Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Η δύναμη της αγκαλιάς στο γονιό με Αλτσχάϊμερ  

Μη με μαλώνεις γιόκα μου, πως τα ‘χω εδά χαμένα
στη θέση αυτή ίσως βρεθείς , χαμένος σα …κι εμένα!!

Κάθομαι στη καρέκλα μου και τση παραπονούμαι
τση μοίρς, που με έκαμε, να μην  ανιστορούμαι.

Τα έκαμα , τα έζησα ,μα μπλιό δε τα θυμούμαι
εσένα φέρνουν δάκρυα, γιατί εγώ τ’ αρνούμαι.

Έτσι είν’ η μοιρά  γιόκα μου ,κανείς δεν την ορίζει
στο δρόμο μέσα της ζωής ,καλά κακά σκορπίζει.

Δώς μου ελπίδα με χαρά , τώρα που υποφέρω
μέσα στα χέρια σου αγκαλιά ,ίσως τα καταφέρω

Δροσοσταλίδα  δώσε μου ,να βρέξω τη ψυχή μου
πριχού στερέψει η ογρασιά και μαραθεί η ζωή μου

Αγκάλιασε με αγάπη μου, όπως τα περασμένα
που μ‘ ηθελες.. μ αγκάλιαζες ,δεν ήθελες κανένα.

Αγκάλιασέ με μάτια μου  ,όπως κι εγώ σ΄ εσένα
που ποτέ δεν ήθελα , τα μάτια σου κλαμένα.

Τώρα που η ζωή μου στέρεισαι ,εσένα να θυμούμαι
βοήθησε με αν μπορείς ,στο Γολγοθά να βγούμε.

Κι απείτις βγώ εις το , και πριν τα μάτια κλείσω,
ψυχή μου σε αγαπώ ,εγώ θα ψιθυρίσω.

Δώσε ελπίδα κι αγκαλιά ,σ αυτόν που υποφέρει
έλα κοντά του μια στιγμή, σαν λάμψη πεφταστέρι

Μια αγκαλιά κι ένα φιλί σ εκείνον που υποφέρει
μοιάζει ευχή στην εκκλησιά μ άναμμα τ αγιοκέρι

Μια αγκαλιά ‘ναι φάρμακο ,δώστην και ας είναι ψέμα
σ εκείνον που στις φλέβες σου, τρέχει το ίδιο αίμα .

Τσ Αγάπης σου  η  αγκαλιά το γιατρικό θα μπέψει
τη νόσο του Αλτσχάϊμερ ίσως να τη γιατρέψει.

Νίκος Φλεμετάκης

Ελληνικός πολιτισμός

Απού την αρχαιότητα ως τσοι δικές μας μέρες
πέρασε ο Ελληνισμός κινδύνους και φοβέρες.
Τα χρόνια τσ’ αρχαιότητας δημιουργίες είχαν
έργα τρανά και θαυμαστά κληρονομιά τ’ αφήκαν.
Οι νιες γενιές τα βρήκαμε στον κόσμο σκορπισμένα
και προσπαθούμε σήμερο να ‘ρθουνε τα κλεμμένα.
Τα κράτη που τα έχουνε και τα ‘χουν σε μουσεία
θέλουν να τα βαστήξουνε γιατ’ έχουνε αξία.
Εκείνοι που τα φτιάξανε και τα δουλέψαν χρόνια
πίστευαν πως θα μένουνε στη χώρα μας αιώνια.
Για να τσοι μακαρίζουμε ούλοι δικοί και ξένοι
κι η χώρα μας νάναι καλά κι αυτοί ευχαριστημένοι.
Του κόσμου ούλου οι λαοί που ‘ρχουνται καμαρώνουν
θαυμάζουνε πολιτισμό ποτές τους δε  τελειώνουν.
Μόνο εμείς ξανοίγουμε κι αλλού θαρρώ θωρούμε
έχουμε ετσά πολιτισμό και δεν το εκτιμούμε;
Ο τουρισμός που έχουμε κι έρχουνται κάθε χρόνο
θαρρούμε ότι έρχουνται να δουν τη χώρα μόνο;
Αυτή ‘ναι μια εκτίμηση απου πολλοί την κάνουν
την ιστορία ξέρουνε τ’ αρχαία μας θαυμάζουν.
Θέλουν να δούνε τα παλιά να τα φωτογραφίσουν
που δε θα ξαναγίνουν πια όσα χρόνια κι αν ζήσουν.

