Για τούτο φίλε…
Φιλιά κι αγάπη, ξέχωρα δεν πάνε,
η μια με την άλλη πάντ’ ακολουθεί·
για τούτο φίλε, φίλε αγαπημένε,
στο ρώτημα σου, η δεύτερη θα πει:
Ναι, μ’ ένα τρόπο ξέχωρο, δικό μου,
ζεστά ζεστά σε κλείνω στην καρδιά
και σ’ αγαπώ ολόστοργα, σα μάνα,
περίσσα π’ αγαπάει τα παιδιά.
Είσαι και “γιος μου”, κι “αδερφός μου”,
είσαι και ξένος και διαβάτης μακρινός.
Είσαι εκείνος που μιλάει στην καρδιά μου,
εισ’ ένας ήλιος της αγάπης φωτεινός!
Είσ’ ένας φίλος σταθερός και μπιστεμένος
που ξέρει πάντα να στεριώνει μια φιλιά
και μοιάζεις νέος, τρυφερός, ερωτευμένος,
κι ας σου ‘χουν γίνει ασημένια τα μαλλιά.
Είναι η καρδιά σου τρυφερή, γι’ αυτό μ’ αρέσει
είναι η ψυχή σου από κείνες π’ αγαπώ
κι είν’ η αγάπη μου ολόλευκη, σαν κρίνο,
κι έτσι στο πέρασμα του χρόνου την κρατώ!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Ο ξερόλας Έλλην
Έλλην που μεταλλάχτηκε, με την επίδραση
αυτής της πανδημίας,
απόχτησε ικανότητες, μεγάλης ποικιλίας!!
Πρώτα πρώτα έγινε γιατρός, μέγας λοιμοξιολόγος,
κι ανακατώνετε συχνά, εκεί που δεν του πέφτει λόγος…
Και λέει για τα εμβόλια, πως ξέρει, σωστά αν λειτουργούνε,
κι αν παρενέργειες έχουνε, κι αν πρέπει να εφαρμοστούνε…
Η κεφαλή του έγινε ικανή, να κάνει και μελέτες,!!!
που μοιάζουν περισσότερο μ’ όμορφες ομελέτες…
Άποψη έχει, και για των υγειονομικών επιτροπών,
τα μέτρα προστασίας.
Ποια απ’ αυτά είναι σωστά, και ποια μικρής αξίας!!!
Ο κόσμος πρέπει άμεσα σ’ αυτές τις ανοησίες,
χωρίς πολύ χρονοτριβή, να βάζει απουσίες…
Όμως, κι εμείς σαν νουνεχή άτομα, πρέπει να υπακούμε,
μόνο στις οδηγίες των γιατρών,
και με πολύ ευλάβεια, πρέπει να τις τηρούμε,
από τον ύπουλο εχθρό, για να προστατευτούμε.
Γαβριήλ Φλεμετάκης
Ριζίτικο και πολύ παλιό
Μανώλη ν-έχουν στη φλακή, Μανώλη μαγκλαβίζουν
δέρνουν τον τυραννούν τωνε κι αδίκως τον μαλώνουνε.
Κι η μάνα ντου στο πλάι – πλάι ντου κλαίει ντον η καημένη
κλαίει παρηγορεί τονε και σιγανά του λέει:
– Μανώλη μου μη πικραίνεσαι και μη στενοχωράσαι
κι αύριο σπούνε τσι φλακές και βγαίνου οι φλακωμένοι.
Μαντινάδες
Σαν έχω συντροφιά καλή δε λέγεται η χαρά μου
η θέλησή μου είναι πολύ μα λίγη η προσφορά μου.
Σε τούτονε τ’ Αρχοντικό πολλές φορές εμπήκα
κι όρεξη και καλή καρδιά, όντε κι αν ήρθα βρήκα.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Υπεραριθμησιμότητα
Σαν χάρτινο καράβι που σχίζει στα δύο τα νερά της λίμνης·
σπινθηροβόλο το βλέμμα σου με κρατά σε εγρήγορση.
Στον ήλιο, οι σκιές μας τέμνονται
και παραδίδονται σ’ ένα τρελό
ερωτικό γαϊτανάκι.
Σκόνες παλιάς αγάπης, μέσα στην καρδιά·
τα έπιπλα – αντίκες
αραχνιασμένα περιμένουν
τη νέα γυναίκα που θα τα ποτίσει
με το αίμα της καρδιάς της.
