Ύμνος στην επανάσταση του γένους το 1821
Δέος νιώθω στα στήθια μου και ρίγος στο κορμί μου
όταν πλάθω στην σκέψη μου την «ιερή στιγμή»
που ορκίστηκαν στα όπλα τους… κι αγάλλεται η ψυχή μου…
οι πρόγονοί μου, Ελλάδα μου, για του έθνους την τιμή!
Στου χρόνου την περγαμηνή γράμματα χρυσαφένια
θα μαρτυρούν, η θέληση κι η ατσάλινη ψυχή
μπορούν τα τείχη της σκλαβιάς και κάστρα σιδερένια
να τα γκρεμίσουν… κι όνειρα να πλάσουν απ’ την αρχή.
Θα μαρτυράς ακούραστη στο διάβα των αιώνων
πως της σκλαβιάς τα σίδερα που είναι πολύ βαριά
λιώνουνε από τη φωτιά των «ιερών αγώνων»
για τα ωραία ιδανικά και για την Λευτεριά.
Κι αν ‘ρθει μι’ αυγούλα ο ύστερος του κόσμου ο ανασασμός
και κάθε κύτταρο ζωής στη Γη μας νεκρωθεί,
από την «άγια δάδα σου» δεν θα σβηστεί το φως
γιατί είν’ του Πλάστη προσταγή ποτέ να μην χαθεί.
Σαν φάρος, αιώνια, η λάμψη του στ’ άπειρο θα φωτάει,
για να διαβάζουν οι ουρανοί της δόξας σου ένα – ένα
όλα τα κατορθώματα και πάντα θ’ αντηχάει
στου σύμπαντος τα πέρατα «Ζήτω το Εικοσιένα»!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Ένα επίκαιρο ποίημα του Αδαμάντιου Κοραή
» Από το Άσμα Πολεμιστήριον, 1800, σε σημερινή ορθογραφία.
Θαυμαστοὶ Γενναίοι Γάλλοι,
κατ’ εσάς δεν είναι άλλοι,
πλην Γραικών, ανδρειωμένοι,
κ΄εις τους κόπους γυμνασμένοι.
Φίλους της ελευθερίας,
των Γραικών της σωτηρίας.
Όταν έχωμεν τους Γάλλους,
τις η χρεία από άλλους;
Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι,
με φιλίαν ενωμένοι,
δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι,
αλλ΄ εν ἐθνος Γραικογάλλοι,
κράζοντες: «Αφανισθείτω,
κ΄εκ της γης εξαλειφθείτω
η κατάρατος δουλεία!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»
χείρας ύπερθεν έχων.
(Α.Κ. Παπαδερός)
25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821!!
» Επέτειος “ΤΙΜΗΣ” και “ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ” στους ΗΡΩΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ 200 χρόνια ελευθερίας 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2021
Περίσσεψε η λεβεντιά
και η αντρειωσύνη
το θάρρος, η παληκαριά σ´όλη τη Ρωμιοσύνη!
Δεν την αντέχαν την σκλαβιά
για 400 χρόνια
άλλοι να ήταν τ´αφεντικά και αυτοί νάναι τα πιόνια…
Γι αυτό ξεσηκωθήκανε
κι επήρανε τους γκράδες
και στον αγώνα μπήκανε άντρες παιδιά και γράδες…
Ελευθερία ή Θάνατος
δεν ήταν άλλη λύση,
η Ελλάδα να λευτερωθεί και η σκλαβιά να σβήσει!!
Κηρύχθηκε
Επανάσταση απ ´την Αγία Λαύρα
κι ο όρκος τους για την Τουρκιά ήταν φωτιά και Λαύρα!!
Και ποιος να το περίμενε
μια χούφτα αντρειωμένοι,
τη Λευτεριά να φέρνανε που ήταν ξεχασμένη…
Από στεριά και θάλασσα
με γκράδες και κανόνια
διώξανε τους κατακτητές τα δοξασμένα χρόνια!!
Άστραψαν και βροντήξανε
λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Αθάνατες θα μείνετε σεμνές Σουλιωτοπούλες!!
Στη λεβεντιά, στο αίμα σας,
κτίστηκε η Νέα Ελλάδα
να φέγγει του Ολυμπισμού η δοξασμένη δάδα!!
Όσο θα στέκει ο Ελληνισμός
θα ζεί το εικοσιένα
φάρος, πατριωτισμού σε χρόνια δοξασμένα!!
