Κύριε διευθυντά,
Αυτή την εποχή στη γειτονιά µας είναι σε εξέλιξη δύο πόλεµοι. Ο πόλεµος µεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που ουσιαστικά έχει εξελιχτεί στον ακήρυχτο πόλεµο µεταξύ ∆ύσης και Ρωσίας, και ο πόλεµος στην Παλαιστίνη.
Ο πρώτος είναι καθαρά πόλεµος γεωπολιτικών και ενεργειακών συµφερόντων, καθώς και πόλεµος ισχύος των δύο εφαπτόµενων πολιτικο-στρατιωτικών σφαιρών, της Αµερικανο-Νατοϊκής και της Ρωσικής.
Η Ρωσία που τυπικά ξεκίνησε τον πόλεµο, δε δέχεται περιοχές που την ακουµπούν, περιοχές που περιλαµβάνουν ακόµα και Ρωσόφωνους πληθυσµούς και που ανήκαν στην πρώην Σοβιετική σφαίρα, να περάσουν στο δυτικό συνασπισµό.
∆ηλαδή δε δέχεται τα όπλα της, διευρυµένης προσφάτως και µε άλλες χώρες, Νατοϊκής συµµαχίας να εγκατασταθούν στην αυλή της.
Το πράσινο φως ουσιαστικά για την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία το άναψε η Ουκρανική ηγεσία µε τις επιλογές της. Η πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία θα έπρεπε να κρατήσει σε µεγαλύτερη σύνεση τους Ουκρανούς και τους δυτικούς.
Η φωτιά αυτή δεν πρόκειται να σβήσει όσο οι δυτικοί, αντί να τρέχουν για ένα έναν ειρηνικό συµβιβασµό, θα εξοπλίζουν µε το απαραίτητο πολεµικό υλικό τους Ουκρανούς.
Και µάλιστα ο πόλεµος θα κινδυνεύει να πάρει ανεξέλεγκτη τροπή, δεδοµένων και των πυρηνικών όπλων που διαθέτουν οι φαρέτρες των αντιπάλων.
Ανεξάρτητα όµως από την ακριβή κατανοµή ευθυνών, πρώτα και κύρια, συµπονούµε τον Ουκρανικό λαό για τα πάθη του.
Για το αίµα των ανθρώπων που τρέχει ποτάµι, για την καταστροφή και τον ξεριζωµό χιλιάδων οικογενειών, για την καταστροφή των κόπων µιας ζωής.
Τα αφεντικά της παγκόσµιας τάξης, του ισχυρού κεφαλαίου και της πολεµικής βιοµηχανίας, υλοποιούν τα σχέδια τους χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές των λαών και χωρίς οι θάνατοι και οι ξεριζωµοί να φαίνεται να τους συγκινούν.
Οι ηγέτες των κρατών και των κυβερνήσεων δεν κινητοποιούνται για τη λήξη του πολέµου, βάζοντας σε πρώτη µοίρα τα οικονοµικά και γεωπολιτικά συµφέροντα των χωρών τους, καθώς και των συµµαχιών στις οποίες αυτές είναι ενταγµένες.
Ο πόλεµος στην Παλαιστίνη είναι η ωµή καταπάτηση των δικαιωµάτων ενός λαού, η κορύφωση µιας γενοκτονίας. Για αυτή την κατάσταση, µεγάλες είναι οι ευθύνες που βαραίνουν τους ισχυρούς της ∆ύσης καθώς και τους διεθνείς οργανισµούς, οι οποίοι δείχνουν ανοχή ή και συντηρούν για δεκαετίες την εµπόλεµη κατάσταση στη Μέση Ανατολή.
Οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι ζουν χωρίς πατρίδα, φυλακισµένοι σε θύλακες µετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948. Το αυτονόητο δικαίωµα των Εβραίων να αποκτήσουν κράτος στα χώµατα της ιστορικής τους καταγωγής, δεν έπρεπε να ξεριζώσει και να φυλακίσει έναν άλλο ιστορικό λαό. Οι συνεχείς αγώνες των Παλαιστινίων για ελευθερία και ανεξαρτησία όµως, χαρακτηρίζονται τροµοκρατία από το Ισραήλ και τους ισχυρούς συµµάχους τους, τις ΗΠΑ. Μετά τα καταδικαστέα γεγονότα του περασµένου Οκτώβρη από τη Χαµάς, το Ισραήλ δεν έχασε την ευκαιρία να χτυπήσει τους Παλαιστίνιους µε τον πιο σκληρό τρόπο. Τι ειρωνεία! Ο λαός που υπέστη το φοβερό ολοκαύτωµα, πραγµατοποιεί το ολοκαύτωµα του παλαιστινιακού λαού. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έσπευσαν και εδώ να ταχθούν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Μαζί και η Ελληνική που πέραν της λειτουργίας των Αµερικανο-Νατοϊκών βάσεων επί του ελληνικού εδάφους είναι πρόθυµη να προσφέρει και ό,τι άλλο της ζητηθεί. Η µόνιµη ταραγµένη Μέση Ανατολή δε θα ηρεµήσει όσο οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν πατρίδα.
