Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Δικά μου είναι τα φτερά

Δικά μου είναι τα φτερά που γοργοφτερουγίζουν,
μα τ ´ αετού δε μοιάζουνε κι ´ ίδιο δε λουλουδίζουν.
Μούτε το στέμα Βασιλιά στη καφαλή δεν ´ έχω,
σπαθιά δε με στολίζουν κι ´ούτε στ ´ άστρα δε τρέχω.
Κοντά στη γη ψηλοπετώ μόνο με τα φτερά μου,
βγορολογώ τσι ομορφιές που βρίσκουντε κοντά μου.
Τα ταξιδιάρικα πουλιά πάντα καλοσορίζω,
γιατί μου κάνουν σιντροφιά και χρόνια με γνωρίζουν.
Ούλα Μαζί πιαινόρχουντε σαν ´ αλαξωτοτοπίζουν,
στσ ´ ίδιες φωλιές ξναγυρνούν και τσι μερεμετίζουν.
Τσι διό Πατρίδες αγαπούν που τα φιλοξενούνε,
γι ´ αυτό και τα τραγούδια τους σαν ´ ύμνοι αντηχούνε.
Αλλες φορές κελαδηστά μηνήματα σκορπίζουν,
απ ´ τα κλαδάκια τα ψιλά π´  όμορφα ξεκορφίζουν.
Δικά μου είναι τα φτερά που μούχει χαρισμένα,
για να πετούνε ο Θεός μ  ´ όνειρα φορτομένα …

Μαρία Νίκ. Γρυφάκη

ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ
Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Σαν ύπνος πρωινός που ανοίγει
τη στρόφιγγα του ανέμου και
παρασύρει μαζί του μινιμαλιστικά
απόβλητα, που καρτερούν για ένα
φιλί και μια πληγή στο στήθος.
Κρύωσε ο λαιμός της αγαπημένης
που άλλοτε περίμενε της νύχτας
τον δύανθο για ν’ αρχίσουν οι
ανεμώνες και οι ανεμόμυλοι να
μιλούν απταίστως ξένες γλώσσες.
Η Κίρκη κουράστηκε· τώρα, με
τις κόρες της αδειάζει τα μαγγανοπήγαδα
και περιμένει τον πίδακα του
ηφαιστείου, να βγάλει τα πρώτα του δοντάκια.
Το γείσο του καπέλου μου, μεταλλάχθηκε
και τώρα ο ήλιος με περιφρονεί
και με εμπαίζει, για τα σημάδια
που έχω στο στέρνο μου, από τις
υπεριώδεις ακτινοβολίες του.
Είναι μαύρο· είναι κόκκινο το “ρο”
και θυμίζει άρματα, άσματα και
ποιητικές συλλογές.

Στυλιανός Γ. Ξενάκης

Συγγνώμη!

Γονυκλινής και ικέτης,
Θεέ μου, συγνώμη
σού ζητώ, απόψε, αν θες να μου δώσεις…
Συγνώμη που
καρφί στο σταυρό σου, επάνω στο Γολγοθά,
και εγώ συμπλήρωσα ένα,
την άρνησή μου έφερα τέταρτη
πλάι σε κείνες τις τρεις του Πέτρου,
το γέλιο μου συνένωσα με του Ρωμαίου,
που στα ζάρια κέρδισε τα ρούχα σου,
τη φωνή μου πρόσθεσα
στις κραυγές των Φαρισαίων
και του αγανακτισμένου όχλου…
Συγνώμη!
Μα εάν, Θεέ μου,  ξαναγεννιόμουν
αύριο από την αρχή, να το ξέρεις,
ακόμη κι αν σε μακρινές μου θάλασσες
η τριήρης σου ταξιδεύει,
εσένα πάλι θ’ αγαπώ…
Αψηφώντας τα κύματα,
που ψηλά θα ορθώνουν όλοι όσοι δε με ξέρουν,
σαρκἀζοντάς με ως σταυρωτή,
αρνητή, ψεύτη, υποκριτή…

Γ. Η. Ορφανός

1821: Το μήνυμα

Μάχονταν υπέρ πίστεως και πατρίδος
υπέρ βωμών και εστιών
μάχονταν για την ουσία της ύπαρξης: το δίκιο.
Αρνητές του φόβου
σε μετερίζια φτιαγμένα από αθάνατες μνήμες
σ’ ακρογιαλιές αθώρητες
σε κορυφές απάτητες
σε πλαγιές κεντημένες με τα κυκλάμινα του χιονιά
μάχονταν για την κάθε άνοιξη
που δεν ήρθε ακόμα.

Ολούθε κρότοι σπαθιών, αλαλαγμοί,
κονιορτός και μπαρούτι
όμως δεν έπαυε να λευκάζει εκεί
στον κύκλο του θανάτου και της ζωής
η βεβαιότητα του παράλογου
εκείνη που κάνει πέρα τα μαύρα νέφη
για να φανεί ουρανός διάφανος
ξομπλιασμένος με έναν παντοτινό ήλιο.

Μάχονταν…

Κι ακόμα μπορείς ν’ ακούσεις τη βαριά ανάσα τους
μέσα από μια κραυγή πόνου
μέσα από ένα επιφώνημα χαράς
μέσα από ένα τραγούδι δικαίωσης
μέσα από κάθε μήνυμα ελπίδας
για όσους μάχονται.

Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη

Συμπόνια

Υπάρχει ένα αγαθό πάρα πολύ μεγάλο
που το προσφέρει ο κτήτορας στον ένα και στον άλλο,
δεν το στερείται, επειδή ποτέ δεν λιγοστεύει
και πλερωμή ποτέ γι’ αυτό δεν θέλει να γυρεύει.
Μοιάζει με αφτούμενο κερί που όσα και να ανάψουν.
κεριά απ’ αυτό, τη φλόγα του, δεν πρόκειται να κάμψουν.
Είναι το «δώρο του Θεού» που λέγεται συμπόνια
και βγαίνει μέσα απ’ την ψυχή και της καρδιάς τα κλώνια
να φτάσει ως τον άρρωστο και τη φτωχή μητέρα,
τη χήρα και το αρφανό και τον τυφλό πατέρα.
Τον άπορο, τον άστεγο και το μικρό παιδάκι
που μια το κάνουν ζήτουλα, την άλλη βαποράκι.
Το γέρο, τον ανάπηρο, τον παραστρατημένο,
το χρήστη των ναρκωτικών και τον φυλακισμένο.
Τον μαύρο, άσπρο, κίτρινο και όπου ανθρωπιάς το χέρι
αλληλεγγύης μήνυμα φτάνει για να προσφέρει.
Άλλες φορές τον πάσχοντα ίσως να βοηθήσει
σαν Πολιτεία και φορείς ευαισθητοποιήσει.
Μα κι όταν τους αρμόδιους διόλου δεν τους νοιάζει
στην θλίψη και στη μοναξιά ελπίδας φως χαράζει!

Παύλος Πολυχρονάκης

Επέτειος Παλιγεννεσίας

Τη δεύτερη Επέτειο της Παλιγγενεσίας
γιορτάζει ο ελληνισμός κι οι μνήμες της θυσίας
βγαίνουν στην επιφάνεια κι Ηρωες μας θυμίζουν
που με υπερηφάνεια, τους Ελληνες γεμίζουν.
Ρήγα Φερραίου σάλπισμα, άναψε τη λαμπάδα
που θέριεψε και φώτισε τη σκλαβωμέν’ Ελλάδα.
στην Αγια Λαύρα Γερμανός, το λάβαρο υψώνει
και τον υπόδουλο λαό, ατάκα ξεσηκώνει.
Κολοκοτρώνης στο Μωριά κι Ανδρούτσος εις το Χάνι,
δείχνουνε πως ο Ελληνας, αρνείται να πεθάνει
ο Διάκος εμαρτύρησε, έπεσ’ ο Παπαφλέσσας
για τση Πατρίδας τη τιμή, τα πάντα διαθέσας.
Δασκαλογιάννης στα Σφακιά κι Ηγούμενος στ’ Αρκάδι,
στο Πάνθεον ανέβηκαν, τραβώντας για τον Αδη.
εξοδος του Μεσολογγιού σφαγές στο Λαφονήσι,
δεν συγκινούν τσι φίλους μας σ’ Ανατολή και Δύση.
Ελάχιστοι φιλέλληνες στηρίζουν τον αγώνα,
που κάνει ο Ελληνισμός, με λαβωμένο γόνα.
Για ν’ αποκτήσει λευτεριά θρησκεία και Πατρίδα,
που χουν Θεού υπογραφή,στην ύστερη σελίδα.
Γιαυτό και συνεχίσανε να δίνουνε τσι μάχες,
από λαγκάδια και βουνά κι από αετοράχες.
Κανάρης ο Πυρπολητής έκαψε ναυαρχίδα
του Τούρκων και παρέμεινε άσβεστη η ελπίδα.
Μια χούφτ’ Ελλήνων τα ‘βαλε, με μια Αυτοκρατορία,
καινούργια έπη έγραψε, σ’ Ελλήνων ιστορία.
Σε τούτη την προσπάθεια, ήταν συμπαραστάτης,
ο Παντοδύναμος Θεός, Ουράνιος προστάτης.
Ετσι κερδίσαμε ξανά, τα πάτρια εδάφη,
απ’ άξεστους κατακτητές κι ιστορί’ εγράφη.
Δώρα προγόνων τ’ αγαθά, της ανεξαρτησίας
κι αυτούς τιμά η επέτειος, της Παληγγενεσίας.

Εννιαχωριανός

…Και πως;

…αφού στα χέρια τού αυτοκράτορα τής Ρώμης,
ο 19χρονος Αντίνοος “ευτυχισμένος” ήταν…
ενώ έπλεαν τον Νείλο και ζούσαν την παραφορά τους,
μέσα σε πλούτο και χλιδή, και εξουσία πολλή…
αίφνης απομακρύνεται,
και πριν προλάβουν να τον σταματήσουν,
μέσα στον Νείλο πνίγεται…

17 χρονών, τον είδε ο Αδριανός
περιοδεύοντας την Μικρά Ασία
και το Ελληνόπουλο αυτό από την Βιθυνία
βρέθηκε στο κλινάρι τού ισχυρού
-που όριζε ζωές- διευθυντού…

Επινόησαν μετά μιά θεωρία…
πως τάχα γιά να ζήσει ο Αδριανός,
ο Αντίνοος πρόσφερε τη ζωή του θυσία…
μα που δεν την δέχθηκε
ούτε κι αυτός… ο “amante” Αδριανός …

Στ’αγάλματα του, πάντοτε,
παρ’όλο του το κάλλος,
με την κεφαλή σκυφτή
και την μορφή θλιμμένη…

…μ’ έναν συριστικό άνεμο,
μέσ’απ’τής ψυχής του το μάρμαρο
αθόρυβα, το όνομα του
να υπομιμνήσκει…

“…Αντί…νοος… ”

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος