Τα Όμορφα Χανιά μας…
Απο την άκρη τω Χανιώ μέχρι να πας στην άλλη
είναι ωραία τα Χανιά με περισσά τα κάλλη !
Την αγορά τη σταυρωτή τη κτίσανε μαστόροι
για να την καμαρώνουνε πέρδικες και κοκόροι
Καμαρωτό , καμαρωτό μπροστά μας το Ρολοϊ
τω Χανιωτώ είναι καρδιά ψυχής τους κομπολοϊ
Αν θέλεις για αναψυχή σταμάτησε στην Αίγλη
να δοκιμάσεις λουκουμά που έχουνε με μέλι
Εκεί στην Αυθεντική γωνιά , γράφτηκε ΅Ιστορία΅
σπουδαίοι είπιανε καφέ στου χρόνου την πορεία
Ο κήπος υπερήφανος απλώνεται μπροστά σου
σε χαιρετούν τα δένδρα του και λένε στην Υγειά σου
Ωραία τα Δικαστήρια μα μόνο στην πλατεία
μην την περνάς την πόρτα τους ούτε για αστεία
Τα Νέα Καταστήματα είναι πλατεία Ηρώων
εντίμων υπερασπιστών των εδαφών πατρώων
Ο Φάρος Υπερήφανος στέκεται στο λιμάνι
Ιππότης είναι Άγγελος φρουρός στο Σαντριβάνι
Πήγαινε και ένα περίπατο μέχρι τη Νέα Χώρα
τι το ποιό ομορφότερο για να περάσει η ώρα
Από την άκρη των ακριώ μέχρι να πας στην άλλη
σε χαιρετούνε τα Χανιά σε σφίγγουν στην αγγάλη.
Και αν ανηφορίσετε , Ψηλά ως στο Ακρωτήρι
εκεί θα συναντήσετε , Μέγα Καραβοκύρη!!
———————————————————————-
Μιχάλης Παπαδερός
Οι Κρήτες ριμαδόροι
Η ρίμα η παμπάλαιη, τση Κρήτης εχ’ αξία,
όταν υπάρχ’ απόλυτη, ομοιοκαταληξία.
Όπως στον Ερωτόκριτο, που έγραψ’ ο Κορνάρος
κι έριξε στην κατάληξη, πολύ μεγάλο βάρος.
Οι ριμαδόροι οι παλιοί, διέθεταν ταλέντο,
καλώς αναγνωρίστηκαν, δεν κάνω κομπλιμέντο.
Με ρίμες αναδείξανε, τις ομορφιές τση Κρήτης,
που οι Μαδάρες κρύβουνε κι ο Γερό Ψηλορείτης.
Τραγουδισμένο είχανε, τση Σαμαριάς φαράγγι,
που σήμερα παινέματα, δεν έχει πια ανάγκη.
Για Μπάλο λίγ’ αργότερα και για το Λαφονήσι
στίχους εγράψαν αρκετοί, που τα ‘χουν περπατήσει.
Για Ήρωες τση Λευτεριάς, έχουνε γράψει ρίμες,
μα και πολλά ριζίτικα, που μένουνε στσι μνήμες.
Κριάρη εις το Σέλινο, στη Κίσσαμο Σκαλίδη
κι επαναστάτη δάσκολο, απ’ τη Ρογδιά Περίδη.
Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης, Μάντακας από Λάκκους,
για λευτεριά παλεύανε, του σκλαβωμένου Κράτους.
Δασκαλογιάννης στα Σφακιά, έπεσε στον αγώνα
μαρτύρια ετράβηξε, σε περασμέν’ αιώνα.
Σελίδες θα μου χρειαστούν, για να απαριθμήσω
τους Ήρωες τση Λευτεριάς, κανένα μην αφήσω.
Σ’ όλους ανήκει η τιμή, που δόξασαν τον τόπο,
να ζούμε τώρα λεύτεροι, μα δίδαξαν τον τρόπο.
Μα να φυλάμε και εμείς, σήμερα Θερμοπύλες
και όχι να κρυβόμαστε, πίσ’ από Διός Στήλες.
Του στιχουργού το χάρισμα, όσοι ‘χουνε θα πρέπει,
ρίμες να γράφουνε γι αυτούς, σαν των παλιών τα έπη.
Εννιαχωριανός
Οφέτος η παραγωγή λαδιού
Θαρρώ σε τούτο το νομό μεγάλο ρόλο έχει
λάδι τσ’ ελιάς που οφελεί κόσμο που το κατέχει.
Επά, στον τόπο τουτονέ το πλήθος των αθρώπω
εμάθαμε τσί εποχές δίχως μεγάλο κόπο.
Πρώτο μουντό Φθινόπωρο, Άνοιξη, Καλοκαίρι
μετά Χειμώνας έρχεται, κρύος να μάσε φέρει.
