Η κακή συνήθεια του καπνίσματος
Το κάπνισμα είναι μαθες,
Μεγάλος ντουσουμανης.
Γι αυτό και στα πνευμόνια σου
Την πίσσα να μη βάνεις.
Πόσες παθήσεις προκαλεί
Το κάπνισμα το ξέρεις.
Σταμάτησε το σήμερα,
Αλλιώς θα υποφέρεις.
Με καραμπίνα φίλε μου,
Μοιάζει και το τσιγάρο.
Σου σημαδεύει την καρδιά
Σε οδηγεί στο χάρο.
Είναι κακή συνήθεια
Το κάπνισμα θυμήσου.
Μην το αρχίσεις φίλε μου
Πρόσεχε τη ζωή σου.
Το μυστικό για να μπορείς,
Στα εκατό να φτάσεις.
Τσιγάρο ούτε να σκεφτείς,
Ποτε να δοκιμάσεις.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Είμ’ η Ελιά η ευλογημένη
Δεντρί που ήτανε γνωστό, απ’ του Χριστού τα χρόνια,
δίνει ζωή στον άνθρωπο, απ’ τα δικά ντου κλώνια.
Έχει το ίδιο όνομα, με τον καρπό που κάνει,
ευλογημέν’ απ’ το Θεό και τούτο μόνο φτάνει.
Κατ’ απ’ τον ίσκιο της Ελιάς, κάθισε ν’ ανασάνει,
ο Κύριος μας ο Χριστός, λίγο προτού πεθάνει.
Γι’ αυτό το λόγο η Ελιά, λογάτ’ ευλογημένη
και λάδι στο καντήλι της, η Παναγιά προσμένει.
Το προϊόν π’ εξάγεται, απ’ το μικρό καρπό του,
λέγεται ελαιόλαδο, αυτό και μοναχό του.
Σχέση δεν έχει μ’ έλαια, που βγαίνουν από σπόρους
και παίρνουν θέση δίπλα του, σε προϊόντων χώρους.
Παρθένο ελαιόλαδο, αγνό ελιάς τσουνάτης,
τρώει μονάχ’ ο μερακλής και ο ανοιχτομάτης.
Όμως με κείνο τση λιάνής, που ζει στα κατωμέρια
κι έχει λιγότερους βαθμούς, δεν βγαίνουν τα… μαχαίρια.
Στη χώρα μας ευδοκιμούν, κάμποσες ποικιλίες,
μα και για λάδι τσ’ Αγρολιάς, ακούγοντ’ ομιλίες.
Λένε οι επιστήμονες, πολλά πως έχει φόντα,
που ‘ναι σε διερεύνηση, στα χρόνια τα παρόντα.
Το λάδι το ελληνικό, πολλά προσόντα έχει
κι είναι παγκοίνως πια γνωστό, απ’ τ’ άλλα υπερέχει.
Η γεύση του μοναδική, που ν’ αβαντάζ και κόζι,
μα χύμα τ’ αγοράζουνε, οι Ιταλοί μαφιόζοι.
Με άλλ’ αναμειγνύεται, με πιο μικρή αξία,
όμως κανείς δεν χολοσκά, μ’ αυτή την αταξία.
Ύστερα το πλασάρουνε, μ’ Ελλάδας ετικέτα,
στις διεθνείς τις αγορές και με τη φίρμα «ΚΡΕΤΑ».
Μα και ο ελαιόκαρπος, εις το τραπέζι μπαίνει,
συμπλήρωμα διατροφής, νηστίσιμο εν γένει.
Μνημεία ελαιόδεντρα, εις τα χωριά τση Κρήτης,
διάσπαρτα υπάρχουνε, κοινός αιματοκρίτης.
Κλάδοι ελιάς στεφάνωναν, τους Ολυμπιονίκες,
απ’ την Αρχαία εποχή, κι άφησαν υποθήκες.
Από τις Βούβες σήμερα, κότινοι συνεχίζουν,
ειρηνιστών και νικητών, κεφάλια να στολίζουν.
(Ρίμα που διακρίθηκε στον διαγωνισμό του Σ.Ε.ΔΗ.Κ.)
Μαντινάδα
Μιαν αγρολιά που κέντρισαν, οι πρόγονοι τσουνάτη
τώρα δεν αγκαλιάζουνε, μια δεκαριά νομάτοι.
Γιάννης Μαλαξιανάκης
Η μυσταγωγία των παθών
Κρατάς το τσιγάρο στο χέρι, αναμμένο.
Ο φωτισμός υποβλητικός· η μουσική
ίσα που ακούγεται.
Διαβάζεις κάποιο μυθιστόρημα ή
κάποια ποιητική συλλογή.
Έξω, βρέχει.
