Οι άγιοι ερχόμενοι…
Σ’ ενός λεπτού σιγή ας παύουμε
για όλους τους μάρτυρες και μόνο
όπου τα έργα επιβλέπουν,
κι ερχόμενοι μας παραστέκουν!
Εμείς τη μνήμη τους δε θάβουμε
αυτών που νίκησαν το χρόνο
και που τις νίκες μας διέπουν,
μας προστατεύουν και μας βλέπουν!
Μας παραστέκουν Πάντες οι Άγιοι
τις ώρες με θαυματουργία,
έδειξαν τόπους και τεκμήρια,
τον εαυτό τους ευλογία!
Με αυτούς η σκέψη ας υπάγει
όποτε έχει τρικυμία,
ο ήλιος στις ψυχές μας νάβγει
και να επέλθει ηρεμία…
Μας ωφελεί η εύφημη μνεία:
τα θαύματα το χρόνο μύρια,
μας αναγγέλλουν “τα σημεία”,
και ποια στη ζήση είναι κυρία!
Πάντες οι Άγιοι ερχόμενοι
θα μας συντρέχουν στων εσχάτων,
κι ως Κυρίου φυλαττόμενοι
πάντες κι εμείς, ω, των θαυμάτων!
Όλα τα νέφη των Μαρτύρων
θα μας κυκλώνουν έως κάτω,
ως ηφαιστείων πυρ, κρατήρων,
και η Γη, ως μη Καιομένη Βάτο!
Και οι προφήτες ως ερχόμενοι
στην σκοτισμένη Γη ως λυχνίες,
ρίχνουνε μπρος της αναρτώμενης
Αγίας Γραφής φωτοχυσίες!
Λένα Αλυγιζάκη
Από τη Μάχη της Κρήτης
Μάης λουλουδιασμένος, η καρδιά ανοίγει σαν τα λούλουδα του Μάη, η γλώσσα θέλει να πει χίλια τραγούδια.
Για ποιον να τραγουδήσω, για ποιον της άνοιξης λουλούδι να μυρίσω;
Που η στείρα μοίρα έδωσε πάλι προσταγή την Κρήτη να κουρσέψουν και μεις κοιτάζοντας πέρα στο πέλαγος δεν αγναντεύομε κουρσάρικα, να πιάσομε τους όρμους, τα λιμάνια, τ’ ακρογιάλια, βαρδιάνοι να προλάβουμε.
Μα από του ήλιου τις αχτίδες κρεμάστηκαν προφυλαγμένοι με τις πολύχρωμες ομπρέλες τους, για να μην καούν από το πύρινο φως του και με έπαρση κατέβαιναν με τ’ όπλο στο χέρι.
Κρήτη δεν ήξεραν τι πάει να πει πως η σκλαβιά ποτέ δεν εύρε παντοτινό τόπο να κονέψει. Το μεγαλείο των γιγάντων που κατοικούν σ’ αυτό τον τόπο νόμισαν πως θα χαθεί σε λίγο μέσα στην κάνη του βαρύ λούγγερ που χαϊδευτικά κρατούν στην αβρή παλάμη τους και να χαμηλώνουν γελαστοί, αινιγματικά σκεπτόμενοι τι θα κάμουν; Τους αιφνιδιάσαμε.
Μα πριν την ανθισμένη γη πατήσουν με τη βαριά τους μπότα, το λούγγερ πέφτει άχρηστο από τη νύχια του Γερακιού, καθώς το δρεπάνι του κόβει το λαιμό και άψυχο σωριάζεται κάτω.
Στη ματωμένη και ένδοξη γη της Κρήτης.
Ιφιγένεια Μπομπολάκη Βουρδουμπά
Ερωτήματα χωρίς απάντηση
Προαίσθημα ή φόβος;
Πώς διακρίνονται μεταξύ τους;
Με μπουκάλες οξυγόνου και
μάσκες, καταβυθιζόμαστε
στον πυθμένα της θάλασσας.
Κοράλια, μέδουσες, οστρακοειδή,
και κεφαλόποδα.
Δίνουμε χώρο- στον άνεμο
ν’ απλωθεί και οι βαλβίδες
του ονείρου ν’ ανοίξουν και πάλι.
Καρμανιόλες και γκιλοτίνες·
λαιμητόμοι, λευκά σύννεφα
με πινακίδες ηφαιστειακής λάβας.
Συντρίμμια από καθρέφτες,
γυαλιά μυωπικά και διαπεραστικές
γυναικείες φωνές.