——————————————————————
Θ Κολοκοτρώνη, Γ Καραίσκάκη / πείτε Στρατηγοί !!
Πόσο απέχει ο Θάνατος από τη Λευτεριά μας….
τού Μωριά της Ρούμελης , Ζαρκάδια και Αετοί !!
Μιχάλης Παπαδερός
Πάλι με χρόνους με καιρούς
Βυζάντιο ήταν γνωστή, μια πόλη αποικία,
των Μεγαραίων που ‘ψαχναν, δεύτερη κατοικία.
Οταν σε χρόνια προ Χριστού, είχανε προοδεύσει,
προτού ο Μεγαλέξανδρος, τον Βουκεφάλ’ ιππεύσει.
Την αποικία τη γνωστή, ο Μέγας Κωνσταντίνος
την έκανε πρωτεύουσα και άνθισε ο κρίνος.
Εγιν’ η Βασιλεύουσα, αν θες η Νέα Ρώμη,
που χίλια χρόνια κράτησε και θα κρατούσ’ ακόμη.
Αν ένας βάρβαρος λαός, Σελτζούκηδες οι Τούρκοι,
σαν γύπες δεν επέφτανε κι εδά περνάει λούκι.
Ομως εμείς πιστεύουμε, αιώνες κι αν περνάνε,
πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι.
Θ’ ανοίξει η Αγια Σοφία, θα λειτουργήσει πάλι,
το υποσχέθηκ’ ο Θεός κι υπογραφή ‘χει βάλει.
Εννιαχωριανός
1821-2021 200 χρόνια λευτεριάς
200 χρόνια λευτεριάς γιορτάζει η Πατρίδα,
Γιατί ποτέ δεν έπαψαν να έχουν την ελπίδα.
με την ελπίδα θέλησαν ελεύθεροι να ζήσουν,
Και τον εχθρό στη θάλασσα μια και καλή να ρίξουν.
Θυσιαστήκανε πολλοί σε κείνους του αγώνες ,
Στα κόκαλα τους κτίστηκαν επάνω προμαχώνες .
Το αίμα τους το έχυσαν για ιερό σκοπό,
να ποτιστεί και να φυτρώσει της λευτεριάς δεντρό.
Με τα καριοφίλια τους και με τα γιαταγάνια ,
Πολεμήσαν με αντρειά και με υπερηφάνεια .
Γονατίζω ευλαβικά και εγώ να τους τιμήσω,
Στη γη που μας αφήσανε τα χείλη μου να αγγίξω.
Το χώμα που ποτίσανε με αίμα να φιλήσω,
Γιατί είναι αιτία που εγώ ελεύθερος θα ζήσω.
200 χρόνια πέρασαν μα ο αγώνας συνεχίζει,
και ο Έλληνας να κρατηθεί ελεύθερος πασχίζει.
Αμέτρητες η απειλές που έχει η Ελλάδα,
και δεν χωρούνε όλες τους σε μία μαντινάδα.
Για αυτό να μην ξεχνάτε τους αγωνιστές,
και να δίνετε παρών στις Εθνικές γιορτές.
Να λέτε στα παιδιά σας για την ιστορία,
Για κείνους που εγίνηκαν στη λευτεριά θυσία.
Που άφησαν μαχόμενοι την τελευταία τους πνοή,
Για την Ελλάδα θυσιαστήκανε να ελευθερωθεί.
200 χρόνια πέρασαν μα θα περάσουν κι άλλα,
Που θα ζει ελεύθερη σαν έθνος η Ελλάδα.
Νιώσετε Υπερήφανοι για την καταγωγή σας,
Απόγονοι αγωνιστών η Ελλάδα είναι δική σας.
Κληρονομιά σας άφησαν βαριά να κουβαλάτε,
Την πατρίδα μας ελεύθερη για πάντα να κρατάτε.
Αιώνια η μνήμη τους
Ευτύχιος Αντωνίου Κουκουτσάκης
Εθνικός αναστοχασμός
Οσο τα χρόνια μας περνούν και οι καιροί διαβαίνουν
τα όσα εκατέχαμε μας παραιτούν και φεύγουν.
Οποιος σωστά την έμαθε του έθνους την ιστορία
δεν την ξεχνά σα βρίσκεται γραμμένη η πορεία.
