Να δεις…
Της θάλασσας το πρώιμο τρικύμισμα σμιλεύει δοκίδες και κρυστάλλινους κλώνους γλάρους που έξαφνα μεταναστεύουν σύμβολα που ακόμα μένουν ανερμήνευτα. Οι βράχοι στα πλευρά του λόφου μεταμορφώνονται μορφές σαν εντοιχισμένα αγάλματα ξεπροβάλλουν όπου το φως εναλάσσεται με τη σκιά. Τα πεύκα της ακτής γενναιόδωρα αφήνουν τσαμπιά από κουκουνάρες να συναντήσουν βήματα περαστικών. Λίγο πιο κάτω, ένας σκύλος μοιάζει να υποδέχεται με ευγνωμοσύνη τις πρώτες αχτίδες του ήλιου καθώς προσπαθεί να γιατρέψει ανοιχτές πληγές. Οι ελιές πάνω απ’ τον όχθο της ακτής στολισμένες με το σοφό βλέμμα τους αγκαλιάζουν το πέλαγος. Μιλάνε σιωπηλά και λένε: “Να δεις, μια μέρα οι κουκουνάρες θα συντροφέψουν χριστουγεννιάτικα στεφάνια οι άνθρωποι γενναιόδωρα θα προσφέρουν στιγμές τους στη μοναξιά ο σκύλος θα γνωρίσει τη συμπόνια τα γλαροπούλια θ’ αρχίσουν κουβέντα με τ’ αγάλματα. Να δεις, όλοι χρειάζονται ν’ ακούσουν μια ιστορία…”.
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
Είχα το κήπο της Εδέμ…
Είχα τον κήπο της Εδέμ, ξεράθηκε, ερήμωσε λιγάκι… τον άφησα, δεν πότιζα, μού φυγε το μεράκι. Είχα τον κήπο της Εδέμ, φοβάμαι μην τον χάσω, τώρα ανασυντάςσομαι, μήπως και τον προφθάσω! Είχα τον κήπο της Εδέμ κι ο Ήλιος έχει πέσει στ´ άστρα θα πώ τον πόνο μου, στης νύχτας μές, τη μέση! Είχα τον κήπο της Εδέμ και γέμισε ζιζάνια, να γίνει προσκλητήριο, στης Γης, κάθε τζιμάνια! Είχα τον κήπο της Εδέμ και δάγκωσα το μήλο, έχασα και τον μπούσουλα, έ…χασα και το φίλο! Είχα τον κήπο της Εδέμ και ήρθε σε ένα χάλι εργάτες ψάχνω για να βρώ, άνοιξη νά ρθει πάλι! Είχα τον κήπο της Εδέμ και πίστεψα σε φίδι σε καραντίνα μ ´έβαλε και αυτό γελάει ήδη! Είχα τον κήπο της Εδέμ, ρωτάω ένα Σαμαρείτη μου λέει πλάτη θα βάλω εγώ, να βγείς στον Ψηλορείτη! Είχα τον κήπο της Εδέμ και τώρα δεν τον έχω, στην όποια του, καταστροφή, λίγο πολύ μετέχω Είχα τον κήπο της Εδέμ, δεν χάνω την Ελπίδα και περιμένω της Αυγής, την πρώτη ηλιαχτίδα! Κοιτάζω στην Ανατολή, στην όμορφη τη Δύση Ήλιος, Φεγγάρι νοιάζονται, πώς θα γυρίσει η φύση, και όταν ο Ήλιος πάλι βγεί τον κόσμο να φωτίσει τότε στον κήπο της Εδέμ, Άνοιξη θα μυρίσει!
Μιχάλης Παπαδερός
Πρακτική αριθμητική
Κάθε αριθμός έχει και την ιστορία του. Μπορεί να είναι πρώτος,τέλειος, πραγματικός ή μιγαδικός. Μπορεί να φοριέται σε φανέλα παικτών ποδοσφαίρου ή να μου υπενθυμίζει τον καιρό που μπήκα στην εφηβεία μου. Ακόμα, μπορεί να είναι κυβικός, συμμιγής ή άρρητος. Ό,τι κι αν είναι όμως, με συνεπαίρνει, με γοητεύει· τον κλείνω στην καρδιά μου και στοχάζομαι τις ιδιότητές του.