Ετσά εσυνηθίσαμε τσί εποχές να ζιούμε
ο κάθα είς να ντύνεται το κρύος να περνούμε.
Κάθε φορά φροντίζουμε για την παραγωγή μας
ότι κιάν είναι νάν καλή να θρέφει το λαό μας.
Εμάθαμε ούλοι καλά να σιάζουμε τη γη μας
ανάλογα με τον καιρό που κάνει στο νησί μας.
Ετσά απού θωρούμε εδά κι όσα μετά θωρούμε
οφέτος την παραγωγή πλούσια δε θα τη δούμε.
Όσα δεντρά αθίσανε νωρίς καρπούς εδέσαν
τάλλα δεν είχαν αγρασιά πιά λίγους εμπορέσαν.
Εδά καθ’ ένας απού μας θωρρεί την εσοδεία
και καθορίζει έξοδα μ’ ανάλογη πορεία.
Όμως στο νου μας νάχουμε ένας θεός μας βλέπει
ξανοίγει ίντα κάνουμε φροντίζει και μας τρέφει.
Όντε θα νέχουμε σειρά Αυτόν ευχαριστούμε
ποτές του δε μας ξέχασε στη γη να δυστυχούμε.
Γι’ αυτό καθ’ ένας στη ζωή πρέπει ντου να προσέχει
την ευλογία του Θεού αν θέλει να την έχει.
Μαδαρίτης
Τις ίδιες
Με τις λέξεις που μεταχειρίζονται
για τις διαφημίσεις ή τις υποσχέσεις,
με τις ίδιες λέξεις
ποιήματα εάν έγραφαν και συνθήματα,
το ανθρωπολόι θ’ άλλαζε…
Με τις ζωγραφιές που μεταχειρίζονται
για να μας προσελκύουν ή να μας τέρπουν,
με τις ίδιες ζωγραφιές
την αγάπη αν ιστορούσαν και την ειρήνη,
το ανθρωπολόι θ’ άλλαζε…
Με τις ίδιες φωνές που μεταχειρίζονται
για τις διαταγές ή τους καβγάδες,
με τις ίδιες φωνές
εάν τραγούδια χαράς έψελναν και αδελφοσύνης,
το ανθρωπολόι θ’ άλλαζε…
Γ. Η. Ορφανός_ Ιούνης 2021
Χριστίνα
Προτιμώ να γράφω καινούργιες λέξεις·
να παίζω με τα βότσαλα στο
κατάστρωμα του πλοίου. Ξέρω πια
τα χαρίσματα μου και ψάχνω ολοένα
τα κρυφά μου πάθη.
Η λύπη πεφταστέρι του έρωτα,
η σιωπή συντριβάνι της χαράς.
Τα χέρια της τα γνωρίζω με την
αφή της, τον λαιμό της, τον
γεύομαι με τα φιλιά μου. Συθέμελα
συγκλονίζομαι από την ομορφιά της
και θέλω να τη σπουδάσω
καθώς οι ψυχές και τα σώματα μας
θα παραδίδονται σ’ έναν τρελό
ερωτικό χορό. Τα γυμνά της
πόδια που γλυκά ακουμπούν
το πάτωμα, με λυγίζουν.
Το πρόσωπο και τα στήθη με
κάνουν έφηβο ξανά.
Τώρα, προβληματίζομαι και με
την άκρη του στυλού μου ανακεφαλαιώνω:
«Χριστίνα- λαμπερό αντίκρυσμα έρωτα.
Χριστίνα- με μάτια καστανά και
μαλλιά κόκκινα.
Χριστίνα- καθρέπτης που μέσα του
βλέπω την εικόνα του εαυτού μου.
Κι αν δεν ενωθούμε, με δάκρυα
θα ποτίσω το χώμα της ερήμου
κι απ’ το αίμα που θα στάξει
θα φτιάξω περιβόλι ονείρων.»
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Πεδίο βολής
Πεδίο βολής
το σώμα μιας γυναίκας
όταν μας γεννάει,
πεδίο βολής
η ψυχή μιας γυναίκας
όταν μας δίνει το φιλί της.
Πεδίο βολής
για τον πατέρα, τους γιους
τους εραστές
καμιά φορά και για τις κόρες,
οπωσδήποτε για τη γειτονιά
για τον παπά της ενορίας
τον κρατικό λειτουργό
τον φλύαρο δημοσιογράφο
ακόμη και για μένα.
Πεδίο βολής
μετά θάνατον
το σώμα, η ψυχή, η μνήμη
της γυναίκας,
γιατί παιγνίδι δεν έγινε
στα χέρια του κάθε βιαστή
γιατί δεν ήταν καλή μάνα
γιατί στη σιωπή δεν έμεινε
και στην υποταγή.
