∆εν ξέρω για σας, αλλά τον τελευταίο καιρό -ίσως τον τελευταίο χρόνο, ίσως και τα τελευταία χρόνια- κάνω κάποιες σκέψεις, κάποιες συζητήσεις, και κάθε φορά διαπιστώνω το ίδιο: όσο κι αν κοπιάζουµε ως εκπαιδευτικοί, όσο δηµιουργικοί/ες κι αν γινόµαστε, όσο out of the box κι αν σκεφτόµαστε, όσες επιµορφώσεις κι αν κάνουµε και δως του ξανά επιµορφώσεις, όσο κι αν αγαπάµε αυτό που κάνουµε, το σχολείο εξακολουθεί, για πολλά παιδιά, να είναι µια φυλακή και κάτι βαρετό.
Το άκουσα και πάλι αυτή την εβδοµάδα, µέσα από σχετικές µας συζητήσεις. Και όσο κι αν µε πληγώνει να το ακούω -γιατί προσπαθώ καθηµερινά κάθε µέρα για το αντίθετο- ξέρω πως έχουν δίκιο.
Γιατί ακόµα κι αν είµαστε εκπαιδευτικοί της πρώτης γραµµής, ακόµα κι αν προσπαθούµε να φέρουµε την αλλαγή από τα κάτω, ακόµα κι αν δουλεύουµε νυχθηµερόν, ακόµα κι αν γεµίζουµε τα Σαββατοκύριακά µας µε σχέδια και σκέψεις, ακόµα κι αν αποκτούµε µεταπτυχιακά και διδακτορικά, όσο και αν νοµίζουµε ότι εµείς το κάνουµε αλλιώς, διαφορετικά από άλλους/ες, από άλλη γενιά ίσως, το πλαίσιο µέσα στο οποίο λειτουργούµε παραµένει το ίδιο. Και αυτό το πλαίσιο δεν είναι απλώς δυσλειτουργικό· είναι κακοποιητικό… και για τα παιδιά και για εµάς!
Από το ωρολόγιο πρόγραµµα µέχρι τους χώρους, από τον τρόπο αξιολόγησης µέχρι τη φιλοσοφία της µάθησης, το σχολείο είναι ακόµα δοµηµένο µε τρόπο που καταπιέζει αντί να εµπνέει, που εξαντλεί αντί να ενθουσιάζει. Που δηµιουργεί ανισότητες και βία!
Κι όσο το πλαίσιο µένει το ίδιο, τόσο εγκλωβίζει και τις σχέσεις µέσα σε αυτό. Τις σχέσεις µεταξύ εκπαιδευτικών, τις σχέσεις µεταξύ των παιδιών, τις σχέσεις εκπαιδευτικών και παιδιών, τις σχέσεις γονέων και εκπαιδευτικών, ακόµα και τις σχέσεις γονέων και παιδιών.
Γιατί είναι ένα σύστηµα που κουράζει και αποξενώνει. Ένα σχολείο που λειτουργεί σαν εργοστάσιο δεν µπορεί να γεννήσει τη χαρά της γνώσης.
Η λύση δεν είναι απλώς να προσπαθήσουµε λίγο παραπάνω. ∆εν είναι να «δώσουµε τον καλύτερό µας εαυτό». Γιατί ήδη τον δίνουµε. Η λύση είναι να αλλάξει ριζικά το πλαίσιο. Φροµ σκρατς που λένε…
Αλλα το ερώτηµα για µένα δεν είναι «Πώς θα το διεκδικησουµε;», αλλά «Ποιος το θέλει;»
*Η ΦΩΤΕΙΝΗ ∆ΗΜΟΠΟΥΛΟΥ είναι εκπαιδευτικός
