σε μία μόνο βαλίτσα.
Σωροί από ρούχα, βιβλία,
μαντήλια, υποδήματα αφόρετα,
δώρα και ενθύμια αταξινόμητα
αυξάνουν το άγχος
ρολόγια που χρονομετρούν αμείλικτα
αναγγέλουν
όλο και πιο επιτακτικά
ότι η Ώρα, από λεπτό σε λεπτό,
θα είναι εδώ.
Τι κι αν μια αδηφάγος σκιά
απειλεί να κλέψει το ξημέρωμα?
Οι ταξιδιώτες
πάντοτε ονειρεύονται νέα ταξίδια
πάντοτε προσδοκούν
πως θα έρθουν ακόμα
ταξίδια κι άλλα.
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Μετά τις γιορτές
Οι γιορτές πέρασαν γρήγορα·
μικρούς απολογισμούς κάναμε
μπροστά στον καθρέφτη.
Τώρα, μάς περιμένει πάλι η
ζωή, για να μάς διδάξει
τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.
Τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα
θα σωπάσουν και το σκοτάδι
θ’ απλωθεί σ’ ολόκληρη
την κτίση.
Οι σκέψεις μας τρέχουν
γρήγορα,οι φίλες κι οι
ερωμένες θα μας κλείσουν
στην αγκαλιά τους.
Οι φόβοι θα γίνουν φοβίες·
οι καλικάντζαροι θα εξαφανιστούν
κι οι πίνακες της πολυμεταβλητής
στατιστικής ανάλυσης, θα σβήσουν
με σφουγγάρι τις ιδιότητές τους.
Κλειδωμένοι στα σπίτια, με
μάτια κουρασμένα και σφαλιστά
θα ποθήσουμε ξανά τις μούσες
που θρηνούν, οδύρονται και
προσμένουν ν’ αγαπηθούν ανεξάντλητα.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ρεαλιστική ποίηση
Αμάξι είναι κι ο Άνθρωπος
Αν ειν’ το αμάξι σου παλιό μα έχει λίγα μίλια
Κι έμαθε μια-δυο ζημιές , να το επισκευάσεις.
Αν το αμάξι είναι νιο αλλά πολλά έχει μίλια
Και τούτο επισκεύαστο, συμφέρει δεν θα χάσεις.
Αν όμως είναι και παλιό και πολυδουλεμένο
Κοτέτσι ήδη έπρεπε να το’ χεις καψωμένο.
Κι ο άνθρωπος αν ειν’παλιός αλλά γερή έχει κράση*,
αν του προκύψει ασθένεια να’τονε θεραπεύεις.
Αν είναι νιος κι ο δύστυχος, κακή έχει την κράση
του αξίζει άπου και να πας για να τονε γιατρεύεις.
Όμως αν ειν’ υπέργηρος και πολυαρρωστιάρης
και από τα μηχανήματα οφείλεις να τον πάρεις…
Παύλος Πολυχρονάκης
*Κράση: Η φυσική κατάσταση του οργανισμού
Ριζίτικο παλιό από τους παλιούς
Μιας κόρης μπέμπουν προξενιό απόψε στου κυρού της.
– Kαι βρίσκομαι στη ξενιθιά αλάργο ‘ξορισμένος
κι αν ίσως και μ’ απαρνηθεί η κόρη των μαθιών μου
θα δώσω τέρμα στη ζωή.
Mαντινάδα
Μ’ ως είν’ η σπίθα λαμπερή στη χόβολη χωσμένη
έτσι ‘ναι κι αγάπη μας μικρή μα μπιστεμένη.
Ριζίτικο
Μια μάνα που ψυχομαχεί παράγγελνε του γιου τζη:
– Γιε μου και παραγγέλνω σου παραγγελιά μεγάλη
για ξένο πόνο μη γελάς, μάνα να μη πικράνεις,
να δούδεις του φτωχού ψωμί, χαρά του πικραμένου,
μην αδικήσεις ορφανό και μη χαλάσεις προξενιό.
Να πορπατείς περήφανος.
Όμορφα που τραγούδησες ωραίο παλικάρι
θα σε παρακαλέσωμε να τραγουδήσεις πάλι.
Νάμουν πουλί τση Γένοβας να ‘μουνε χελιδόνι
νάμουν σγουρός βασιλικός σ’ αρχοντικό περβόλι,
να ‘ρχονται οι αρχόντισσες με τσι βασιλοπούλες
να κόβουν να μυρίζονται.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Η πίστη σώζει
Οποιος πιστεύει στο Θεό, Χριστό και Παναγία,
μέσ’ απ’ τα βάθη τση καρδιάς, ότι και να του λάχει,
κι ανίατα νοσήματα, μέχρι κι ημιπληγία,
τα ξεπερνά και νικητής, βγαίνει από τη μάχη.
Φάρμακο ανεκτίμητο, υπομονή κι η πίστη,
στον παντοδύναμο Θεό, μοναδικό και Ενα,
που ότι επιθυμείς καθείς, μόνο σε κείνον βρίστει
και στη πιο δύσκολη στιγμή, αλλάζουν δεδομένα.
Η πίστη είναι δύναμη, απίστευτα μεγάλη
π’ αφήνει πίσ’ εμπόδια, θεριά μα την αληθεια,
που εμφανίζονται συχνά και ξεκινάς μια πάλη
κι αυτή σε βγάζει νικητή, δεν λέω παραμύθια.
Τα γεγονότα μολογούν, ετούτα που σας γράφω
και τα πολλά τα θαύματα, στην οικουμένη όλη,
που ‘χουν συμβεί κατά καιρούς, κι έτυχε να τα μάθω,
γι’ αυτό την πίστη στο Θεό, την έχ’ αραξοβόλι.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε, αδύνατος μα πρέπει,
να αποκτήσει δύναμη, στου βίου την πορεία
και πίστη και υπομονή, που θα επιτρέπει,
να ξεπερνά τα γήινα, να γράφει ιστορία.
Εννιαχωριανός
Χανιά 31-12-2020
Τα περασμένα τση ζωής
Τα περασμένα τση ζωής οντέ τα σιλογούμαι,
πάλι τα ζω απ ´την ´αρχή σα να ξαναγιενιούμαι.
Δε μετανιώνω για στιγμές που μ’ έχουν βασανίσει,
Και για τα δάκρυα πικρά που μ’ έχουνε ποτίσει.
Με κούτελο σα το χασέ παλεύω στη ζωή μου,
Μα χαίρουμαι τσι κόπους μου με τη συνείδησή μου.
Μ’ έργα μυαλού και με χεριών πάντα μου ασχολούμαι,
ακόμης και στον ύπνο μου όλο περιπλανιούμαι.
Σε όνειρα μ’ ελπίδες μου πούνε ξενυχτισμένα,
Και με αγάπης ομορφιές έχοντα στολισμένα.
Κοντά με τα ζωάκια μου νιώθω ευτυχισμένα,
διαβάζω στα ματάκια τους τσ ´αγάπης τα γραμμένα.
Λουλούδια με δεντρ’ αγαπώ τη γη που με στηρίζει,
τον ουρανό με τ’ άστραντου τον ήλιο που φωτίζει.
Κι ούλου του του κόσμου τη ζωή πούνε σοφά πλασμένη,
Κι απού τα χέρια του Θεού ομορφοπλουμισμένη.
Τα περασμένα τσι ζωής έχοντα συντροφιά μου,
Μαζί και με τσ´ελπίδες μου πάντα στη μοναξιά μου.
Μαρία Νίκ. Γρυφάκη
Συγγραφέας
