Ας προσπαθήσουμε να δούμε την εικόνα της πολιτικής ζωής του τόπου, από ψηλά. Από ψηλά, έτσι ώστε να βλέπουμε τα πάντα. Τόσο τις εμφανείς πολιτικές αντιθέσεις, όσο και εκείνες των ‘‘μυστικών δείπνων’’.
Εκείνων δηλαδή των διεργασιών, που πρωτόλεια χαράσσουν πολιτικές ενδοπαραταξιακών και δια-παραταξιακών συγκρούσεων και ανακατατάξεων – όχι πάντα θεμιτών.
Εύκολα καταρχήν διαπιστώνουμε, πληθώρα ‘‘μυστικών δείπνων’’ στα τρία ‘‘μεγάλα’’ πολιτικά κόμματα, σήμερα. Κινητικότητα ανατρεπτική της παραταξιακής ισορροπίας-που εκφράζεται από τον Πρωθυπουργό-στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Κινητικότητα ανατρεπτική του Στέφανου Κασσελάκη, στην περίπτωση του Σύριζα-Προοδευτική Συμμαχία και υπονομευτική του Νίκου Ανδρουλάκη, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της τόσο έντονης υπονομευτικής ή ανατρεπτικής κινητικότητας, που στην περίπτωση του Κυβερνόντος Κόμματος λειτουργεί ως βραδυφλεγής βόμβα, στην περίπτωση του Σύριζα-Προοδευτική Συμμαχία, ως βόμβα που έχει ήδη εκραγεί και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ως βόμβα, σαφώς οπλισμένη;
Από ψηλά, φαίνονται όλα πιο καθαρά. Φαίνεται καθαρά ότι και τα τρία πολιτικά κόμματα έχουν το ίδιο πρόβλημα· το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα πολιτικά κόμματα, που θέλουν να κυβερνήσουν αυτοδύναμα. Μιλάμε βέβαια, για την αρχή της πολυσελεκτικότητας, που μεταφέρει εντός των πολιτικών κομμάτων την αντιπροσώπευση, διαφορετικών αξιών, στάσεων, κοινωνικών και ατομικών συμφερόντων, όποιας μορφής.
Η εικόνα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που προσλαμβάνουμε από ψηλά μας δηλώνει ότι:
• Η πολιτική στάση του τ. Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και όσων ταυτίστηκαν μαζί του, με την ψήφο τους, ή την αποχή τους, κατά την ψηφοφορία στο Ν/Σ, για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, οριοθετεί διαφορετικά το κόμμα της ΝΔ. Το οριοθετεί διαφορετικά, απ’ ότι επιχειρεί σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης-όχι μόνον στο ζήτημα αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται.
• Η σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ-όπως αναπτύσσεται-μας δείχνει ότι, ανεξάρτητα από τα πολεμικά μέτωπα της εποχής μας, καθώς επίσης, το νέο γνωστικό και τεχνολογικό περιβάλλον, εξακολουθούν κάποιοι να πιστεύουν στην επάνοδό μας, στην προηγούμενη δεκαετία και στα σχετικά πολιτικά βιώματά μας.
• Και στο ΠΑΣΟΚ, τα ταυτοτικά στοιχεία της ταυτότητάς του, αποκτούν συνειδησιακούς φραγμούς. Όχι κατά την επεξεργασία και δημοσιοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του Κινήματος, αλλά στη φάση της ψήφισής τους, στη Βουλή .
ΜΕ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΗ
Επειδή το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα, βίωσε κι άλλες φορές παρόμοιες καταστάσεις, καλό είναι να τις φέρουμε μπροστά μας, από εκεί ψηλά που ακόμη βρισκόμαστε-για να κάνουμε όλοι, σωστές επιλογές:
• Επιλογές, από τα πολιτικά κόμματα καταρχήν, για την βιωσιμότητά τους. Ουσιαστικά επιλογές αντιστοίχισής τους, στα κοινωνικά στρώματα και στα πραγματικά προβλήματά τους. Συγκεκριμένες, σαφείς και γραπτές, επιλογές, για την εθνική ασφάλεια, την ανάπτυξη, την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ποιότητα ζωής. Επιλογές, χωρίς κόλπα. Κόλπα, όπως εκείνο της ιδιωτικοποίησης των παροχών υγείας, σε πρωινές, απογευματινές, ή και βραδινές βάρδιες. Ή ακόμη, εκείνου του κόλπου, με την ιδιωτικοποίηση της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, χωρίς προηγούμενη τροποποίηση του άρθρου 16, του Συντάγματός μας. Και σαφώς, χωρίς σοβαρά επιχειρήματα αξιακού, εκπαιδευτικού, ή έστω οικονομικού χαρακτήρα.
• Επιλογές στη συνέχεια, δικές μας· των πολιτών και της κοινωνίας. Επιλογές απόρριψης των κομμάτων της πολυσυλλεκτικότητας και της στήριξης εκείνων των πολιτικών προσώπων και κομμάτων, που με καθαρό λόγο και πράξεις, εκφράζουν τα συμφέροντα της κοινωνικής τους αντιστοίχισης.
ΠΟΙΟΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΙ;
Εφόσον έχουμε ξεχάσει πλέον τον ρόλο μας, στην ισορροπία του κόσμου όλου, εξαιτίας της αναγκαστικής και απόλυτης-λόγω Τουρκίας-ένταξής μας, στο δυτικό σύστημα ζωής και αξιών, ας δούμε τουλάχιστον, τα του οίκου μας. Ας δούμε ποιοι και πως μπορούν τελικά, να μας διασφαλίσουν την ελευθερία διακίνησής μας στην Ελλάδα, με ασφάλεια και χωρίς βία. Ας ξαναδούμε το αν τα συνθήματά μας για ψωμί-δημόσια παιδεία-ελευθερία-δημόσια υγεία και κοινωνική αλληλεγγύη, εξακολουθούν να μας εκφράζουν.
Και ας ορίσουμε επιτέλους εφάπαξ, το πως της διακυβέρνησής μας. Το πως θα οδηγηθούμε δηλαδή, σε ασφαλή και σταθερή κυβερνησιμότητα, χωρίς κυβερνήσεις μειοψηφίας, στο λαό και στα θέλω του. Με έναν εκλογικό νόμο, που θα ευνοεί τις συμπράξεις διακυβέρνησης όμορων κομμάτων, αλλά και τη διασφάλιση της διακυβέρνησής μας, στην περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν καθίσταται δυνατό. Υπάρχουν σχετικά, πολλές και καλές ιδέες. Αρκεί να φύγουμε από τη λογική της πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων και τη σύγχυση που αυτή προκαλεί σε όλους μας, σε σχέση με το ποιος εκφράζει τι.
Σε τελική ανάλυση, είναι πιο καθαρό και σαφές, το να καταστούν οι πολιτικές συγκρούσεις διακομματικές, από ενδοκομματικές που είναι σήμερα. Έτσι οι όροι διακυβέρνησής μας θα γίνουν περισσότερο ορατοί και συνεπώς αντιληπτοί, από εμάς· τους πολίτες.
