Η αισιοδοξία
Μπαίνει ουρανός κάτω απ’ την πέτρα
και στην σκιά το άπλετο φως,
βάθος σπηλαίου στα πολλά μέτρα,
κι εκεί εισχωρεί ο ουρανός…
Κρύβεται φως κάτω απ’ τους μίσχους
και ανθίζει πλούσιος ο ανθός,
κι ο ουρανός μέσα στους ίσκιους,
και σείει των φύλλων ο συρτός…
Ανάλαφρη αισιοδοξία ως κάτω
που μεταδίδεται αχνά,
και στη συγχώρεση εσκιρτάτο
όλη η ψυχή ως τα δειλινά.
Και ως είναι μέρες Τριώδιου
κι εμπρός φανή η Σαρακοστή,
εμπρός κι οι σκέψεις στου ηλίου
Και στων αγρών την απλωτή…
Σε ενός νέου καφενείου,
γέρος ανάπαυση θα βρει,
ν’ αγναντέψει κόπους του ιδίου
και μ’ όλους νάβρει αναψυχή.
Κι ως ευλαβείς, παρηγοριά
αγνάντια τους στην εκκλησία
πάντες, και πλούσια η ευωδία
της Άνοιξης που ανασκιρτά!
Κι απλώνει Θεία Λειτουργία
μ’ όλο τον άνεμο πλατιά,
σε όλο τον κόσμο ευεργεσία,
στα σπίτια, σε κάθε καρδιά.
Και ως κατ’ οίκον εκκλησία
Η κάθε σύναξη χώρα
πάντα αγαθών την ευλογία,
με πίστη, ελπίδα και χαρά!
Με την σοφία μας την πρώτη
απ’ των αιώνων τη βαθιά
και όλο πιο βαθιά στη νιότη
πάσα ψυχή να προχωρά….
Η αναψυχή, κέρδος σοφίας
και των ψυχών η επιστροφή,
πραγματικής ψυχαγωγίας
στων καλών έργων την αφή…
Λένα Αλυγιζάκη
Ανατροφή νέων – θύμησες
Είναι καμπόσες οι φορές που μου ‘ρθανε στη σκέψη
ξεκίνησα το γράψιμο μα τάφηκα στη μέση.
Θύμησες απου τα παλιά νεανικά μας χρόνια
που ‘ρχουνται μα δε μένουνε στη μνήμη μας αιώνια.
Έρχουνται εδά στη σκέψη τα παιδικά παιχνίδια
πρέπει πως τα θωρούν οι νιοι που ‘χουν εδά πητήδια.
Και οι σημερινοί γονιοί θα πρέπει να προσέχουν
ίντα κάνουν τα κοπέλια ντων εδά που αναθρέφουν.
Δεν είναι ανεξέλεγκτη η νια γενιά που βγαίνει
να μάθει πρέπει απου νωρίς πού πάει, που πηγαίνει.
Όντε θα μεγαλώσουνε γνωρίζουνε τον κόσμο
μαθαίνουν και βαδίζουνε ούλοι τον ίσιο δρόμο.
Μεγάλα όντε γίνουνε μέσα στην κοινωνία
θα ζούνε, θα γεράσουνε δίχως καμιά αγωνία.
Τα ήθη και τα έθιμα τιμούνε των προγόνων
ετσά διαιωνίζεται έθνος μας των αιώνων.
Αγάπη και ομόνοια μαθαίνουν με τα χρόνια
ζούνε και μεγαλώνουνε συνύπαρξη αιώνια.
Ανέ γενούνε τουτανά στη ζήση απού ζούμε
σα φύγουμ’ απού τη ζωή θα μας ευγνωμονούνε.
Μαδαρίτης
O Μάρτης μήνας “ο αγαπητός”
Περιμένω πώς και πώς το Μάρτη να προβάλλει
η φύση να φρεσκοντυθεί τα πράσινα να βάλει
λουλούδια κάθε μορφής και χρώματος να ξεπροβαίνουν
στην καρδιά μας, στην ψυχή να μπαινοβγαίνουν!!
Ο Ήλιος να ξαναμπεί στο ανοικτό το παραθύρι
να ξαναρχίσει το γλυκό ,της άνοιξης το πανηγύρι!!
Οι μέλισσες να βγαίνουνε να ψάχνουνε για μέλι
που ποιός στον κόσμο είπε << το μέλι πως δεν θέλει>>
Τα πουλιά να τρελαίνονται από τη χαρά τους
να αισθάνονται την άνοιξη πως έχουνε μπροστά τους!!
