Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Η Κρήτη ανά τους αιώνας
Ούτε μεγάλ’ ούτε μικρό νησί της Μεσογείου
θαλάσσης είν’ η Κρήτη μας επί της Υδρογείου.
Ανάμεσα του Κρητικού και Λιβυκού πελάγου
στα κύματ’ αναπαύεται μα πρόσεχε φυλάγου.
Ίδια γοργόνα του γιαλού Χρυσομαλλούσα κόρη
που στο φαράγγι Σαμαριάς καλόγριας ρασ’ εφόρει.
Πότε δελφίνι γίνεται και πότε καρχαρίας
και κουβαλά στην πλάτη τση τόμους προϊστορίας.
Από τα χρόνια τα παλιά τη Κρήτη μας χτυπούσαν
Αγαρινοί και πειρατές νοικοκυριά χαλούσαν.
Γι’ αυτό και καταφεύγανε οι ένδοξοι προγόνοι
σ’ απρόσιτα υψώματα που δεν βαρά κανόνι.
Άπτερα, Πολυρρήνια και η αρχαία Ρόκκα
δείχνουν ολοκάθαρα αυτά που σας πρωτόπα.
Αργότερα οι Ενετοί και ύστερα οι Τούρκοι
αιώνες την κρατήσανε σκλαβιάς περνούσε λούκι.
Ώσπου ελευθερώθηκε και πέρασε και πάλι
μέσα στσι μάνας τη ζεστή και στοργική αγκάλη.
Σήμερα εποφθαλμιούν κι ορέγονται τη Κρήτη
όλοι οι μεγάλοι του ντουνιά το ρόλο παίζουν θύτη.
Θέλουν να μας ελέγχουνε να μας εξουσιάζουν
τη θέληση ενός λαού ουδόλως λογαριάζουν.
Λευτέρης τη λευτέρωσε τα πρόσφατα τα χρόνια
και δώσαμε υπόσχεση έτσι να μεν’ αιώνια.
Και αν πολιτικός βρεθεί τη θέσ’ αυτή ν’ αλλάξει
φωτιά να ρίξ’ ο ουρανός και να τον κατατάξει.
Με τους προδότες που κρατούν τα πάθη και τα μίση
αιώνες αναλλοίωτα, σκέψου το Λαφονήσι.
Που Τούρκοι επεράσανε μετά ‘πο προδοσία
και σφάξαν χριστιανούς ανώφελη θυσία.
Εννιαχωριανός

Του Φθινοπώρου θύμησες…
“Το Ρακοκάζανο”
Του Φθινοπώρου θύμισες με πάνε στα χωριά μας
ο τρύγος πια σταμάτησε κι ο μούστος σιγοβράζει,
κι οι χωρικοί ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν τα καζάνια
να βράσουνε τα στράφυλα, ρακή καλή να βγάλουν.
Για να ‘χουνε στη χειμωνιά ζεστή να τηνε πίνουν
και μες στα στήθια τους συχνά κομπρέσσες να τη θέτουν
και σ’ όλα τα χτυπήματα φάρμακο να την έχουν.
Tους ξενομπάτες να κερνούν τσ’ εργάτες να φιλεύγουν,
και στσι χαρές τους πάντοτε το κέφι να σκορπίζει
αλλά και εις τη θλίψη τους συγχωρεμό να δίνει.

Κι ανοίγουνε κάποια βραδιά τ’ Οχτώβη το καζάνι
και συναθροίζονται πολλοί φίλοι, δικοί και ξένοι,
κι ως είναι η συνήθεια σαν βράζουν τα καζάνια
αποσπερίζουν όλοι τους και τη φωθιά συμπαίνουν.
Και ψήνουνε λουκάνικα και ψήνουνε μπριζόλες
μα κι εις το τέλος ψήνουνε στη χόβολη πατάτες.
Τα κάστανα δε λείπουνε, μήδε και τα καρύδια
και μουστοκούλουρα κερνά η μάνα τα κοπέλια,
που κουραστήκαν κι ίδρωσαν στο τρύγος μεσ’ στ’ αμπέλια.

Μα εδά στο ρακοκάζανο το γλέντι έχει αρχίσει
όλοι εβγήκαν στην αυλή μάνες, παιδιά, γιαγιάδες,
τις ρόκες τους αφήσανε και τις ποδιές τους βγάζουν
και το χορό αρχίζουνε ώσπου να ξημερώσει.
Ν’ ακούσουνε τσι πετεινούς να διαλαλούν τη μέρα
του χρόνου να ‘μαστε καλά να ξαναπάμε πάλι,
σε γλέντι ρακοκάζανου που την καρδιά ευφραίνει,
τσι νιους τσ’ ανδριώνει η ρακή, τσι γέρους ανασταίνει!

Ευάγγ. Χριστιανάκη

Ηρθε το Φθινόπωρο
Ήρθε το φθινόπωρο με τις καταχνιές του
έρημες απόμειναν οι χελιδονοφωλιές.
Του κήπου γιόμισαν ξερά φύλλα οι γωνιές του
κι όλες οι ακρογιαλιές είναι αδειανές.

