Επίκαιροι στίχοι
Κάτω από την σκιά του αόρατου εχθρού (κορωνοϊού)
Αργά και βασανιστικά περνούν σήμερα οι μέρες,
θαρρώ προβαίνει σκυθρωπή και σύθαμπη η αυγή
και πένθιμα πως αντηχούν τριγύρω μου φλογέρες
μα κι η ζωή θαρρώ πληγή μοιάζει που αιμορραγεί.
Θερίζει ανελέητα του χάρου το δρεπάνι
μέσα στον κάμπο της ζωής ότι κι αν βρει μπροστά του
κι η ελπίδα ψάχνει για να βρει θαυματουργό βοτάνι
ν’ απαγαδιάσει μια σταλιά ο πόνος του θανάτου.
Η απόγνωση, όπου βρεθώ, θαρρώ πως βασιλεύει
κι η απελπισία κι η μοναξιά του πόνοι οι θυγατέρες
στους δρόμους λεύτερες γελούν κι η λύτρωση γυρεύει
μια(ν) ηλιαχτίδα φως ιλαρό να λάμψουν πάλι οι μέρες!
Του χάρου η βαριά σκιά τη γη έχει σκεπασμένη
δάκρυα τρέχουνε πικρά τα μάτια της ζωής
πάνω στην όψη, σ’ όλη τη γη, η θλίψη είναι απλωμένη
κι ο ήλιος της χαράς αργεί και της απαντοχής.
Απόστασε να διαλαλεί στο διάβα των αιώνων
η φύση, ν’ αγκαλιάσουμε τη ζωή μας με στοργή…
Ας γίνουμε όλοι μαχητές των ιερών αγώνων
για ένα καλύτερο αύριο και μια καθάρια αυγή.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Η Νεφέλη
Ήταν Ιούλιος όταν σε πρωτοείδα
χαρμόσυνη πηγή δακρύων, καλοκαίρι
φωταγωγημένο από αστέρια και
λάμψεις ολόφωτες.
Τα σγουρά σου μαλλιά, ακουμπούν
στην πλάτη σου κι ο χαιρετισμός σου
βάλσαμο, για την πληγωμένη μου
καρδιά.
Νεαρή γυναίκα, παιδίσκη του έρωτα
μιλάει γλυκά και χαμογελάει
κάνοντας τον θάνατο κομμάτια.
Ψημένη απ’ το φως του ήλιου
που γεμίζει ροδανθούς και ανεμώνες
τον κήπο μου.
Το σώμα σου αναπαύει τον λογισμό μου
και τ’ όνομά σου, θυμίζει τον ποιητή
που ύμνησε το εφηβικό-κοριτσίστικο
κορμί, όσο τίποτε άλλο.
Είναι η ζωή μέσα στην ψυχή σου
κλεισμένη και περιμένει τα φιλιά μου
να της ανοίξουν την πόρτα.
Έρωτα, που δίνεις νόημα στον κόσμο!
Έρωτα, που καταστρέφεις τη θανή!
Έρωτα, που στα μάτια της Νεφέλης
με κάνεις ευτυχισμένο και μού δίνεις
δύναμη και κουράγιο, για να υπάρξω!
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Τραγούδι αφιερωμένο στους υμνητές της Τυπογραφίας
Η μια Άνοιξη στην άλλη πάνω ανθίζει
στον αέναο τον κύκλο η Άκτιστη που κτίζει,
κι Άκτιστο το Φως της, εκ Θεού στην πλάση όλη…
Μπαινοβγαίνω στο αιώνιο τούτο περιβόλι!!
Καθώς σκύβω να περάσω στα μαλλιά μου πιάνω
τα κλαδιά με τους ανθούς τους και στην πλάτη πάνω!
Μου χαράζουνε τους ώμους ή μήπως την ψυχή μου;
Κι είμαι ‘γω κι εσύ κι εσείς μαζί μου!!
Βγαίνω μέσα απ’ τα βιβλία και τα παραμύθια
μα η Άνοιξη η Αιώνια είναι αλήθεια!
Κι είμαι αγάπη, κόπος, χρόνος, δάκρυ,
μα είμαι εγώ κι εσύ κι εσείς ως της Γης την άκρη!!
Είμαι του Έλληνα πνοή παντού υπάρχω!
Να ξανάμπω στο όραμα, ως μελωδία να ‘ρθω;
Είμαι στο χαρτί γραμμένη από την πένα
στο βιβλίο η αγάπη, στο τραγούδι θέμα!
Μες στη Βασιλεία Σου Θεέ μου πούναι αιώνια
την ακολουθούν στη Γη όσα ζούμε χρόνια
κι όλα τα ωραία έργα της ζωής μας
ωσάν μουσική ταινία Ελληνική μας!!
Λένα Αλυγιζάκη
Διπλός δολοφόνος
Τέσσερα χρόνια χωρισμένοι
και σ’ άλλες αγκαλιές χαμένοι
αντίκρυ χθες κι οι δυό σταθήκαν
στο δρόμο σαν συναντηθήκαν.
Κι αυτός στα πράσινά της μάτια
είδε τσ’ αγάπης τα κομμάτια
μέσα στα δάκρυα της που πλέγαν
και δολοφόνο τονε λέγαν.
Τρελάθηκε μ’ αυτή τη λέξη.
Το χωρισμό είπε θα τρέξει
αμέσως να δολοφονήσει
η αγάπη τους να ξανανθίσει.