Λύχνος αείφωτος φέγγει στη λιακάδα
του πρωινού· με νότες βογκητών
σπλαχνικά μ’ αγκάλιασες, έγραψες στίχους οίνου κόκκινου, με μυρωδιά τσουρουφλισμένης σάρκας.
Στις σιωπές μας που ξύπνησαν
τις αρκούδες απ’ τη χειμερία τους νάρκη·
στα χρόνια τα ειδυλλιακά που σκόρπισαν
τον άνεμο σ’ ανατολή και
δύση· εδώ που ο χρόνος βασανίζει την ψυχή·
εδώ που οι νάρκες κλέβουν τη ζωή των δόκιμων στρατιωτών: Είσαι μέσα μου το φως
κι η μορφή σου πλάθει με πηλό
το σχήμα της καρδιάς μου.
Σε ζητάω σαν μανιακός,
το δέρμα σου να γίνει παλτό που θα με
ζεσταίνει τον χειμώνα
Σε βλέπω με το νου, σ’ αγκαλιάζω
με την πράσινη ουρά μου
σε σκέφτομαι συνέχεια,
σα να ‘σουνα εσύ το ρόδο της αυγής
που μου μάτωσε το χέρι,
σα να ‘μουνα ειδωλολάτρης, θεός εμπαθής
γήινος υπερασπιστής της απόλαυσης,
χαραυγή πρωινού περιπάτου
νύχτα απαλή νεανικών ακουσμάτων,
πύργος λησμονιάς, μνήμη ετερόφωτης μέρας.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Από το χωράφι στο πιάτο
Όντε μας έμπεψ’ ο Θεός επά στη γη τσ’ αθρώπους
έριξε σπόρους και φυτά και γέμισε τσι τόπους.
Αυτά που ήρθανε μαζί ήτονε Θεού δώρα
εφτάξαμε μια εποχή τ’ αμφισβητούμε τώρα.
Θαρρώ εξεστρατίσαμε που κείνονα το δρόμο
δε μασε σώνει πράμα δα, α δε τηρούμε νόμο.
Εκείνοινά που κυβερνούν χίλιους καημούς τραβούνε
τρέχουνε καθημερινά εμείς για να σωθούμε.
Μέχρι εδά ετρώγαμε οσά ‘βραμε στα ράφια
εδά γεμίζουν δρόλικα που βγάνουν τα χωράφια.
Χωράφια που καλλιεργούν αγρότες στα χωριά μας
ευτοί μοχθούν εργάζουνται για πιάτα τα δικά μας.
Λίγοι μαθώς εμείνανε στσι κάμπους στα βουνά μας
δουλεύουνε κοπιάζουνε πάντα για την υγειά μας.
Τα προϊόντα που ‘ρχουνται στην αγορά στην πόλη
γλακούμε, τ’ αγοράζουμε για φαητό μας ούλοι.
Όσπρια και λαχανικά που γίνουνται στο χώμα
καταναλώνουμε εδά με άρωμα και χρώμα.
Φρούτα, γλυκά περίφημα μπαίνουνε στο τραπέζι
σταφύλια νόστιμα κρασιά σπάνιο πετουμέζι.
Μουσκάρια, ρίφια και αρνιά όρθες και πετεινάρια
κρέατ’ αγνά Πασχαλινά για νιους και για ζευγάρια.
Χαρούμενα δεχόμαστε και ούλοι μας γλεντούμε
εφτάξαμε Ανάσταση Θεό ευχαριστούμε.
Μαδαρίτης
Ιούνιος μήνας ο καλοκαιρινός!
Ίούνιος μήνας έφθασε, μυρίζει Καλοκαίρι!!…
και ο Ήλιος καμαρώνεται στης Γής τα βόρεια μέρη
τα καραβάκια βιάζονται, τα φρούτα ετοιμάζονται
τα πουλιά τρελαίνονται, θάλασσες ερωτεύονται
αγάπες ταξιδεύουνε, άστρα νερά χορεύουνε !
Ίούνιε καλώς όρισες, πάλι και εφέτος μπόρεσες
το καλοκαιρι έφερες χαρά Θεού μετέφερες!!…..