Απ’ τα σκολειά περάσαμε θαρρώ δεν ξαναπάμε
γίνονται όμως εορτές σε όποιο τόπο πάμε.
Ετσά ανανεώνεται η σκέψη, το μυαλό μας
και δε χρειγιάζονται πολλά για ναρθουνε στο νου μας.
Πρεπ’ ούλοι να κατέχουμε πως εις λαός γεννιέται
πάλη να κάμει να σωθεί όη να καταριέται.
Με βήματα να εκτιμά, να θεωρεί τα πάντα
και να μη φέρνει στο μυαλό κάθε πρωί το (γιάντα).
Να σκέφτεται ίντα τράβηξαν σκλάβοι το εικοσιένα
για να παλαίψουνε σκληρά και νάβρουνε αέρα.
Μέρες καλές περνούμ’ εδά δεν πέρασαν προγόνοι
για ναχουμε στα χέρια μας πατρίδας το τιμόνι.
Σήμερο λογαριάζουμε με σιγουριά μεγάλη
κάτι που δε θα τόχαμε αν δεν παλεύαν άλλοι.
Χρειγιαζετ’ όμως σήμερο ούλοι μαζί να δούμε
αν την Πατρίδα τη μιτσήμ χαμένη θα τη βρούμε.
Έθνος που παραλάβαμε στον κόσμο ξακουσμένο
μελλοντικά το θέλουμε σκάρτο τεμαχισμένο;
Ανέ μονιάσουμε ξανά σίγουρο θάναι πάλι
μία χώρα νέα ζηλευτή, με θάρρος θα προβάλλει.
Θα καμαρώσουμε τσοι νιούς με ούλα τους τα κάλλη
πετυχαιμένοι να γλεντούν στου κόσμου την αγκάλη.
Οι ξένοι θα μασε θωρούν και θα μας καμαρώνουν
τουρίστες θάρχουνται πολλοί μ’ αγάπη θα πλερώνουν.
Μαδαρίτης”
“Ελλάς είμαι”
Πλειστάκις ρούχο φόρεσα
της παληκαροσύνης,
γυναικείο, αντρίκειο μπόρεσα,
στην κεφαλή τ’ ακάνθινο
και Δάφνης και Μυρσίνης,
Στεφάνι του Χριστού μου!
Και τις αξίες χώρεσα
λαμπρής αντρειοσύνης,
γενναία, ως του Θεού μου!
Κι είμαι ο λαός που σύζευξα
με της Χριστιανοσύνης
τις αρετές που σύναξα…
Τα κάλαντα μου αγίασα,
εργάστηκα, ανάπτυξα
στης Θείας Δικαιοσύνης.
Στην Τίμια κι Άγια Τράπεζα
του Λατρευτού Χριστού μου
κι οι τόκοι, σαν κατάθεσα!
Σε θάλασσες με αφόρησαν
και ζήτησαν και ναύλο!
Σχέδια παραχώρησαν!
Μα πάλι συναπάντησα
τον Απόστολο Παύλο,
στον δρόμο του προχώρησα…
Λένα Αλυγιζάκη
Αφιερωμένο στα εγγόνια μου: Γιάννη, Ανδρέα, Ειρηλένα Σκαλιδάκη
“Της Λευτεριάς το Οξυγόνο”
Απ’ τα παράθυρα μας ήλιος,
πνοή της λευτεριάς κι αξίες,
και όσα αγωνίστηκε ο κόσμος.
Βίος οικείος και προσήλιος
τούτος στα σπίτια, στις εστίες,
και στης ζωής τον κάθε δρόμο…
Τα ιδανικά μας στην Υφήλιο
έπνευσαν ως τα ιδεώδη
με την “περίλαμπρη μας μάχη”!
Ετούτα λάμψαν με τον ήλιο,
με τον αέρα αλματώδη,
ζωή στο πνεύμα ο κόσμος να ‘χει!
Έτσι ανάσες όλοι πήραμε
της Λευτεριάς το Οξυγόνο,
απ’ της πατρίδας τους αγώνες!
Κι αφού πανώρια την είδαμε
με τον δασύ της κάθε κλώνο
με ρίζες μέσα στους αιώνες,
και νυν κραυγάζουμε: Όχι τύραννε!
Πάντα τον κόπο και τον πόνο
θα καταθέτουμε μες “στους στρατώνες”!