Τα πάντα από το καβούκι τους να ξεμυτήσουν
το πράσινο φόρεμα της άνοιξης επιθυμούνε να στολίζουν.
Ο Χειμώνας παραδίνει στο Μάρτη τη σκυτάλη
καμιά φορά αμφιβάλλει και την ξαναπαίρνει πάλι
και γίνονται από κακοκαιριές χιονιές το σώσε…
μάρτης και γδάρτης λέμε:<<ήλιε ξαναδώσε>>
Νερά ποτάμια καταράχτες στολίζουνε το Μάρτη
δεν του λείπει και η Σαρακοστή από το χάρτη!!
Άνοιξη μυρίζει και τώρα ξεκινά το όμορφο το πάρτυ
που το παρακολουθεί << το άγρυπνο Θεού το μάτι>>
Ο άνθρωπος συμμετέχει σε αυτό το πανηγύρι
ένα κρασί, πίνει μια ρακί, στου Μάρτη το χατήρι
το χαίρεται για την άνοιξη που ξανάρχεται πάλι
δώρα που θα του προσφέρει <<στης ζωής τη βιοπάλη>>
Λουλούδι κάθε λογής και χρώματος θέλει να μαζέψει,
το Πάσχα της καρδιάς του, της αγάπης να αναθρέψει
————————————————————————
Μάρτη μήνα, ξαναγεννήθηκε η όμορφη Ελλάδα
στην Αγία Λαύρα ,άναψε της Λευτεριάς η δάδα!!!
————————————————————————
ΜΑΡΤΗΣ ΤΟΥ 1821 ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΞΑΣΜΕΝΑ
————————————————————————
Μάρτης μας ,μήνας ,ο αγαπητός και της ψυχής μας, ΑΕΤΟΣ
————————————————————————
Μιχάλης Παπαδερός “από τον μαρτυρικό Λιβαδά”
Ανοιξιάτικο μήνυμα
Πρόβαλε ο Μάρτης κι έρχεται κρατώντας αγκαλιά
την Άνοιξη μυριόχαρη, Νεράιδα στολισμένη
π’ όθε περνάει χαμόγελα χαρίζει και φιλιά
κι όλη την πλάση απ’ τον ψυχρό το λήθαργο ανασταίνει.
Να ‘ταν κι η αγάπη να φανεί στα εγκόσμια μονοπάτια
με τα λευκά της τα φτερά τον κόσμο να σκεπάσει,
να πάψουν να δακρύζουνε τ’ ανθρώπινα τα μάτια
και ν’ αντηχούσε μια γιορτή χαρούμενη στην πλάση.
Και πλάι τους να φτερούγιζεν η ξορισμένη ελπίδα
μες στις ψυχές να φύτευε λουλούδια, να σκορπούν
τα μύρα τους, σ’ όσους σκληρά κτύπησε η καταιγίδα
και το χαμένο γέλιο τους πάλι να ξαναβρούν.
Κι ύστερα να ‘στηναν χορό όλοι οι λαοί της γης,
εχθροί και φίλοι σμίγοντας και πρώτη να ‘ναι η Ερήνη
να ‘διωχνε απ’ τον πλανήτη μας το νέφος της οργής
και στις ανθρώπινες καρδιές βασίλισσα να γίνει
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Η αυτοκριτική
Έχω τόσα πολλά να πω, που
δεν μπορώ να πω τίποτα.
Αφουγκράζομαι το σκοτάδι
αναμοχλεύω τα σπλάχνα μου.
Ψιθυρίζω λόγια πειθούς και
σκαρφαλώνω τα άπειρα
σκαλοπάτια της γνώσεως.
Κρύβομαι μες στην ανωνυμία
του πλήθους και απαγγέλω
ποιήματα πόνου στα ελάφια
και στα ζαρκάδια.
Είναι καταιγιστικός ο πηλός
σημαδεύει τα δάχτυλα μου
αναμορφώνεται και διαρθρώνεται.
Διάττονες αστέρες απολογούνται
για την αστρική σκόνη που
τριγυρνάει στα σοκάκια
του διαστήματος.
Χαράς ευαγγέλια, κρίνα μπλε
και μια φωνή να προσκυνάει:
“Εκ του βορβόρου των έργων μου
ρύσαι με…”
