Πόλεμος και Ειρήνη

Πολλά έχουν κατά καιρούς ειπωθεί και γραφεί από πολλούς ανά τη γη για ποιους λόγους πρέπει οι άνθρωποι να προτιμούν την ειρήνη από τον πόλεμο. Τους ξέρουμε πολύ καλά.
Έτσι, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ένας από τους σπουδαιότερους λόγους είναι το ότι η ειρήνη οδηγεί τους ανθρώπους, πέρα από τη μακροζωία, σε προκοπή και ευημερία. Και στην ιδιωτική τους ζωή και στη δημόσια…
Κι αυτό, εφόσον στις ειρηνικές περιόδους δύσκολα φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων ο αθέμιτος ανταγωνισμός ως παιδί της ζήλειας προς το γείτονα, αλλά ευκολότερα και εκούσια αναφύεται η ευγενής άμιλλα μεταξύ των πολιτών για το ποιος θα συμβάλει περισσότερο με όλες του τις δυνάμεις ως άτομο με τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις αρχές του και σε συνεργασία με τους άλλους για την κοινωνική πρόοδο. Και δεν καταπιέζουν στην ειρήνη οι δυνατότερες κοινωνικά τάξεις τις πιο αδύναμες, εφόσον οι τελευταίες προστατεύονται από γραπτούς και άγραφους νόμους, οι οποίοι, στα χρόνια της ειρήνης, (μακάρι να) είναι σεβαστοί και (είθε να) τηρούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, προκειμένου ο κοινωνικός ιστός να είναι στέρεος και να παραμένει αδιατάρακτος.  Αντίστοιχα, ανάμεσα στα κράτη δεν υπάρχει διχόνοια και αντιζηλίες όσο υπάρχει ειρήνη, ούτε καλλιεργούνται επεκτατικές βλέψεις των ισχυρότερων πολιτικοοικονομικά σε βάρος των ασθενέστερων, οι οποίες οδηγούν συχνότατα σε πολέμους που διαλύουν οικογένειες και καταστρέφουν κοινωνίες και λαούς με θύματα, κυρίως, αθώους και ανυπεράσπιστους αμάχους, αλλά μονάχα διάθεση για αληθινή φιλία και ανιδιοτελή συνεργασία. Σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής.
Κι αν ψάχνουμε την αιτία που συμβαίνει αυτό, ας ξαναδιαβάσουμε τον πασίγνωστο Αθηναίο ιστοριογράφο των κλασικών χρόνων Θουκυδίδη, ο οποίος, στο 3ο βιβλίο της “Ιστορίας” του, μεταξύ άλλων, είχε γράψει (κεφάλαιο 82.2): “[…] σε καιρούς ειρήνης κι όταν υπάρχει σχετική ευημερία, τόσο οι πολιτείες όσο και τα άτομα, είναι πιο καλοπροαίρετοι ο ένας για τον άλλον, επειδή δε φτάνουνε σε απόγνωση από άκρα ανάγκη που δεν τους ήρθε με τη θέλησή τους· ο πόλεμος όμως, που παίρνει ύπουλα κάτω απ’ τα πόδια των ανθρώπων την ευκολία να κερδίζουν το καθημερινό τους, τους διδάσκει την ωμότητα, κ’ εντείνει την αγανάχτηση των πολλών ανάλογα με την κατάσταση όπου τους φέρνει” (η μετάφραση είναι της Ε. Λαμπρίδη).
Και όλα τούτα ξανάρθαν χτες τ’ απόγεμα στο μυαλό μου, καθώς η φωνούλα, που από χρόνια, σαν το σωκρατικό δαιμόνιο, ζει εντός μου αντάμα με τις συμβουλές των γονέων μου, τον τελευταίο καιρό επιμένει ότι κάποια σύννεφα, που έχουν μαζευτεί και “κατοικοεδρεύουν” στον ουρανό της γης, μαύρα – κατάμαυρα, δεν είναι για βροχή, αλλά από άμυαλων “προετοιμασίες” για πόλεμο…