Απέναντι σε αυτά τα βάρβαρα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη, η στάση των λαών δεν είναι δυστυχώς αυτή που αρµόζει στις ανθρώπινες αξίες και τον πολιτισµό του 21ου αιώνα. Αφενός οι κυβερνήσεις χειραγωγούν, µε τα ισχυρά µέσα που διαθέτουν, τις αντιδράσεις των απλών πολιτών. Και αφετέρου οι άνθρωποι του πνεύµατος, εκείνοι που µπορούν να δείξουν το δρόµο και στους υπόλοιπους, συχνά κρατούν αποστάσεις ή σιωπούν.
Απογοητευτική και η στάση του χριστιανικού κόσµου, ο οποίος πρόσφατα υποκλίθηκε στο µαρτύριο της Σταύρωσης του Χριστού και γιόρτασε µε µεγαλειώδεις εκδηλώσεις την Ανάστασή του. Ο κόσµος αυτός δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες τραγωδίες που λαµβάνουν χώρα στην Ουκρανία αλλά και στη γη που σταυρώθηκε ο ίδιος ο Χριστός, την Παλαιστίνη. Είναι µάλλον ανεπίτρεπτο, οι θρησκευτικοί ηγέτες και λειτουργοί να µην αφιερώνουν κοµµάτι του θρησκευτικού τους κηρύγµατος σε αυτά τα σηµαντικότατα αλλά και τόσο επίκαιρα ζητήµατα που µαστίζουν την ανθρωπότητα.
Τη φωτεινή εξαίρεση, όµως, αποτελεί για µια ακόµα φορά η νεολαία µε τη συµµετοχή της στις αντιπολεµικές κινητοποιήσεις και τα κινήµατα ειρήνης. Οι φοιτητές των Αµερικάνικων και Ευρωπαϊκών πανεπιστηµίων, µε τον ξεσηκωµό τους εναντίον των πολέµων και της σφαγής των λαών, δίνουν το καλύτερο µάθηµα στους “σκυµµένους” ηγέτες και τους αδρανείς πολίτες. Παρά την απεγνωσµένη προσπάθεια των κυβερνήσεων να καταστείλουν τα κινήµατα αυτά, κάνοντας χρήση ακόµα και σκληρών αστυνοµικών µέτρων, και παρά τους περιορισµούς και τις δυσκολίες τις οποίες αντιµετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι που καλούνται να ενταχθούν στην σκληρή εργασιακή και οικονοµική πραγµατικότητα των καιρών µας, οι αγώνες τους θα αποτελέσουν την καλύτερη σπορά από την οποία θα φυτρώσουν τα ιδανικά και οι αγώνες των επόµενων γενιών.
Όπως φαίνεται σε λίγο καιρό, θα διεξαχθούν οι Ολυµπιακοί Αγώνες του Παρισιού εν µέσω πολέµων και γενοκτονιών. Θα είναι άραγε περήφανοι γι’ αυτό οι αρχαίοι πρόγονοί µας, δηµιουργοί µεταξύ τόσων άλλων και της ιδέας της ολυµπιακής εκεχειρίας;
Καθήκον λοιπόν των λαών του κόσµου, καθήκον µας, είναι να σταθούµε αγωνιστικά απέναντι στα σχέδια της παγκόσµιας ολιγαρχίας και των κηδεµόνων των πολέµων, απέναντι σε αυτούς που καταπατούν τις αξίες της ζωής και της ειρήνης.
Οι λαοί µε µπροστάρηδες την εργατική τάξη και τη νεολαία οφείλουν να αντιταχθούν µε όλες τους τις δυνάµεις σε κάθε µορφή βαρβαρότητας και απανθρωπιάς. Απαιτούνται αγώνες για να έρθουν η Ανάσταση της δικαιοσύνης, η Ανάσταση της παγκόσµιας ειρήνης και τελικά η Ανάσταση των λαών.
Γιώργος Μυλωνάκης