Οι παλμοί της καρδιάς χαμηλώνουν
κι η ένταση της ψυχής
χαράζει το σκοτάδι.
Με ερωτική διάθεση και πόθο
γνώσεως, κυλούν οι ώρες.
Τα μάτια χαμηλωμένα και
το μελάνι ξοδεύει το μυαλό σου
που βγάζει σπίθες.
Περπατάς αργά, μες στο δωμάτιο
που είναι πνιγμένο στον καπνό.
Μεσάνυχτα· το ρολόι τρικλίζει
από χαρά.
Η ώρα μία· η ώρα δύο·
ο ύπνος σε τυλίγει καθώς μια
ακόμη υποφωτισμένη μέρα
περνά και βυθίζεται
στη φλόγα του απείρου.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Η αναψυχή
(Παναγία της Γωνιάς, Κολυμπάρι)
Τις μέριμνες γδέρνουν τα βράχια,
τις παίρνει αέρας Θεού,
τις έγνοιες, ψηλά σκαλοπάτια
τις πάνε στου πανώριου Ναού…
Στα πλάγια του θάμνοι ανθισμένοι,
μεγάλοι μας κόποι, μικροί,
και πάνω ο αέρας προσφέρει
στα στήθη να δώσει πνοή!
Κι η πέτρα θερμό θυμιατήρι
που πύρωσε ήλιου το φως
και καίει προσευχή και τη γύρη
και δέχεται ανάρια ο Θεός…
Ξωκλήσια στους πρόποδες λάμπουν
κι εκπέμπουν δεήσεις και «Φως»
που χύνεται κάτω στου κάμπου
τη χλόη, τα σπαρτά, και το βιος…
Στη βάση λαμπρό Μοναστήρι,
γλυκιάς Παναγιάς ο Ναός,
στο επίγειο του πόνου ποτήρι,
μεσίτρια που ακούει ο Θεός…
Και πάντα μια θέση ανημένει,
μια μόνη γωνιά να σταθεί,
αυτά ν’ αγναντεύει, να μένει
σε τούτα του ανθρώπου η ψυχή.
Και αν κοντοστέκεται κάπου
σε κάποιο πικρό λογισμό,
η θέα από πάνω ως κάτω,
την πάει σε καθάριο ουρανό…
Λένα Αλυγιζάκη
Ελιά και λάδι στη λογοτεχνία
Στην Κρήτ’ υπάρχει Σύνδεσμος, Δήμων που βγάζουν λάδι,
Σ.Ε.ΔΗ.Κ τον ονομάζουνε κι είναι καλό σημάδι.
Για την πορεία του λαδιού, την εποχή που ζούμε
και πως θ’ ανέβουν οι τιμές, όλοι ευελπιστούμε.
Στο Σύνδεσμο μετέχουνε, Δήμοι τση Κρήτης όλης
κι εργάζονται συλλογικά, εξ όλης και παρόλης.
Πρόσφατα διαγωνισμό, ζωγραφικής και ρίμας,
εδιοργάνωσε ο Σ.Ε.ΔΗ.Κ κι ακούστηκ’ η φωνή μας.
Με ρίμα που τους έστειλα, έλαβα κι εγώ μέρος,
αν και αγρότης και λαδάς, εγώ δεν είμαι βέρος.
Εις τους αγρότες ειδικού, που λένε καθεστώτος,
περιλαμβάνομαι κι εγώ, τώρ’ επί του παρόντος.
Παρόλα αυτά βραβεύτηκα και έπαινο επήρα,
από τους διοργανωτές, δεν πήγ’ η ρίμα… φύρα.
Μα και βιβλίο μου ‘δωσαν, του Νίκου Μιχελάκη,
για Λιόδεντρα μνημειακά, που ‘γραψε με μεράκι.
Φωτογραφίες αρκετές, στολίζουν τσι σελίδες,
από την Κρήτη και αλλού, μα όχ’ απ’ τις… Μαλβίδες.
Προβλέπω πως το λάδι μας, το Κρητικό εν γένει,
ότι θα βρει τη θέση ντου, λίγος καιρός ‘πομένει.
Αφού υπάρχει Σύνδεσμος, που το υποστηρίζει,
νομίζω ότι τίποτα, πλέον δεν μας φοβίζει.
Τρεις από τη λογοτεχνική, χανιώτικη παρέα,
διάκρισης ετύχανε, τιμή για τον φορέα.
Με μαντινάδα τέλειωσα, την εδική μου ρίμα,
που εδιαγωνίστηκε απ’ του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. το βήμα.
«Μιαν αγρολιά που κέντρισαν, οι πρόγονοι τσουνάτη,
τώρα δεν αγκαλιάζουνε, μια δεκαριά νομάτοι».
Εννιαχωριανός
