Μητέρα στη γιορτή σου
Τα λόγια είν’ φτωχά για να υμνήσω,
μάνα μου τη μορφή σου τη σεπτή·
και τ’ άνθη δεν αρκούν για να τιμήσω,
το Μάη, «της μητέρας τη γιορτή».
Γι’ αυτό σαν ποιητής θα επαινέσω
με στίχους, την ευθύνη της βαριά!
και σαν τον καλλιτέχνη θα σμιλεύσω
στο νού μου! τη γλυκιά σου τη θωριά.
Το σώμα σου, «ναός του μυστηρίου»
του άλυτου ως τώρα, της ζωής
και η καρδιά σου άγγελος Κυρίου
και έδρα της υπέρτατης στοργής.
Η αγκαλιά σου, ήσυχο λιμάνι
απάγγειο στις φουρτούνες της ζωής,
το χάδι σου, πολύτιμο βοτάνι,
γιατρειά στον πόνο κάθε μιας λογής….
Ανέκαθεν, στης Γης όλα τα πλάτη,
χαρίζεις τη ζωή! και τη χαρά!
γι’ αυτό κι οι λογικοί και οι φευγάτοι…
τιμούν την ιερή σου προσφορά!
Παύλος Πολυχρονάκης
Για τη μάνα μου
Από της γέννησής μου τη στιγμή
και σε όλη μου τη ζωή
η αγάπη της μητέρας
λάμπει σαν το φως της μέρας!
Η μάνα μού παραστέκεται, αγωνιά,
για μένα προσεύχεται, ξαγρυπνά.
Ακούραστη τα παιδιά της φροντίζει,
οδοσήμαντρο ως το καλό θυμίζει!
Μάνα μου, από καρδιάς ευχαριστώ,
που σε τούτον τον κακό καιρό,
την αγάπη μού διδάσκεις και την αλήθεια
να έχω κάθε ανθυποστιγμή στα στήθια!
Γ. Η. Ορφανός – Μάης 2021
Αντίδωρο
Δε θα ‘ρθω φέτος Άνοιξη, να σε ζητώ στη φύση
γιατί κοντά μου βρίσκεσαι, αμόλυντη, παρθένα,
και μ’ αναγάλλια σε κρατώ σφιχτά στα δυο μου χέρια!
Τ’ ομορφοκέντητο μαντύ με τ’ άγιο μοναστήρι
και τα οχτώ γοργόφτερα σπαθάτα χελιδόνια,
αφού τ’ αποκαμάρωσα, την “πόρτα” αγάλι ανοίγω
κι όλα του κόσμου τα μικρά κι ασήμαντα έξω αφήνω
για να χαρώ την ομορφιά του μυστικού κορμιού σου!
Έτσι απλά, αθόρυβα, να καμαρώνω ανέγνοια
γαληνεμένη, εκστατική, βουβή, συνεπαρμένη,
μέσα στις μύριες ευωδιές του κήπου της ψυχής σου
και μπρος στη σπάνια σου καρδιά την πολυπληγωμένη,
– κι όμως λουλούδια ξέχειλη χειμώνα καλοκαίρι,-
ν’ αναρωτιέμαι: Πώς μπορεί, ακέραιος να μένει
με τόσα βέλη του Κακού που μας τρυπούν ολούθε,
κι όταν για “δώρο”, αλίμονο! μπουκέτο αγκάθια παίρνει,
πως το μπορεί μεσ’ απ’ αυτά λουλούδια ν’ ανασταίνει
κι ΑΝΤΙΔΩΡΟ, από καρδιάς στον κόσμο να τα στέλνει
επάνω στων χελιδονιών τις ανοιχτές φτερούγες,
όπως εσύ τα δίδαξες, να λειτουργούν, Βαγγέλη!
Ελισάβετ Κωνσταντουδάκη – Διαμαντάκη
Στη γιορτή της μητέρας
Μητέρα λέξη ιερή, πηγή ζωής για πάντα,
η Παναγία μάνα του Χριστού, εκ γυναικός τα μάλα.
Εννέα μήνες κυοφορεί, το έμβρυο φυλάσσει,
με πόνους το φέρνει στη ζωή, το γένος διαφυλάσσει.
Αγώνα δίνει συνεχή, τα τέκνα της ν’ αναθρέψει,
στην κοινωνία αγωνιά, αίσια να προπέμψει.