Μ’ αγγελούδια* γιόμισαν όλα τα σχολειά μας,
τα πλατάνια απόμειναν γυμνά στις ρεματιές,
κι όπου στρέψει δεν θωρεί λουλούδια η ματιά μας
και τα χιόνια φάνηκαν στις βουνοκορφές.

Μες στους κάμπους δεν θωρείς τώρα πελαργούς,
μύρια τα τετράποδα βόσκουν στις καλαμιές.
Ιδρωμένους σπέρνοντας θωρείς τους γεωργούς
να μη λείψει το ψωμί από τις φαμελιές.

Κάπου – κάπου ακούγεται πέρα στις πλαγιές
το τραγούδι του βοσκού με γλυκό σκοπό.
Απ’ τη γη αναδύονται μύριες ευωδιές…
Ω, γλυκό φθινόπωρο πόσο σ’ αγαπώ!

*αγγελούδια = τα παιδιά

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων

Γιάντα μας ενοχλούνε;

Παντοτινά στη χώρα μας, τη λευτεριά ζητούμε
γι’ αυτή αγωνιζόμαστε εκεινηνά ποθούμε.
Περάσαμε πολλά δεινά, πολέμους κακουχίες
διχτατορίες, συμφορές, πολλώ λογιώ δουλείες.
Ανέ βρεθεί ποτές κιανείς που θέλει να μας σώσει
κάποτε μαύρα και σκληρά τα κάνει θα πλερώσει.
Κάποτε θα ‘πρεπε κι εμείς σωστά ν’ αντισταθούμε
το δρόμο που χαράξαμε αυτόν ν’ ακολουθούμε.
Δεν πρέπει να γινόμαστε παιγνίδι στον καθ’ ένα
απού μας τάζει φούμαρα και χιλιοειπωμένα.
Τη ζήση μας τη σύντομη, ένας Θεός ορίζει
πατρίδα κι οικογένεια ο Έλληνας στηρίζει.
Καθ’ ένας την αγάπη ντου σ’ ούλους πρέπει να δείχνει
να προσπαθεί εις τη ζωή κιανένα να μη ρίχνει.
Ετσά στον κόσμο τουτονέ ευχάριστα θα ζούμε
μόνο Αυτόν που ‘ναι ψηλά ούλοι να ευλογούμε.
Μία καλή ανάμνηση ν’ αφήσουμε στον κόσμο
που έχουν σα μυρίζουνε βασιλικό και δυόσμο.
Μαδαρίτης

Ριζίτικα

Χελιδονάκι μου γοργό, γοργό μου χελιδόνι
χελιδονάκι μου γοργό κι αλέργο μου γεράκι,
μπέψω σε θέλω κι έρχομαι, μπέψω σε θέλει κι έρθω,
σε τόπο π’ έχω μια φιλιά και μια καινούργια αγάπη
κι έχω καιρό να τηνε δω, μέρες να τη νταμώσω
μέρα κι απάω δε μπορώ τη νύχτα πιάνει σκότος.

Γέρος και νιος εκάθουντο σ’ αρχοντικό κονάκι
κι ορμήνευέ ντου για πολλά, πολλά ορμήνευέ ντου.
Γιε μου κι α μπας στο καπηλειό και βρεις τους χαροκόπους
γύρω για γύρω του σκαμνιού τη ντάβλα να καθίζεις
με το καλιά σου κάθιζε και νηστικός σηκώνου.

*** * ***
Μαντινάδες

Το μερακλή τον άνθρωποι όλοι τον αγαπούνε
κι όπου περάσει και σταθεί ρωτούνε από πού ‘ναι.

Όταν σε πρωτοείδανε τα μάθια τα δικά μου
ήταν το στήθος μ’ ανοιχτό και μπήκες στην καρδιά μου.

Ο Ριζίτης Μ.Τ.

ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ
Άγριοι αστερισμοί στη φούχτα του απείρου και τα τελώνια της σκέψης

Αγρίμια μου αστερισμοί χαθήκατε στη πάχνη, δε βρίσκω πια τις θύμησες απου η καρδιά τις ψάχνει.
Ίσως να πληγωθήκατε στ’ ορίζοντα τη γύρα, στου Έρωντα της θάλασσας απου’ χει την αλμύρα.
Και κάθε χτύπος αναπνιάς μεσ’ τ’ ουρανού το μπέτι, να σβύνει ολα τα ζάλα σας απου ‘κλουθώ στα έτη.
Και πέφτουνε τ’ αστέρια σας στη φούχτα του απείρου κι αυτό τους πέρνει τους χυμούς, κέρασμα θιού σατύρου.
Και πάνω στο μεθύσι του, πηγή της λησμονιάς του, ξεχνα το τέλος, κάνει το, αρχή της καταχνιάς του.
Γεννιέται η νύχτα μεσ’ το νου, στης σκέψης τα τελώνια και στων θνητών αστερισμών τα ξεχασμένα αλώνια.

Ορσα Δρετάκη