Το σπίτι των ανέμων
Το καλοκαίρι πέρασε· θυμάμαι
τώρα το σπίτι των ανέμων
που κρυφοκοίταξε και ακόμα
κρυφοκοιτάει, τα όνειρα μου.
Εκεί, περνούσα τα καλοκαίρια μου·
εκεί, γιγαντώθηκε η εφηβεία μου.
Μεγαλοπρεπές στέκεται δίπλα
στη θάλασσα, που τον χειμώνα
φτάνει μέχρι την αυλή του,
διεκδικώντας ένα φιλί στο στέρνο του.
Τα δοκάρια στηρίζουν το ταβάνι
και οι ξύλινες πόρτες του, είναι
ερμητικά κλειστές.
Στους τοίχους του ανδρώθηκαν
αγόρια και κορίτσια, στα πατώματα του
δάκρυσαν κι αναστήθηκαν ψυχές.
Μοναχό του, στο παρόν, περιμένει
την ανακαίνιση του, προσδοκώντας
να γίνει μικρό παλάτι.
Τούτη η στενοχώρια μου πλακώνει
την ψυχή, γιατί μόλις έρθει
το δειλινό, με διώχνει, και μου φωνάζει
πως δεν είναι δικό μου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ριζίτικο παμπάλαιο
Μανώλην έχουν στη φλακή ε Μανώλη μογκλοβίζουν
δέρνουν ντον τυραννούν τονε κι αδίκως τον μαλώνουν
κι η μάνα ντου στο πλαι, πλαιν του κλαίει τον η καημένη
κλαίει παρηγορεί τονε και σιγανά του λέει:
Μανώλη μου μη πικραίνεσαι και μη στενοχωράσε
κι αύριο σπούνε τσοι φλακές και βγαίνουν οι φλακομένοι.
Μαντινάδες του καιρού μας
Μή με παρεξηγήσετε πως τραγουδώ τη νύχτα
γιατί’ χα πόνο στην καρδιά και βγήκα και τον είπα.
Πάντα στις δύσκολες στιγμές φαίνεται ποιος αξίζει
από το ντρόπο που θωρείς και τ’ αντιμετωπίζει.
Από μακριά σου φαίνεται κι από κοντά σου δείχνει
πως είσαι από καλή γενιά κι από μεγάλο σπίτι.
Ο ριζίτης ΜΤ
Η πιο μικρή απόσταση
Ανάμεσα, σ’ ένα, σε δυο, ή και πολλούς ανθρώπους,
υπάρχει μια ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ανάλογα… τους τρόπους…
Μπορεί αυτή η απόσταση να είναι λίγα μέτρα
μπορεί και χιλιόμετρα, ή και γκρεμός με πέτρα…
Μπορεί να είν’ απόσταση ασυνεννοησίας,
μπορεί να είναι απόσταση απλής ασυμφωνίας.
Μπορεί να είναι μακρινή, της παγωνιάς ψυχρότης,
μπορεί να είναι κοντινή, νεότητας θερμότης…
Μπορεί μια άλλη απόσταση της επαφής να είναι
όμως η κοντινότερη ούτε κι αυτή δεν είναι
Γιατί από όλες πιο μικρή που πιο κοντά μας φέρνει
είν’ το γλυκό χαμόγελο που στην καρδιά μας μπαίνει
μεγάλο δώρο θεϊκό, την θαλπωρή χαρίζει
και με της ανθρωπιάς το φως κάθε καρδιά φωτίζει
Χαράς τονε τον τυχερό που τακτικά το παίρνει
κι ακόμα πιο πολύ, χαρά σ’ εκείνον που το στέλνει…
Παύλος Πoλυχρονάκης
“H διαθήκη”
Σ’ όλα τα νέα παιδιά που είναι τώρα
και εις τα νιάτα που θα έρθουν, αφήνω:
Ό,τι έφτιαξα, τους τα δίνω σαν δώρα
και θα ‘θελα στην ιστορία να μείνω.
Αφήνω το γκρίζο μπετό που ‘χω στρώσει
και ξόδεψα γι’ αυτό πολύ πολύ χρήμα.
Έχω πλαγιές και βουνά ισοπεδώσει.
Να μην το εκτιμήσουν, είναι και κρίμα.
Κοιλάδες, κορφές, με μιας, ένα γενήκαν.
Τα ρυάκια στερέψαν· δεν τρέχουνε άλλο.
Διαλεχτά δεντράκια πολλά εκοπήκαν
Όλα τους τα δίνω, σαν δώρο μεγάλο.