Κοντά στο παιδί εσαεί, στις χάρες του γλεντίζει,
το φροντίζει στοργικά πάντα να παραδειγματίζει.
Αλλά κι όταν στο σπίτι του, δικό του νοικοκυριό στήνει,
η μητέρα του συμπαρίσταται, ποτέ μόνο δεν τ’ αφήνει.
Κάθε στιγμή δεν επιτρέπει, δοκιμασία να το υπερνικήσει,
δίπλα του σε βαπτίσια, αρραβώνες και γάμους, θερμά θα πανηγυρίσει.
Μέχρι τα βαθειά γηρατειά, άνδρα, παιδιά κι εγγόνια,
αφοσιωμένη υπηρετεί, σ’ όλα της τα χρόνια.
Γι’ αυτό μ’ ανθούς και ροδοπέταλα, συνέχεια πρέπει να τη ρένουμε,
σύζυγος και παιδιά, με ευχές να την θοπεύουμε.
Όλοι τιμή και δόξα στην μητέρα οφείλουμε,
σαν εικόνισμα στη ζωή, σαν αγία την αντικρύζουμε.
Θεόδωρος Δ. Ηλιάκης
Ειρήνη
Στέρνο που έλαμπε κατάλευκο·
χαμόγελα, χαιρετισμοί και σεβασμός
μικρής προς ενήλικο.
Η αγκαλιά σου κάποτε θ’ ανοίξει·
θα ‘θελα να ‘μουν ο πρώτος.
Φόβοι που κρύβονται, ιμάντες
μηχανουργείου και ηλεκτρολόγοι
που φωνασκούν για να προσδώσουν
στο ρεύμα, την αξία που του πρέπει.
Η μαμά, σε περιμένει, κι έτσι
η στιχομυθία μας είναι σύντομη.
Φιλόδοξη, καλή μαθήτρια στο
σχολείο και στα Γαλλικά.
Εκκολαπτόμενη ψυχολόγος, με πιάνο,
κιθάρα και φωνή ελκυστική.
Ο ασκός του Αιόλου κάποτε
θ’ ανοίξει και για σένα και
το κουτί της Πανδώρας θ’ αποκαλύψει
τους θησαυρούς του.
Μέχρι να μάθω τα μαθηματικά
της Γ’ Λυκείου και μέχρι εσύ
να γίνεις φοιτήτρια: Θα περιμένω,
με φλόγα στην ψυχή και οίστρο
στο σώμα για να γευτώ το κόκκινο
κεράσι, που δεν μου ‘χει δοθεί ακόμα!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ήρθε η Άνοιξη
Η άνοιξη εγέμισε ούλη μας την πατρίδα
απ’ άκρη σ’ άκρη ομορφιές, λαού, χαρά κι ελπίδα.
Ούλος ο κόσμος γέμισε πράσινο και λουλούδια
παντού τραγούδια και χαρές, μεζέδες και κουλούρια.
Αγροί χωράφια και πλαγιές με ομορφιές ανθίσαν
στη φύση τ’ άγρια πουλιά κελάδημα αρχίξαν.
Φωλιές στα δέντρα, στα κλαδιά χτιστήκανε καινούριες
οι χωρικοί για τσι αγρούς γεμίσανε τσι βούριες.
Βγήκανε να φυτέψουνε στσοι κήπους τα μποστάνια
φρέσκα να βγουν λαχανικά ως κάνουνε ζαμάνια.
Δρόμοι, πλατείες, γειτονιές, γεμίσανε αθρώπους
που θέλουν να εκδράμουνε, να δούνε κι άλλους τόπους.
Ανθοί τα δέντρα σκέπασαν, αυτοί καρπούς θα δέσουν
που θα γενούνε δρόλικα, σε ούλους θα αρέσουν.
Τ’ αμπέλια πρασινίσανε έτοιμα για να δώσουν
γλυκά σταφύλια και κρασί βαρέλια να γεμώσουν.
Οι θάλασσες μερώσανε, κύματα εδά δεν έχουν
ήρθε ξανά η άνοιξη φαίνεται το κατέχουν.
Ούλα στη γη γυρίζουνε κι έρχουνται κάθε χρόνο
αθρώποι περιμένουνε αυτό κατένε μόνο.
Κατένε ένας ο Θεός, αυτός το λόγο έχει
Αυτός γνωρίζει κάθε τι στσι εποχές αν στέκει.
