“Εμπρός στο φως!”
Μπαίνει η μέρα κι η αυγή
νωρίς μέσα στο σπίτι,
μπαίνει η αύρα το πρωί
τίποτα δεν την πλήττει!
Σε λίγα μέτρα είναι η χαρά
στον κάμπο η ευδοκία,
από τον έβδομο ουρανό
στη μέρα η ευλογία!
Έκαμε γόνιμη τη γη
με ακτίδες θα ανθίσει,
χέρι Θεού που ευλογεί
κι από ουράνια βρύση.
Ανθένιο άπλωσε χαλί
όλο στο χρώμα του ήλιου
και δίπλα θάλασσα γυαλί
π’ άλλοτε μ’ οργή εδήλου…
Πολύχρωμη έστρωσε ακτή
εμπρός στο φως! Στο Φως Του!
Μια εκκλησία ορατή
κυκλώνει ο ουρανός Του!
Ορίζοντα θαλασσινό
ξεπέρασε κι η σκέψη
κι ό,τι οικείο, κοντινό
έχει το φως του στέψει.
Σ’ ένα τοπίο ονειρικό
έχει κι ο νους φυτέψει,
ό,τι αγαθό κι ειρηνικό
σκοπούς του έχει θέσει.
Θεέ μου σκοποί αλαργινοί
οικείοι και προσήλιοι,
στο Φως Σου κι οι κατοπινοί
απ’ το πρωί ως το δείλι!
Ωσάν τα φύλλα μη χαθούν
στην ιαχή τ’ ανέμου,
ως άνθη να μη μαραθούν
όλοι οι σκοποί μας Θεέ μου!
Μα σε χωράφια θαλερά
πλάι μας μες στον κάμπο,
σ’ ελιόφυτά μας καρπερά
σε τόπο ονείρου να ‘μπω!
Σε περιβόλια ευωδιά
λευκών ανθέων να ‘βρω,
να τα μαζέψω στην ποδιά
απ’ τ’ όραμα πριν να ‘βγω!
Να τα συνάξουν τα παιδιά
μπρος στην “Ζωή εν Τάφω”,
που πήρε του Άδη τα κλειδιά
τ’ άνθη στο Θείο Πάθος!
Μα μπαίνει η μέρα κι η αυγή
πάντα μέσα στο σπίτι,
μπαίνει η ελπίδα κι η Ζωή
τίποτα δεν την πλήττει!!
Λένα Αλυγιζάκη
Mονάχα εκεί
Κόρη ακριβή, μυριάκριβη, π’ έχεις χαθεί απ’ τη γη μας
πού να γυρέψω να σε βρω και να σε φέρω πίσω,
να διώξεις απ’ τα μάτια μας τα σύννεφα της λύπης
και στα πικρά τα χείλη μας τη γλύκα να σταλάξεις;
Πες μου πού βρίσκεσαι, χαρά. Κουράστηκα να ψάχνω!
– Μη με ζητάς στα ταπεινά της ζήσης χαμωτόπια
σε καταγώγια “σκοτεινά”, σε τόπους “μιασμένους”…
μη με γυρεύεις σε φαγιά και σε πιοτά περίσσα,
μη με γυρεύεις σ’ ακριβά και περιττά στολίδια
μη με ζητάς σ’ αστραφτερά παλάτια “αιματωμένα”,
μη με ζητάς, γιατί σ’ αυτά, περαστική θα μ’ εύρεις!
Αν θέλεις σίγουρη χαρά, αδιάκοπα κοντά σου
μες στον αγέρα ψάχνε με, στον ουρανό, στ’ αστέρια,
σε θάλασσα καλοκαιριού, στον ήλιο τον χειμώνα
στο χαμογέλιο των παιδιών, στων λουλουδιών τα μύρα
στης πεταλούδας τα φτερά και σε πουλιού κελάηδι,
στην ομαρφάδα της ψυχής και στη γιορτή της Πλάσης!
Μονάχα εκεί να με ζητάς…
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Η μικρή και η μεγάλη αθανασία
Εκ του περισσού ομιλώ και γράφω.
Σημεία εγκεφαλικής ασυνέχειας
και αδιάψευστα κριτήρια ψυχικής
υγείας.
Στον ύπνο το σώμα αναπαύεται και
το πνεύμα τριγυρίζει στον κόσμο
του ονείρου.
Καταρροή και αυτοσυνειδησία.
Υπαινιγμοί που σπρώχνουν μακριά
από τη ζωή που προγραμματισμένη
θα κυλάει.