Στα πέρατα του κόσμου έχω απλώσει,
πίσσα, πλαστικά και παντού τενεκέδες.
Τον αέρα, με ρύπους έχω φορτώσει.
Θυμίζει φουγάρο κι ολίγον τενεκέδες.
Ζωή οι θάλασσες μας ήταν γεμάτες.
Μα εγώ, τις αδειάζω μόνο για σενα.
Και δίχως να φάνε τα ψάρια οι γάτες,
μήτε για δείγμα δε θ’ αφήσω κανένα.
Έδωσα το χρώμα σε κάθε ποτάμι.
Δίχως επίγνωση, με ό,τι πετούσα.
Ίδια με τ΄απόβλητα τα έχω κάμει.
Στο καθάριο νερό, εγώ το χρωστούσα.
Καταπράσινα δάση, κάρβουνα κάνω.
Κι οδοντογλυφίδες τα δέντρα γενήκαν.
Αδειάζω βουνά, σε τάξη τα βάνω
μην τύχει να πείτε πως, έτσι τ’ αφήκαν.
Χημικά, τοξικά, καλά τα φυλάμε.
Κρυμμένα στη γη, μην τυχόν και τα δείτε.
Δώρο για έκπληξη, στο μέλλον γυρνάνε
Γουλιά τη γουλιά, σε ποτήρι θα πιείτε.
Θα ‘ρθουν τα τέρατα που είχαν οι μύθοι.
Τα όντα θα είναι κράμα από δύο.
Έχω σκοπό να μεταλλάξω τα πλήθη.
Θα το δείτε, σα θα ‘χω πει το “αντίο”.
Ολάκερη θα διορθώσω τη φύση.
Αυταπάτη ζωής, να την υποτάξω.
Και όταν ο ήλιος θα βγει απ’ τη δύση,
μονάχα τότε σου το λέω θ’ αράξω.
Η χάρη μου, στα ουράνια έχει φτάσει.
Την τρύπα στο όζον, εγώ μεγαλώνω.
Η συνήθεια κι η μόδα το επιτάσσει.
Μέρα τη μέρα, γοργά την απλώνω.
Χρόνια τώρα, έχω πορεία χαράξει.
Τσαλαβουτώντας στον πλανήτη θα ζήσω.
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μ’ αλλάξει;
ό,τι προλάβω, απ’ το χάρτη θα σβήσω.
“Ο κατά κόσμῳ νοήμων”
Μαίρη Σκαμνάκη – Κουτρούλη
Άσε τον κόσμο
Εμπα κι απόψε στο μικρό “κελί”
έξω του κόσμου τη βοή να κλείσεις
θρονιάσου στη φιλόξενη γωνιά
πάρε χαρτί, γραφίδα και μελάνι
νου και καρδιά ν’ αρχίσω να τρυγάς
μ’ Αστέρια το χαρτί σου να γεμίσεις
Απ’ το βαθύ σου έναστρο ουρανό
Που μια ζωή να τον διαβείς, δε φτάνει!
Ασε τον κόσμο απ’ έξω να γλεντά
περαστικές χαρές να δοκιμάζει,
κι αν κάποτε στραγγίξει του η καρδιά
από της ύλης τ’ άλογο μεθύσι
και μείνει απ’ αισθήματ’ αδειανός
μες στου κενού το χάσμα να βουλιάζει,
βοήθα τον τότε δύναμη να βρει
τα προτινά του πάθη να νικήσει.
Αρνήσου εσύ τις εύκολες χαρές
κι όλο το αίμα δώσε της καρδιάς σου,
ασύνορη να ρίξεις τη ματιά
για ν’ αγκαλιάσει ολάκερη τη Σφαίρα,
κι ένα προς ένα στη λιτή αγρυπνιά
τους στίχους ν’ ανασταίνεις στα χαρτιά σου
δίχως στιγμή να πάψεις να γροικάς
τη μυστική του σπλάχνου σου φλογέρα.
Ασε τον κόσμο απ’ έξω να γλεντά,
της μοναξιάς αψήφησε τ’ αγκάθι
και μες στην πλέρια, γόνιμη σιγή
πετώντας και στα ύψη και στα βάθη,
ό,τι ωραίο κοίταξε να βρεις
στου Πνεύματος να μείνει το παλάτι
που τόσο εκλεκτοίτο διακονούν
σ’ όλης της Γης τα μήκη και τα πλάτη!
