Πόλεμος χωρίς νικητές

Σε συνθήκες παντελούς έλλειψης οικονομικής ευρωστίας καλούμαστε και πάλι να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες που ανακύπτουν στην καθημερινότητα, δυσκολίες που αναπροσδιορίζουν λόγω της συνεχούς επανάληψής τους τις συνήθειες, τα γούστα και τις επιλογές μας.
Βρισκόμαστε και πάλι στο μάτι του κυκλώνα όχι μόνο λόγω του κορωνοϊού αλλά των τεταμένων σχέσεων που σε πλήρη έκταση αποπνέουν ανασφάλεια, αδυναμία και θλίψη. Ψάχνει κανείς να βρει δηλαδή λόγους να είναι ευτυχισμένος, δικαιολογίες μέσα από ρητά του τύπου «να πάρουμε την ζωή μας πίσω», στο τέλος όμως αυτό που απαντάται δεν είναι παρά η αμφιβολία για το μέλλον.
Οι δε νέοι άνθρωποι που βιώνουν όλες αυτές τις εμπειρίες πλάθονται κατάλληλα και διαμορφώνονται με βάση την επικινδυνότητα και το ακραίο της ζωής.
Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν σε συνθήκες επικείμενου πυρηνικού ολοκαυτώματος, σε ανασφάλεια λόγω της φρενίτιδας των πολεμικών εξοπλισμών, με τις εισβολές των Μεγάλων Δυνάμεων σε κράτη και την μαζική εξόντωση γυναικόπαιδων.
Αυτή την φορά όμως ούτε χρήματα υπάρχουν ούτε καθαρός αέρας, ούτε καν ανάσα για να πάρεις και μέρος να ξαποστάσεις που να μην πρέπει να περάσει από ψέκασμα.
Σήμερα όπου είναι της μόδας η υγιεινή διατροφή και ο υπολογισμός της υγείας του καθενός, σήμερα που λανσάρεται στο έπακρο η προστασία του περιβάλλοντος, σήμερα είναι που οι άνθρωποι φεύγουν με συνοπτικές διαδικασίες από αυτή τη ζωή λόγω των πανδημιών ή των τυφλών τρομοκρατικών ενεργειών.
Δεν ξέρω τι πρέπει να πει κανείς σε τελική ανάλυση για αυτές τις εποχές. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αυτό που αποκαλείται άνθρωπος έχει απωλέσει κατά μεγάλο βαθμό τη σημασία του, με άλλους όμως τρόπους.
Σαφώς και τα πυρηνικά των προηγούμενων δεκαετιών δεν λάμβαναν υπόψιν τους τον άνθρωπο. Σαφώς και τα πυρηνικά ατυχήματα προκάλεσαν εκατόμβες θυμάτων και θέρισαν στην κυριολεξία πολλές γενιές με διάφορες ασθένειες.
Ομως αυτή την φορά ο κίνδυνος για την Υγεία είναι ανεξιχνίαστος και αόρατος, τα δε μέτρα προστασίας δεν επαρκούν για να σώσουν ζωές.
Αφήνω για το τέλος την ατομική ελευθερία που πλέον δεν υφίσταται. Οχι γιατί την υποτιμώ -τουναντίον- γι’ αυτό βέβαια απευθυνθείτε στις κατά τόπους εξουσίες που διαφεντεύουν την ύπαρξή μας.
Απλά γιατί το τέλος είναι αυτό, η παύση των ατομικών ελευθεριών και η καταστρατήγηση των νομοθετημάτων στο όνομα της υγείας τοιυ πληθυσμού.
Είναι επιχείρημα βέβαια και αυτό. Επιχείρημα όμως είναι -και δη τρανταχτό- ότι ακόμη και η αστική Δημοκρατία εν καιρώ μαζικής απειλής δεν υφίσταται.
Αυτό συμβαίνει πάντα όμως όταν ξεκινά ο πόλεμος. Αυτή τη φορά, ένας πολέμος χωρίς νικητές.