Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Ριζίτικα

Παιδιά, χορεύγουν στα Χανιά, γη τραγουδούν στσι Λάκκους
Μα κλαίνε στην Ανώπολη, στο μέγαν Αη – Γιώργη
για ένα νιό, που πνίγηκε στου Πλατανιά το ρούμα
Μα σαν τον κλαίνε στα Σφακιά, άλλον δεν τονε κλαίνε
Δάσκαλε Γιώργη, Δάσκαλε Γιώργη, Δάσκαλογιώργη
Μα ορφάνεψες τα τα Σφακιά.
*** * **
Αυγή τσαυγής θα σηκωθώ δυο ώρες να ξημερώσει
να σύρω να ξημεροθώ βουνό μου στη κορφή σου
να κάμω κύκλο στα βουνά βόλυτα στη Μαδάρα
να βρώ χαράκι ριζιμιό να διπλοθώ να κάτσω
να τραγουδήσω κλέφτικα να πρεμαζόξω κλέφτες
κι άλλα κλεφτόπουλα.
*** * ***
Πουλάκια κελαϊδήσετε ως είστε μαθημένα
γιατί πουλί ‘μουνε κι εγώ κι από τ’ αηδόνια αηδόνι
κι από τα φαλκογέρακα ήμουν κι εγώ πετρίτης
πετρίτης ήμουν στα βουνά πετρίτης και στους κάμπους.

(Τσάκισμα) Ε, ναι, γεια σου σγουρή ξανθή πλεμένη
και ξάνα χαϊδεμένη, πουλάκια κελαηδήσετε.

Μαντινάδες
Πάντα με την ευγένεια το στόμα σου ανοίγεις
κι όλους τους κάνεις φίλους σου τσ’ ανθρώπους απού σμίγεις.

Ο Ριζίτης Μ.Τ.

«Στα ζάλα
των προγώνων μας»
Πολλά συγχαρητήρια, στον Πατεροθανάση…
π’ ανθίζουν τα ξερά κλαδιά… τη μ-πένα, όντε πιάσει!!!
Όποιος τις ρίζες του ξεχνά…. πρέπει καλά να μάθει…
ότι αν δεν τις θυμηθεί… πάρα πολλά θα πάθει…
Πάντα τα χρόνια τα πολλά, θα πρέπει να θυμάσαι…
αν θέλεις φίλος, μ-πιστικός και στη γ-καρδιά μου να ‘σαι…
Τα ζάλα των προγόνων μας, όσοι τα μελετήσουν…
χρόνια παλιά, μα δύσκολα στο νου… θ’ αροδαμίσουν…
Οι μαντινιάδες θέλουνε μάστορα να ταιριάζει…
λέξεις παλιές τση Κρήτης μας κι ο νους να τσοι ξομπλιάζει…
Παλιού καιρού, αντίλαλους, να φέρνεις στο μυαλό σου…
και φρόντιζε να μην ξεχνάς, ποτέ το παρελθόν σου…
Από τα θαύματα, εφτά, τση φύσης είσαι ένα…
διαμάντι αψεγάδιαστο Κρήτη, λεβεντογέννα!!!
Πάντα στην πιο ψηλή κορφή, ο αετός καθίζει…
τ’ άλλα πουλιά ‘που νε στη γη, να τα τριπλοβιγλίζει!!!
Να ταξιδεύεις με το νου, να γράφεις με τη χέρα!!!
να τα διαβάζει, ο ντουνιάς, τη νύχτα και τη μέρα!!!
Πολύ ψηλά την ήσκοσες, Θανάση μας τη γ-Κρήτη…
και πρέπει τα βιβλία σου, να ‘χει το κάθε σπίτι!!!
Γιώργης Θραψανιώτης
(Βροντοντραντοδασκαλονικολογιώργης)

Στρατιώτης
Ένα Γιάννη τση παρέας, από τα Εννιά Χωριά
Σγουρομάλλης ο κουρέας, τον εκούρεψε βαριά.
Ο Αιμίλιος αν θέλεις, που γνωρίζ’ από παλιά
και δεν μοιάζει για τεμπέλης, του κοψ’ όλα τα μαλλιά.
Πρώτα πήρε το οκέι, απ’ τον Εννιαχωριανό
το γνωστό το ριμαδόρο στ’ αναγνωστικό κοινό.
Τώρα φίλοι τον ρωτούνε γιατί τα ‘κοψες γιατί;
κι ολοφάνερ’ απορούνε με το ντόπιο ποιητή.
Άλλη γοητεία είχες με τα γκρίζα τα μαλλιά
τώρα που ‘χασες τσι τρίχες χάνεις και την ομιλιά.
Το κεφάλι ξαλαφρώνω κι αερίζω το μυαλό
νέο να παράγει γόνο ίσως βγει κάτι καλό.
Μέχρι τώρα είχε δείξει δείγματα δειλά δειλά
μα ελπίζει πριν τη λήξη ν’ αποδείξει πως φελά.
Γι’ αυτό και στο Σγουρομάλλη έδωσα την εντολή
να κουρέψει το κεφάλι στρατιωτικά… γουλί.
Στρατιώτης θέλω να ‘μαι σε παρέα ποιητών
ήσυχος για να κοιμάμαι μέχρι εκατό ετών.
Εννιαχωριανός

Απέραντο γαλάζιο

Τι κέφια είχε αλήθεια
Ο Θεός σαν εζωγράφιζε
Την έμορφη Ελλάδα
Μαγεία όχι παραμύθια

Δαντέλλες οι ακρογιαλιές
Σαν φιορδ Ατέλειωτα χιλιόμετρα
Κι ανάμεσα νησιά σπαρμένα
Να τις γεμίσεις μ´ αγκαλιές

Και μονομιάς να χάνεσαι
Στο απέραντο της θάλασσας γαλάζιο
Όλο μαζί να αγναντεύεις
Και απ´ αυτό να πιάνεσαι

Κοντά σ´ αυτό, το πράσινο
Να σφιχταγκαλιάζει τις ακτές
Να φύγεις δεν σ´ αφήνει
Γιατί ειν´ πικρό το χάσιμο

Πώς λοιπόν μη μας ζηλεύουν
Και να μη θέλουνε να μας την πάρουν
Τη ζηλευτή πατρίδα μας
Θα θέλανε να την κουρσεύουν

Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
Φοβάμαι
Φοβάμαι πως δεν ξέρω πού βαδίζω.
Φοβάμαι μήπως πάψω να ελπίζω.
Φοβάμαι τα κατάκοιτα τα γέρα.
Φοβάμαι την υστάτη μου τη μέρα.
Φοβάμαι ουράνιο τόξο μην εκλείψει.
Φοβάμαι πως η αγάπη έχει λείψει.
Φοβάμαι «τους σωτήρες» που με σφάζουν.
Φοβάμαι παραδείσους σαν μου τάζουν.
Φοβάμαι τα ανθρώπινα θηρία.
Φοβάμαι κεραυνούς τους εν αιθρία.
Φοβάμαι την ανθρώπινη κακία.
Φοβάμαι την απάνθρωπη αδικία.
Φοβάμαι να σκεφτώ πως δε φοβάμαι.
Φοβάμαι πως σκουλήκι πάντα θα ’μαι.

Παύλος Πολυχρονάκης