Ο φόβος έχει γίνει υπαρξιακή
σιγουριά· η αγωνία αποκρυσταλλωμένη
στα πρόσωπα των δημιουργών.
Σ’ αγαπάω, σε λατρεύω: Λένε
οι μητέρες στα παιδιά τους
ώσπου ν’ ανδρωθούν κι η νύχτα
να γίνει μέρα και πάλι.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Εδώ υπήρχε η Κάντανος
Στην Κάντανο εντρόπιασε
ο Άνθρωπος τον Άνθρωπο
με τρόπο βίαιο, σκληρό
σατανικό, απάνθρωπο.
Στην Κάντανο ντροπιάστηκε
το γένος των Ανθρώπων
από μια α-γέλη δολερών
αισχρών βρομοανθρώπων.
Την Κάντανο αφάνισε η α-γέλη
των ανάξιων
η α-γέλη των τρισάθλιων
Ναζιστικών Υπάρξεων.
Την Κάντανο οι Γερμανοί
σκάψαν εκ θεμελίων
πιστοποιούντες ότι ήτανε
α-γέλη των θηρίων.
Ο Στρατηγός των Γερμανών
ο Ρήγκελ εκμανής
Την Κάντανο ξαφάνισε
δεν έμεινε κανείς.
Κάντανο κι αν σ’ αφάνισαν
του Ναζισμού τα κτήνη
η δοξάσου Αθάνατη
αιώνια θα μείνει.
Κάντανο με τα πάθη σου
και με το Γολγοθά σου
με σεβασμό οι άνθρωποι
προφέρουν τ’ όνομα σου.
Κάντανο κι αν σου κόψανε
τα δροσερά σου… κλώνια
οι Χιλιοσταυρωμένοι σου
θα σε τιμούν Αιώνια.
Την όμορφη πρωτεύουσα
του Σέλινου την Κάντανο
οι Γερμανοκανίβαλοι
την κάλυψαν με σάβανο.
Κάντανο οι Σταυρωτήδες σου
σου άφησαν λεζάντα
που λέει πως σ’ αφάνισαν
από τη γη για πάντα.
Την Κάντανο ισοπέδωσαν
ο Ούννοι εκ θεμελίων
θαυμάστε τα επιτεύγματα
των θλιβερών Αρίων.
Εδώ υπήρχε η Κάντανος
λέγει η επιγραφή
και φέρει των σκοταδιστών
τη μαύρη τη γραφή.
Έτσι αισχρά εκδικήθηκαν
στην Κάντανο τον άνθρωπο
οι απαίσιοι που ‘χαν Θεό
τον Χίτλερ τον Υπάνθρωπο.
Πλήρης ισοπέδωσις
πλήρης αφανισμός
πλήρης εξαθλίωσις
πλήρης σκοταδισμός.
Όμως και αν σ’ αφάνισαν
δεν σε εξαφανίσαν
οι λιγοστοί που σούμειναν
πάλι σε αναστήσαν.
Ιωάννης Κουρουτάκης
Ο Άγνωστος
Εκείνος π’ ονειρεύτηκα, μα που ποτέ δε βρήκα
και πάντα δίχως πρόσωπο μέσα μου τον κρατώ
αφού ποτέ δεν έτυχε μαζί του ν’ ανταμώσω,
μην είναι ο γιος μιας χίμαιρας, κι άδικα τον ζητώ;
Εκείνος που περίμενα, κάποια τ’ Απρίλη μέρα
καθώς μονάχη διάβαινα, μπροστά μου να βρεθεί
όπως τον ονειρεύτηκα, και να τον αγαπήσω,
μην είναι ο γιος που χάθηκες, προτού να γεννηθεί;
Εκείνος που θρονιάστηκε, άγνωστος στην καρδιά μου
μην είναι αυτός που πρόβαλε, στον ύπνο μια βραδιά
και μ’ άπλωσε με προσμονή, ζεστά τα δυο του χέρια
και που στο πρώτο τ’ άγγιγμα, ταράχτηκε η καρδιά;
Δεν είδα πάλι πρόσωπο, μα γνώρισα τα χέρια!
Και τώρα, κειν’ η ταραχή, με κάνει να πειστώ
πως προ πολλού στον δρόμο μου τον είχα συναντήσει,
κι ενώ κοντά μου βρίσκεται, μακριάθε τον ζητώ!
Εφραίνεται η καρδιά τού ανθρώπου οταν διαβάζει τέτοια όμορφα