Κύριε διευθυντά,
φτάσαμε πλέον στις 29 του Ιούνη, και ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Καλοκαίρι του 2020, γράφει το ημερολόγιο.
Μία χρονιά που θα τη θυμάται για πάντα η ανθρωπότητα και πόσο μάλλον οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον τουρισμό, (αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για κάτι καλύτερο, για ένα φως στο τούνελ, για ένα τρόπο να δουλέψουν, για ένα τρόπο επιβίωσης) στο Θεό; Στην τύχη τους; Στον κορωνοϊό; Στο κράτος; Στον τουρισμό; Πού αλήθεια;
Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα, σε ένα τόπο που άλλες χρονιές πλημμύριζε από ξένους επισκέπτες, φωνές, φασαρία, ζωή, τώρα η ησυχία «ξεκουφαίνει» τα αυτιά των ανθρώπων και η απελπισία θρονιάζει στα κατάβαθα της ψυχής, με ένα ερωτηματικό, πώς θα επιβιώσουμε;
Πώς αλήθεια;
Πώς ακριβώς μια οικογένεια, που έχει να έχει να δουλέψει και να βγάλει λίγα χρήματα από τις 15 περίπου του Οκτώβρη, μια οικογένεια που και από τα λίγα χρήματα που έβγαζε άλλες χρονιές από το λάδι, φέτος ούτε αυτά δεν έβγαλε λόγω των γνωστών επιπτώσεων με τον δάκο. Μια οικογένεια που λόγω κορωνοϊού παραμένει κλειστό το μαγαζί της, μια οικογένεια που λόγω της ιδιότητας του μαγαζιού της (εποχιακό μίνι μάρκετ – παντοπωλείο) δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ βοήθημα από το κράτος.
Μια οικογένεια που της είπαν οι κρατικοι φορείς, να κάνει αιτήσεις για ένα δάνειο βοήθημα από τον Απρίλιο στην τράπεζα και που ακόμα περιμένει κάποια απάντηση, ενώ τα χρήματα έχουν δοθεί πλέον σε άλλες «μεγαλύτερες» οικογένειες ημετέρων για επενδύσεις…
Ακούμε τους κρατικούς λειτουργούς, με κάθε επισημότητα να εξαγγέλουν για τα κοινωνικά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση και με ικανοποίηση να χαμογελάνε μπροστά από τις κάμερες για τις προσπάθειες που κατέβαλαν, προσωπικά, να υλοποιηθούν αυτά τα μέτρα.
Μετά θα κλείσουν οι κάμερες, θα πάνε στο μπανάκι τους, ίσως φάνε και λίγο ψαράκι στο μεταξύ, ε, άνθρωποι είναι πείνασαν κι αυτοί και θα κοιμηθούν ήσυχα το βράδυ, σίγουροι πως επιτελέστηκε το έργο τους με επιτυχία…
Η ζωή συνεχίζεται και θα συνεχιστεί βέβαια αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι.
Πώς ακριβώς η κάθε πληττώμενη οικογένεια, από τις χιλιάδες που υπάρχουν, θα μπορέσει να εκπληρώσει τις πολλές υποχρεώσεις της (ρεύμα, τηλέφωνο, νοίκι, καύσιμα, φόροι, ασφαλιστικές εισφορές, δόσεις δανείων κλπ) και κυρίως πού θα βρει τα χρήματα να ζήσει, να επιβιώσει!!!
Που; Υπάρχει κάποιος να απαντήσει στους χιλιάδες ανθρώπους που ζουν πλέον μόνο με δανεικά και οικογενειακή βοηθεια (μέχρι πότε…)
Υπάρχει;
Γιώργος Κουτουλάκης
Υ.Γ. Αλήθεια, το κράτος από πού περιμένει εισφορές και εκπλήρωση των υποχρεώσεων, όταν δεν υπάρχουν χρήματα από κανένα;
Υ.Γ. 2 Δεν ζητιανεύουμε από κανένα, ένα δάνειο θέλουμε να στηριχτούμε στα πόδια μας μέχρι να περάσει η μπόρα. Αλλωστε και μια υγιής επιχείρηση υπήρξαμε και όλες τις προϋποθέσεις έχουμε για να μας δοθεί…