Η θεωρία αριθμών, του δίνει υπόσταση και λόγο ύπαρξης. Τα 33 χρόνια του Χριστού, τα 44 χρόνια του μυαλού μου, τα 81 χρόνια του Γκάτσου και τα 85 του Ελύτη: Όπως και να ‘χει τον ακολουθώ βυθίζομαι μέσα του και βλέπω τη γλυκιά Μαρία που κατά το ήμισυ πρόδωσα.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Τραγούδι του χορού
Εις την εμπρός μερέ κρατεί τση Κρήτης κυπαρίσσι και από πίσω τ’ ακλουθά μια κρουσταλλένια βρύση. Είναι λεβέντης όμορφος και Ρούκουνας τση χώρας κι α δε μου το πιστεύετε ξανοίξετέ το κιόλας. Κι η κοπελιά μες το χορό τα πέντε ζάλα κάνει μ’ άγγελος νάναι άνθρωπος θα τονε κουζουλάνει. Και ‘σφιξε τη χέρα μου, το κρουσταλλένιο χέρι χρυσή ελπίδα μου ‘δωκε πως θα με κάνει ταίρι. Αν δε χορέψω και δε δω τση Κρήτης πεντοζάλι ότι και να μου κάνουνε, δε μου περνά η ζάλη. – Ιντά ‘χεις και χολώθηκες κι έκατσες στο πεζούλι σηκώσου, πιάσε το χορό, ωραίο μου ζουμπούλι.
Και συ λυράρη παίξε μας κι εγώ θα σε πληρώσω διάλεξε και μία κοπελιά κι εγώ θα σου τη δώσω. Στα Τρίκαλα μωρές παιδιά, στα Τρίκαλα και στο Μοριά στα Τρίκαλα στα δυο στενά, σκοτώσανε το Μπατσαβιά, κι άλλοι τον κλαίνε από κοντά κι άλλοι τον κλαίνε από μακριά. Γνωμικά Ο Κρητικός όπου βρεθεί δε πρέπει να του λείπει η σκέψη πως εκπροσωπεί ολόκληρη τη Κρήτη.
Στη Λειβαδιά στη ρεμαθιά αντάμωσα μια λεβεδιά – Γεια σου χαρά σου λυγερή πού πας στο ρέμα μοναχή. Πού πας στο ρέμα, ρέμα, πάω στην κρύα για νερό για να δω κείνον εκείνον π’ αγαπώ.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
2ον Κύμα κορωνοϊού
«Απρόσμενος εισβολέας» Πέρασ΄ενα διάστημα, μέ σχετική ηρεμία, όμως ακόμα βρίσκεται, εδώ η πανδημία. Ανοίξανε τά σύνορα, χωρίς μέτρα νά λάβουν, μάς φόρτωσαν μέ κορωνιό, ώσπου νά καταλάβουν. Έκ τής Σερβίας ήρθανε, οι μάγοι μέ τά δώρα, μάς έφεραν τόν κορωνιό, καί τρέχομε εμείς τώρα. Τρέχομε νά προφθάσομε, τυχόν διασπορά, παίρνοντας πάλι μέτρα, γιά άλλη μιά φορά. Ό κορωνιός είναι εδώ, φαίνεται θά καθίσει, άν δέν προσέξομε πολύ, κανένα δέν θ΄αφήσει. Όμως μερικοί τόν αγνοούν, σέ συγκεντρώσεις πάνε, τίς αποστάσεις δέν κρατούν, τίς μάσκες δέν φοράνε. Αυξάνονται τά κρούσματα, ό κόσμος δέν πτοείται, ακάθεκτος βαδίζει, καί κορωνοποιείται.
Ό κορωνιός απλώθηκε, στόν κόσμο καί καλπάζει, χωρίς κανένας νά μπορεί, τίποτα νά αλλάζει. Ό κορωνιός εχτύπησε, καί στά γηροκομεία, οπου τά μέτρα χαλαρά, εισβάλλει μέ τή μία. Τά μέτρα πάντα νά τηρείς, καί πρόσεχε πού πάς, θά σέ σκοτώσει ο κορωνιός, άν είσαι καί παπάς. Μερικοί στά μέτρα αντιδρούν, παπάδες καί πολίτες, καί κάποιοι απ΄τούς πεθαίνοντες, είναι Μητροπολίτες.
Χριστούγεννα πρωτοχρονιά, όλοι μαζί θά μαστ΄εννιά, είς τού τζακιού μας τή γωνιά, χωρίς μπουζούκια καί μπενιά. Δίχως χορό καί ρεβεγιόν, δίχως ταγέρι καί κραγιόν, δίχως φουλάρι μενταγιόν, δίχως γραβάτα παπιγιόν. Άγιος Βασίλης πού έρχεται, νά μάσε φέρει γούρι, καί νά γεμίσει τής χαράς, τό άδειο της παγούρι.
Σταύρος Νικητάκης
Το τετράπτυχο της ζωής
Ζωή δεν είναι να γλεντάς και μαμ, κακά και νάνι Ή να λατρεύεις τον παρά, να ζεις για το φουστάνι… Και διόλου να μη νοιάζεσαι ο κόσμος κι αν χαλάσει αρκεί ο εαυτούλης σου ομορφα να περάσει. Ζωή’ναι να δημιουργείς, Ζωή’ναι να προσφέρεις, Ζωή’ναι αγάπη να σκορπάς, Ζωή’ναι ζωή να φέρνεις Και αφού τα κάμεις όλα αυτά και τα απολαμβάνεις, ετότες το σκοπό ζωής, σωστά τον εκλαμβάνεις!
Παύλος Πολυχρονάκης.
