Πάντα πίστευα ότι για να γίνει στις 8 Οκτωβρίου η µεγάλη ανατροπή στον δήµο Χανίων, αυτοί κι αυτές που τον διεκδικούσαν έπρεπε να «αλλάξουν το δέρµα τους» στην πολιτική, να κάνουν µια ουσιαστική υπέρβαση και να ξαναζεστάνουν τη σχέση τους µε τα παράγωγα της πολιτικής. Ήταν ίσως µοιραίο να συµβεί αυτό, αφού η άσκηση της «πετατηµένης» δίνει το ίδιο αποτέλεσµα, µε την προηγούµενη τετραετία.
Η τοπική πολιτική δεν είναι κλωτσοπατινάδα, ούτε παρτάκια σε ανέφελο ουρανό µε θέα από το µπαλκόνι µας τη θάλασσα. Η πολιτική για τις δηµοτικές εκλογές στα Χανιά είναι µια ‘‘χύτρα’’. Πιστέψτε µε, όποιος σηκώσει πρώτος το καπάκι, κέρδισε.
Η αναµέτρηση µέχρι τώρα δεν έχει ρυθµό, δεν έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά, δεν έχει πάθος. Και επειδή η πολιτική και τα παράγωγα της είναι υψηλή τέχνη, χρειάζονται πάθος.
Θα σας φανεί παράξενο, αλλά πριν πολλά χρόνια ένας έµπειρος αυτοδιοικητικός µου είχε πει: «Για να νικήσεις πρέπει να µπεις στο κάδρο της σύγκρουσης». ∆εν λέω να πιαστείς µαλλί µε µαλλί, αλλά πρέπει να βγεις και να πεις «έχουν κάνει 1, 2, 3, 4, 5 λάθη τα επισηµαίνω και προτείνω αυτά».
Η διαδικασία µέχρι σήµερα στα Χανιά µου θυµίζει τον σύζυγο που πάει µε τη γυναίκα του στον κινηµατογράφο για να δει την αγαπηµένη της ταινία και στο πρώτο δεκάλεπτο τον παίρνει ο ύπνος και αρχίζει να ροχαλίζει. Φτάσαµε δηλαδή, από το ένα άκρο στο άλλο άκρο!
Μου θυµίζει… µια περίπου αναµέτρηση αυτό που ζούµε στα Χανιά.