Μαδαρίτης

Πατημένα τα ογδόντα
Τα ογδόντα μου τα χρόνια, μόλις πάτησα προχθές
που το φως του ηλίου είδα κι ογδοντάρισ’ άμα θες.
Ήταν τέλη του Σαράντα, φθινοπώρου εποχή
που γεννήθηκα στο Βλάτος λίγο πριν την κατοχή.
Γραμματέας ήταν τότε Κονταξάκης Στυλιανός
που κρατούσε τα μητρώα κι έγραψε το γεγονός.
Δευτερότοκο κοπέλι αποκτά Μαλαξιανός
με ψευδώνυμο γροικάται τώρα Εννιαχωριανός.
Διάλεξε το παρανόμι από τα Εννιά Χωριά
που ‘χουν βγάλει ριμαδόρους με ονόματα βαριά.
Σαν τη σύνταξη θα πάρει απ’ του ΤΕΒΕ τη δουλειά,
γραφτό ήταν ν’ αποκτήσει μια καινούργια ομιλιά.
Με τσ’ ελάχιστές του γνώσεις, ρίμες γράφει σωρηδόν
αφού διάλεξε στα γέρα την ποιητικήν οδόν.
Κι αποδείχτηκε στο τέλος η επιλογή αυτή
ικανή για να του δώσει ώθηση ν’ αναδειχτεί.
Ίσως έκαιγε μια σπίθα στου μυαλού την οροφή
και περίμενε την ώρα που θα βάλ’ υπογραφή.
Ριμαδόρος θεωρείται σήμερα εμπειρικός
ο Νιαχωριανός που φίλος είναι τώρα γκαρδιακός.
Με το Γιώργο Καμβυσέλλη το γνωστό Μυτιληνιό
που συνάντησε μια μέρα σε κεντράκι τω Χανιώ.
Μαζί έκδοσαν βιβλίο που λεν’ Άδολη φιλιά
σε πενήντα και τρεις πράξεις και βαδίζουν αγκαλιά.
Πρώτα τον Ψαρό το Νίκο είχε φίλο μπιστικό
λαογράφο που ‘χει φύγει σε ταξίδ’ οριστικό.
Κι ο Δεικτάκης ο Θανάσης φίλος ήτανε κι αυτός
ποιητής και λαογράφος γενικά αποδεκτός.
Η φιλιά με τον Πλυμάκη πιο γλυκιά ‘ν’ από μερέντα
και δια του τηλεφώνου έχουνε συχνά κουβέντα.
Πόνημα δικό ντου πρώτο, Ρίμες Εννιαχωριανού
π’ εξαντλήθη στη πορεία και ας μη χωρά στο νου.
Αλλά και με την παρέα γράφει λογοτεχνική
δυο βιβλία έχουν βγάλει με δουλειά ομαδική.
Ο Νιαχωριανός του Βλάτους μένει τώρα στα Χανιά
όμως δεν ξεχνά τη πρώτη του χωριού τη γειτονιά.
Κι αν στο δρόμο θα του πείτε γεια σου Εννιαχωριανέ
νιώθ’ ικανοποιημένος δεν χρειάζετ’ αμανέ.

Εννιαχωριανός

Η φιλοσοφία του τρελού
Ένας τρελός που πόναγε σε τέσσερα σημεία
Κι εχτύπησε στη μέση του σε πέσιμο με βία
και τώρα σ’ άλλα οχτώ πονεί, καθόλου δεν γκρινιάζει,
το γεγονός φιλοσοφεί και το Θεό δοξάζει.
Και λέει, τί κι άνε πονώ σε μια ντουζίνα μέλη;
Θεέ μου σε ευχαριστώ και διόλου δε με μέλει
γιατ’ είμαι ορθός και ζωντανός κι έχω πιο πλούσια γνώση
και βλέπω απ’ τα χειρότερα μ’ έχεις εσύ γλυτώσει
γιατί όταν εχτύπησα στη μέση θα μπορούσα
να έμενα παράλυτος και να φυτοζωούσα!

Παύλος Πολυχρονάκης
ποιητής, συγγραφέας,
Δημιουργός του Παγκόσμιου Διαγωνισμού Εμμετρης Σάτιρας

Ριζίτικο – Ρίμα
Να φάω θέλω και να πιω και θα χαροκοπήσω
κι απου τ’ αρέσω αρέσω του, πάλι ας μου πει να φύγω.
Να πάω σ’ άλλη γειτονιά να πάω σ’ άλλη ρούγα
να δω κοπέλες έμορφες, γέρους αγωνιστάδες.
Να δω ομορφοπαλίκαρα με τσόχινα ντυμένοι
νάναι καλά ντυμένοι, να πιάσουνε εις το χορό
να ‘ναι ξεδιαλεμένοι, να ξεσταθούνε οι άρχοντες
να ξεσταθεί ο κόσμος, να ξεσταθεί και μια ξαθή.

Μαντινάδες
Χίλιως καλώς το βρήκαμε του φίλου μας το σπίτι
απού ‘χει όλα τα καλά και πράμα δεν του λείπει.

Όμορφα που τραγούδησες ωραίο παλικάρι
θα σε παρακαλέσωμε να τραγουδήσεις πάλι.

Ο φίλος μου θα πει και τα ριζίτικα
που πάντα κείνος ξέρει
από παλιά τον ήξερα σ’ αυτά είναι ξεφτέρι.

Ήρθα και στα Καλάβρυτα κι ήθελα να ξανάρθω
δά που ‘χω την όρεξη και πρίχου να γεράσω.

Σα μπας στον Αποκόρωνα έλα και στο χωριό μου
να δεις και πώς γλεντίζουνε στον τόπο το δικό μου.

Από μακριά σου φαίνεται κι από κοντά σου δείχνει
πως είσ’ από καλή σειρά κι από μεγάλο σπίτι.

Γνωμικά
– Μ’ όποιο δάσκαλο θα κάτσεις τέθοια γράμματα θα μάθεις.

– Δεν το ‘χω πως γερνώ μόνο πως μαθαίνω
πράματα που έμαθα καλά ‘ναι να τα ξέρω.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.