Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Γυναίκα

Γυναίκα, μάνα της ζωής στα μήκη και στα πλάτη,
είσαι του κόσμου η ομορφιά, «της ζήσης το αλάτι…».
Γυναίκα, πλάσμα ιερό που σ’ έχουν αδικήσει
από της Εύας τον καιρό, αντί «θεοποιήσει».
Γυναίκα, «ηδονής πηγή», που σε λιθοβολούνε
αντί «αγία» να σε λέν’ και να σε προσκυνούνε.
Γυναίκα φιλειρηνική, είσαι όλο καλοσύνη,
δροσιά, αγάπη, άρωμα, ήθος και σωφροσύνη.
Γυναίκα, Άνθος της Εδέμ, τα πάντα ομορφαίνεις,
σύζυγος – μάνα κι αδελφή, σ’ όλα μας ξετρελαίνεις.
Γυναίκα, χάρμα οφθαλμών, του πόθου ξυπνητήρι
και της στοργής και της χαράς όμορφο πανηγύρι!

Γυναίκα, Δώρο του Θεού!
με τα περίσσια κάλλη,
τίποτα δεν συγκρίνεται
με τη γλυκιά σου αγκάλη!

Παύλος Πολυχρονάκης

Για τη γυναίκα

Φεγγάρι αυγουστιάτικο
Το πρόσωπο της μοιάζει.
Η Γυναικεία ομορφιά
Όπου προβάλλει λιάζει.
Κάθε κοπέλα όμορφη
Μοιάζει με χελιδόνι.
Με κάθε της χαμόγελο
Η άνοιξη σιμωνει.
Στολίζει κάθε σπιτικό
Και το νοικοκυρεύει.
Με μία βελούδινη μάτια
Τον άνδρα γοητεύει.
8 του Μάρτη και γιορτή
Κάθε γυναίκα έχει
Και αυτός που είναι δίπλα της
Πρέπει να την προσέχει.

Νεκταρία Θεοδωρογλάκη

*****

Αγάπη και σέβας
Θελκτικά μάτια.
Καλλίγραμμο σώμα.
Δυνατό πνεύμα.
Δεν προσδίδουν αξία σε μια γυναίκα.
Αν λόγο δεν έχει σοβαρό και ψυχή δυνατή.
Αν δεν μοιράζεσαι μαζύ της
όλα όσα μαρτυρούν
αγάπη και σεβασμό.
Όσα δηλαδή θα κάνουν ο ένας τον άλλον
σαν το ημικάρδιό του κάθε στιγμή
και συνταξιδιώτη στη ζωή
να τον θέλει και να τον νιώθει…

Γ. Η. Ορφανός
Μάρτης 2021

Γαλήνιος στη μικρή γωνιά

Γαλήνιος σε μι’ απόμερη γωνία δεν περιμένει
τίποτε άλλο απ’ τη ζωή, απόστασε να ζει…
λέει με την κρύφια του φωνή κι ο χρόνος του διαβαίνει
ανάρια – ανάρια και θωρεί ο κύκλος του πως κλεί.

Αγόγγυστος περπάτησε τη στράτα της ζωής του,
εκείνη που του χάραξε Αυτός που κυβερνά
όλη την πλάση και τηράν τα μάτια της ψυχής του
αν άφησε στο διάβα του σημάδια μελανά.

Τον βρήκαν μύρια βάσανα, μπόρες και καταιγίδες
κι απελπισιά τον έσπρωχνε ν’ αλλάξει το μονοπάτι
που περπατούσε και πολλές τον τύλιξαν τσουκνίδες
μέσα στον κάμπο της ζωής, παλιούρια κι άγριοι βάτοι.

Μ’ αυτός αφουγκραζότανε τη μυστική φωνή του
που από τα χείλη της ψυχής κρυστάλλινη αντηχούσε,
να μην κιοτέψει – του ‘λεγε – μη γίνει η θέλησή του
βορά στα νύχια του άδικου που τον πολιορκούσε.

Τώρα γαλήνιος στη γωνία, με καθαρή ψυχή,
το πέταγμά της καρτερεί να ‘ρθει μια χαραυγή
«κι αν στ’ άστρα – λέει – άλλη ζωή αρχίσω απ’ την αρχή,
θα τη διαβώ όπως εδώ τη διάβηκα στη Γη»!

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

Κόκκινο, βαθύ κόκκινο…

Κόκκινο, κατακόκκινο…
σαν το ρόδο τ’ ολάνθιστο και το ρόδι το γιορτινό,
Σαν το μαρτάκι το λεπτεπίλεπτο που τρυφερά αγκαλιάζει τον παιδικό καρπό,
Και σαν το καρπούζι το γλυκό και το κεράσι το ζουμερό,
Κόκκινο, κατακόκκινο…
σαν τις δροσερές σταγόνες από γλυκόπιοτο
σαμιώτικο κρασί πάνω στα χείλη μου,
και σαν τα βαμμένα της κόκκινα μαλλιά
και το φουστάνι που μοιάζει πυρκαγιά,
σα ρουμπίνια πολύτιμα, δεμένα περίτεχνα
πάνω σε γαλαζοαίματες κορόνες,
Κόκκινο, βαθύ κόκκινο…
σαν το αίμα που έβλεπα με τρόμο να βγαίνει αφύσικα
από το σώμα του και έπειτα πάλι ήρεμα να ξαναμπαίνει,
Βαθύ κόκκινο, πολύ βαθύ…
σαν την κόψη την τρομερή,
σαν το μέσα των αθώων να ποτίζει την πάτρια γη,
και σαν εκείνο των αδίκων να στολίζει αμήχανο
τ’ αγκάθια των ασπαλάθων,
Κόκκινο, κατακόκκινο…
σαν την χώρα μου την γαλανόλευκη
και τον κόσμο ολάκερο, τον κόσμο τον πολύχρωμο,
Μ’ αλήθεια, για πες μου κόκκινο,
τι τα κάνες τ’ άλλα τα χρώματα;
Αλήθεια, για πες μου κόκκινο, βαθύ κόκκινο,
τι χρώμα είσαι τελικά,
θερμό, του πάθους και της χαράς
ή μήπως ψυχρό,
του πόνου και της συμφοράς…;

Γιούλα Κανιτσάκη