Η ζωή, μας περιμένει, στη σοφία σου προσμένει
οι καρποί θα αλάξουν χρώμα θα γλυκάνουνε το στόμα
και η θάλασσα η γαλάζια των ματιών θα κάνει νάζια
Στα παιδιά παιγνίδια τάζεις, έρχεσαι τα ξεκουράζεις
και τους φέρνεις καλοκαίρι,το ωραιότερο χαμπέρι
Το φεγγάρι όπως γυρίζει μοιάζει να πανηγυρίζει
και τα αστέρια ένα ένα , χορό σέρνουνε με εσένα
Έρχεται και το κεράσι, τους ανθρώπους να κεράσει
ρίκο, ρίκο ,ρίκοκο , γλυκό χρυσό βερύκοκο !
Ίούνιε μήνα όμορφε , μας τάζεις πανηγύρια
τραγούδια φέρνεις και χορούς , χαρές και δώρα μύρια
οι παραλίες γεμίζουνε τον ήλιο να χαρούνε
ανθρώποι , ψάρια , αστέρια μας, στο κύμα κολυμπούνε
Τα βουνά υπερήφανα γιορτάζουνε και εκείνα
το καλοκαίρι έφθασε , καλώς το , σαν τα κρίνα!
Ίούνιε μήνα τυχερέ καρπούς των κόπων φέρνεις
τους δίνεις του καλοκαιριού, χαρές και ελπίδες σπαίρνεις
καρπούζια μεγαλώνουνε, πεπόνια και σταφύλια
γιά Ιούλιο και τον Αύγουστο , τρέχεις και κάνεις μίλια
Τα παιδιά τελειώνουνε, μελέτη και σχολεία
και απο τα πολλά και δύσκολα παιρνούν στην ασχολία
Και ποιός να μην το χαίρεται που ήρθε καλοκαίρι!!…
ο ήλιος υποκλίνεται στης Γής τα βόρεια μέρη….
—————————————————————————
Δόξα ας πούμε στο Θεό ! , καλώς το καλοκαίρι .
—————————————————————————
Μιχάλης Παπαδερός
<< με αγάπη στην Φύση >>
Εθνικός Δρυμός Σαμαριάς
Από τα Όρη τα Λευκά που τα γροικάς Μαδάρες
πολλά φαράγγια ξεκινούν που ‘χουν περίσσιες χάρες.
Τα πλείστα καταλήγουνε εις των Σφακιών τα μέρη
κι αιώνες τώρα τα κρατούν τ’ αγρίμια για λημέρι.
Τσ’ Αράδαινας, τση Τρυπητής, τα Δώματα και τ’ άλλα
κι η Σαμαριά που σήμερα παίζει μεγάλη… μπάλα.
Αρχίζ’ από τον Ομαλό και φτάν’ Αγιά Ρουμέλη
ετούτοσάς ο Φάραγγας, παινέματα δεν θέλει.
Τουρίστες τον διαβαίνουνε χιλιάδες κάθε χρόνο
και δεν αρκούνται μοναχά σε μια φορά και μόνο.
Έρχονται και ξανάρχονται και κουβαλούνε κι άλλους
για να θαυμάσουνε μαζί τόπο σπανίου κάλλους.
Σήμερα είναι πιαγνωστό σε όλο τον Πλανήτη
σαν θέρετρο τουριστικό καύχημα το ‘χ’ η Κρήτη.
Τη Σαμαριά στολίζουνε θρύλοι και παραδόσεις
από τα χρόνια προ Χριστού μέχρι και διά ζώσης.
Μιλούν για τον Απόλλωνα και την Ακακαλλίδα
κι ένα Μαντείο των Θεών σε μια στενή λωρίδα.
Μα και στα χρόνια τση σκλαβιάς καταφυγίου τόπο
οι Σφακιανοί να έχουνε κατέχανε τον τρόπο.
Αλλά και ορμητήριο απ’ όπου εξορμούσαν
όπως τ’ ανήμερα θεριά και τους εχθρούς σκορπούσαν.
Τρεις εκκλησούλες συναντάς περνώντας το φαράγγι
που οι πιστοί περπατητές τις έχουμε ανάγκη.
Ο παπά Γιώργης των Σφακιώ τα πρόσφατα τα χρόνια
τσι λειτουργούσ’ ώσπ’ έγινε η μνήμη του αιώνια.