Η άποψή μου θα αποτυπωθεί ακέραια
σε δεδομένες χρονικές στιγμές
τέμνοντας την ιστορία
κερδίζοντας τη μικρή και
χαρτογραφώντας την μεγάλη αθανασία.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Η Κρήτη μου
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω
έχω κομμάτι από σένα -στη ψυχή μου
σαν πανωφόρι σε φορώ -μεσ’ τη ζωή μου.
Αλλάζω φορεσιά από το Μάη.
Αέρινα φουστάνια ράβω -λουλουδένια,
νάναι γεμάτα μυρωδιές και μελωδίες
από τη λύρα, το βιολί και το λαγούτο
και μια γαρδένια.
Βάζω τραγούδια Κρητικά -όπου τα βρω
τα ‘χω αντίδοτο στη θλίψη και το πόνο
και τη βοήθεια δε θέλω κανενός
ακούω μόνο.
Οι ομορφιές σου ξεχωρίζουν από χρόνια
όλος ο κόσμος -θέλει να ‘ρθει να σε δει
μα το δικό μου το κομμάτι από σένα
φυλάω μέσα μου σφικτά -να μη χαθεί.
Κρήτη μου σ’ αγαπώ -κι εσύ το ξέρεις
Να ζήσεις λεύθερος -και πάντα
να προσφέρεις -όσο μπορείς.
Ουρανία Γιατρομανωλάκη – Κουτουλάκη
Το μεγαλείο του Θεού
Δύσκολα κατανοητό από το νου τ’ ανθρώπου
το μεγαλείο του Θεού κι η λάμψη του προσώπου.
Η άμετρη αγάπη του που όρια δεν έχει
για κάθε δημιούργημα εγγύηση παρέχει.
Στην καθημερινότητα αν γίν’ η αγάπη πράξη
το καθεστώς π’ επικρατεί προς το καλό θ’ αλλάξει.
Θέση δεν θα ‘χουν στην καρδιά το μίσος κι η κακία
και θα εκλείψ’ οριστικά του κόσμο’ η αδικία.
Ο Παντοδύναμος Θεός αν το ‘θελε μπορούσε
μονάχα μ’ ένα νεύμα του την τάξη να γυρνούσε.
Μα θέλησε στον άνθρωπο ν’ αφήσει την ευθύνη
για την πορεία τση ζωής κι ύστερα να τον κρίνει.
Όμως στη Γη επικρατούν σήμερα άλλοι όροι
με διαβόλου συνταγή που κατοικεί στα Όρη.
Ο άμετρος εγωισμός κι η τόση περηφάνια
τον κάνει ν’ ονειρεύεται στέγη εις τα Ουράνια.
Μωρόπιστους ξεγέλασε κατοίκους του Πλανήτη
που τον ακολουθούν πιστά τους εραστές του πλούτου
που τον Θεό αρνήθηκαν και τσ’ εντολές Ετούτου.
Μα σ’ όλους ο Πανάγαθος δίνει την ευκαιρία
το σφάλμα τους ν’ αντιληφθούν, ν’ αλλάξουνε πορεία.
Όσοι το καταλάβουνε και απαγκιστρωθούνε
απ’ του Διαβόλου τα δεσμά σίγουρα θα σωθούνε.
Και θ’ απολαύσουν τ’ αγαθά κι αυτοί του Παραδείσου
έστω και αν την ύστερη στιγμή μετανοήσουν.
Εννιαχωριανός
Φύλακας άγγελος
Δεν έχω παρά μια καρδιά, φως μου, θα στη χαρίσω
να τηνε κάνεις ότι θες, κοντά σου έτσι να ζήσω.
Κάνε την άγιο φυλαχτό στην έκταση του νου σου,
ή της χαράς αστερισμό στο πλάτος του ουρανού σου.
Καν’ την ασπίδα ατσάλινη που θα σε προφυλάσσει
απ’ τα σπαθιά των μοχθηρών, σ’ όποια και να ’σαι φάση.
Κάνε την δάσκαλο γλυκό να σου διδάσκει αγάπη,
τραγούδι, άρωμα ψυχής ή «κάθε πόνου χάπι».
Καν’ την γερό πλεούμενο θύελλα μη σε πιάνει,
φάρο, ναυαγοσωστικό, απάνεμο λιμάνι.
Κάνε την κάστρο απόρθητο που θα σε προστατεύει
απ’ οποιοδήποτε εχθρό που θα σ’ επιβουλεύει.
Κι αν θα την κάνεις φύλακα – άγγελο της ζωής σου
θα με φυλά κι εμένανε, γιατί θα ζω μαζί σου!
