Στην ποιητική συλλογή “Οινοχόος” η Φωτεινή Σεγρεδάκη επιλέγει θέματα, που υπηρετούν υψηλές αξίες της ζωής, αλλά ταυτόχρονα και όμορφες καθημερινές εκφάνσεις της.
Οικοδομεί την ποίηση της με λέξεις επιλεγμένες, οι οποίες κουβαλούν έννοιες με δυναμισμό και αγάπη, που προβληματίζουν, συγκινούν και τέρπουν τον αναγνώστη.
Στους ερωτικούς διαλόγους, ξεχειλίζει ο ερωτισμός, ο οποίος όμως, στους στίχους της Φωτεινής προβάλλει το ερωτικό στοιχείο, της ποιότητας του έρωτα. “Και με αυταπάρνηση πλαγιάζω πάντα μπροστά από την καρδιά σου…”
Τονίζεται η ιερότητά του: Αν βρώ τώρα, την φλέβα, που αιματώνει την “ιερή πόλη” της καρδιάς σου… και ταυτόχρονα η δύναμή του.
Γράφει στο ποίημα “Κάτοπτρα” “Ράγισε ο γαλαζοπράσινος καθρέπτης των ματιών σου, καλή μου… και στο “πείσμα” η πεισματική άρνηση της αγάπης, ηττάται από τον έρωτα του Παντοκράτορα!
Στην ενότητα “Πως το καθημερινό αγγίζει την ιερότητα και ιεροποιείται…”, η Φωτεινή συναντά τον Θεό στην πανέμορφη χελιδόνα που έσκυβε με το ράμφος της γεμάτο τροφή πάνω στους νεοσσούς της… Στην απολογία του Γιάννη Αγιάννη στο δικαστή, στην αγάπη και προστασία της Παναγίας για τα παιδιά του κόσμου και των φαναριών, που “τις παρειές γλυκά τις πορφυρώνει, ντροπαλοσύνης ταραχή, κι ευθύς λαμπροφάνηκαν, έξι ζεστά κι ολόγιομα και γελαστά φεγγάρια.
Στην ενότητητα: «Θλίψη η Αγιογραφούσα» βρίσκει χώρο και τρόπο να αναφερθεί, με τον δικό της πάντα ποιητικό τρόπο για το αγόρι, ή το κορίτσι το αδικοχαμένο από απροσεξία, κούραση, ερωτική απογοήτευση ή από την σκληρότητα του πολέμου και να προσφέρει ένα μπουκέτο με λουλούδια παρηγοριάς.
Στη «Χειροποίητη» δέλτο αισθημάτων μεταξύ των άλλων ωραίων, μπορεί να σταθεί κανείς στο ποίημα «Αισθήσεις» γεμάτο από τρυφερότητα και αγάπη για τα καθημερινά, τα ανθρώπινα που γεμίζουν όμορφα τη ζωή μας…
Στον Λυρισμού την αγκαλιά η αγάπη αποκοιμήθη».
Πολλή ευαισθησία, λυρισμός και αγάπη αναδύονται από τους στίχους των ποιημάτων της και στην ενότητα αυτή.
«Ελα στην αγκαλιά μου, να χορέψουμε μαζί στον ρυθμό του εζεβιέ, για να δεις με τα ματάκια σου το «έγχορδο δάκρυ» από την Πόλη… και να συγκινηθείς μικρό μου, λίγο το ‘χεις;».
«Κατοντάφυλλο μοσχοβολά ο «ενύπνιος λυγμός» του ερωτευμένου κοριτσιού… και γιασεμάκι ανοικτό του αρρώστου μωρού το κλάμα, που ζητά το ρωγοβύζι…».
Η Φωτεινή, διαθέτει μια δύναμη γλωσσοπλασίας απαράμιλλη που την βοηθά να εξωτερικεύει τον πλούτο των συναισθημάτων της με λεπτό και γλωσσικό επιδέξιο τρόπο, ώστε και να πείθει, αλλά και να συγκινεί τον αναγνώστη της.
Φωτεινή μου, την ποιητική σου συλλογή και την διάβασα και την απόλαυσα και καμάρωσα για μια ακόμα φορά το ταλέντο σου.
Μόνο μια ευαίσθητη ψυχή σαν τη δική σου θα μπορούσε να γράψει με τέτοια τρυφερότητα στίχους σαν κι αυτούς, που περιέχονται στον «Οινοχόο».
Σου εύχομαι υγεία και δύναμη να μας προσφέρεις και άλλες μυρωδιές των συναισθημάτων, της σκέψης και του λόγου σου.
Πολλά συγχαρητήρια Φωτεινή μου, σπουδαία δουλειά