Ίντά ’ναι η παράδοση
Παράδοση δεν είναι μια λέξη για τον καθένα
πολλά περιεχόμενα έχει βαθιά χωσμένα.
Σα θέλουμε να μάθουμε λέξη αυτή σαν λέμε
όσα υπάρχουν μέσα τζη ούλα μαζί εννοούμε.
Λύση σωστή να δώσουμε σε κάθε απορία
κατέμε αναφέρεται στου έθνους την πορεία.
Έργα που κάμαν στη ζωή, ούλοι οι πρόγονοί μας
θέλουνε πάντα σεβασμό, μόνο για στήριξή μας.
Οι πρόγονοί δουλέψανε, κληρονομιά αφήκαν
κιανείς δε πίστεψε ποτές, τυχαία ευρεθήκαν.
Πάμπολλες είναι οι φορές που ‘χουμε περηφάνια
για έργα που μας άφηκαν κληρονομιά αιώνια.
Τα χρόνια τα νεώτερα εδά στη νια Ελλάδα
τα ξεπουλούμε παμ’ αλλού για να ‘βρουμε λιακάδα.
Γλήγορα θα ξανάρθουμε στη μάνα που μας γέννα
γιατ’ όπου και να πήγαμε δε βρήκαμε κανένα.
Αέρα ν’ αναπνεύσουμε να ζούμε κάθε μέρα
δε βρίστουμε αλλού ποθές βοσκό με τη φλογέρα.
Όρη, λαγκάδια και βουνά π’ όρισ’ ο Θιός να ζούμε
μας τρέφουν τα χαιρόμαστε ποθές δε θα τα βρούμε.
Τη γνήσια παράδοση δεν πρέπει να ξεχνούμε
πρωί κι αργά να σκύφτουμε, Αυτόν να προσκυνούμε.
Μαδαρίτης
Οι γονείς*
Ανοίγουν τα μάτια.
Κοιτούν προς τα εμπρός.
Πιάνουν το άροτρο.
Και αρχίζουν ν’ ανοίγουν αυλάκια.
Οι γονείς.
Και σπέρνουν συν Θεώ και ακούραστοι.
Τη σοφία, την αλήθεια, την αγάπη,
τη δικαιοσύνη, την τιμή, το σέβας.
Το έδαφος
αλλού πετρώδες, αλλού με παράσιτα,
αλλού εύφορο…
Περήφανοι, λοιπόν, ξωμάχοι οι γονείς,
όσες φορές βλέπουν καθαρά
πώς, παρά τα καθημερινά εμπόδια, τα παιδιά τους
τα ίχνη τους ακολουθούν,
και οι ψυχές εκείνων γίνονται ευλογημένοι καρποί
της σποράς των γονέων_
παρά τους άλλοτε ευνοϊκούς και τους συχνά δυσμενείς καιρούς…
Γ. Η. Ορφανός
*αφιερωμένο στους γονείς μου, Ηρακλή και Σωτηρία!
Ρίμα
Στη μπέρα μπάντα του Μοχλού μ’ έχουν χορό στεμένο
και στην εμπρός μερέ βαστά ο Βέργας ο καημένος.
Κι οξαποπίσω έπιασε ο γιος τω Γιαννιτσάρω
απομονάρης των αντρώ και των παλικαράδω.
Κι οξαποπίσω έπιασε ο Γιασεμής τση Κρήτης
ο Κόρκακας κι ο Μαστραχάς, που ‘σανε δυο στην Κρήτη.
Κι οξαποπίσω έπιασε ο καπετάν Κακούρης
κι ομόρφησέ τζοι τσ’ αρχηγούς και φανερώνει πούρι.
Κι οξαποπίσω έπιασε ο καπετάν Ρουμάνος
κι ομόρφησέ ντο το χορός σα να ‘χαν’ είναι γάμος.
Κι οξαποπίσω έπιασε ο Μανουσαναγνώστης
που ‘τανε πρώτος στα Σφακιά στην ακριβήν του νιότη.
Ριζίτικο της τάβλας
Τον αντρειωμένο μην τον κλαις μ’ όντε κι αν αστοχήσει,
μ’ αν αστοχήσει μια και δυο παλ’ αντρειωμένος είναι.
Πάντα ‘ν’ οι πόρτες τ’ ανοιχτές
κι οι τάβλες του στρωμένες,
χαροκοπούν οι φίλοι ντου χαρά στον αντρειωμένο.
