Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Των Τριών Ιεραρχών

(Στον πολυσέβαστο Δάσκαλό μου Βασίλη Ιγγλεζάκη)

Παραμονή των Τριών Ιεραρχών
τα βήματα οδήγησαν στου ναού τη θύρα
με την επιγραφή
“Της Θεομήτορος ναόν, ώ διαβάτα, βλέπεις…”.
Της αρετής τα δυσθεώρητα αετώματα
και της σοφίας η ταπεινόφρων γνώμη
χαιρέτιζαν τον ήλιο
οδηγούσαν τον άνεμο
ανέλυαν τις απροσδόκητες
προσεδαφίσεις και απογειώσεις
που πραγματοποιούσε ένα σμήνος περιστεριών.

Μαζί με τις σημαίες κυμάτιζε η Μνήμη
των  Βασιλείου, Γρηγορίου και Ιωάννη
που ευλογούσαν τους προσκυνητές
μαθητές, δασκάλους
διάσπαρτους πιστούς με χειρουργικές μάσκες
του ουρανού πετεινά που με τάξη αθόρυβη
διασκέλιζαν το σπασμένο τζάμι κάποιου φεγγίτη.

Ήταν εκεί το ευωδιαστό εικόνισμα
ντυμένο παλιό ασήμι
φιλοτεχνημένο από ευσεβή μάστορα
μιας Τέχνης που γνωρίζει
να ενσωματώνει στοργικά τη φθορά.
Ήταν εκεί τα κεράκια
συντροφικά βαλμένα στο μανουάλι
ήταν και το πανέρι με τα αντίδωρα
ήταν το συνεχές ριπίδισμα παλαιών βημάτων
κι εποχών.

Στις θέσεις των επισήμων
στέκονταν όλοι εκείνοι στη σειρά
αλύγιστοι μέσα στα φθαρμένα ρούχα τους
με το καθρέφτισμα αδικαίωτων στιγμών
στα μάτια τους
δάσκαλοι και δασκάλες
μαθητές, μαθήτριες
περιβεβλημένοι τη διαφάνεια της σιωπής
ενώ οι Άγιοι
ακουμπισμένοι ολόγυρα στους τοίχους
τους μελετούσαν πολύ στοχαστικά.

Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη

Τρεις Ιεράρχες

Κατέχει ούλος ο λαός τσι Χριστιανοσύνης
πως αγωνίστηκαν και οι τρεις για τσι θρησκείας μνήμη.
Για τούτο ξεχωρίσανε απού τσ’ αγίους τσ’ άλλους
τσι θεωρούμε πια σοφούς και Χρισιανούς μεγάλους.
Τρεις ιεράρχες έχουμε στο τέλος του Γενάρη
μια εορτή ξεχωριστή πούχει τη θεία χάρη.
Μεγάλη και τρανή γιορτή για ούλη την παιδεία
παράκληση τσι νιας γενιάς ν’ αφήσει τα βιβλία.
Καιρός να αφοσιωθεί στη Χριστιανοσύνη
που πάντοτε η χάρη Του ότι ζητήξεις δίνει.
Ένας είναι Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο άλλος
Βασίλειος ο πια τρανός, θαρρώ ο πια μεγάλος.
Σκύβουμε, προσκυνούμε τζοι ζητούμε την ευκή των
να ελεήσουν τον λαό π’ ανάβει τα κεριά των.
Οι τρεις μεγάλοι άγιοι μπορούν να μας εσώσουν
κι από τσι κορωνοϊούς που ‘ρθαν να μας γλιτώσουν.
Μαδαρίτης