Εχουμε μπροστα μας έναν παγκόσμιο χάρτη γεμάτο με κόκκινα σημάδια που παραπέμπουν σε εστίες κρίσεων και λαούς που αδυνατούν να αντέξουν την εκάστοτε κεφαλαιακή επέκταση στο όνομα της μειοψηφικής κερδοφορίας.
Στην Ευρωπη συνεχίζουν να μιλούν για σταθερότητα και τραπεζική ομπρέλα προστασίας. Δεν σταματούν να συντάσσουν και νέα μνημόνια, να κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζομένων, μοιράζοντας υποσχέσεις πως η ανάπτυξη που δεν έρχεται παρά τις τεράστιες θυσίες.
Ετσι οι πολιτες εγκλωβίζονται και αποζητούν την ευημερία σε περιοχές που τουλάχιστον τους πετούν παντεσπάνι. Είναι η νέα εποχή, ο νέος εργασιακός Μεσαίωνας που επιτάσσει τόσο την κοινωνική ανοχή και την βιοτική οπισθοδρόμηση όσο και την αποχή από τα κοινά, που όπως φαίνεται για μια ακόμη φορά είναι δουλειά των “ειδικών”.
Κατα μιαν εννοια ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα χρησιμοποιηθούν όπλα. Αυτός ο πόλεμος έχει ήδη πολλά θύματα και ακόμη περισσότερα μετά από λίγο καιρό.
Ο πολεμος που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες, περνά από τη Μόσχα και διασχίζοντας τις νέες οικονομικές σφαίρες επιρροής καταλήγει από εκεί που ξεκίνησε, στις Η.Π.Α. Στη δε διαδρομή του συμπαρασύρει πλούσιους και φτωχούς, με άνισες βέβαια, με την πρώτη ματιά, δυνατότητες επιβίωσης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως το στοίχημα το κερδίζει πάντα αυτός που έχει περισσότερα.
Γιατι πολυ απλα ο οικονομικός αυτός πόλεμος εκπροσωπεί ποικίλα και πολύπλοκα συμφέροντα που ούτε καν η μεγαλοαστική τάξη έχει αντιληφθεί. Είναι πόλεμος για τον πόλεμο χωρίς στόχο και σκοπό.
