«Πόλεμος με αόρατο, αλλά όχι ανίκητο εχθρό»

Θα ήθελα να μην δημοσιοποιήσω κάποιες σκέψεις μου, πιεσμένη, όπως όλοι άλλωστε, από τον αόρατο πόλεμο που βιώνουμε όλοι μας, όπως χαρακτηριστικά αποκάλεσε τον ιό ο πρωθυπουργός μας Κυριάκος Μητσοτάκης στο συγκινητικό διάγγελμά του.
Παγκοσμίως ζούμε αρκετό καιρό τώρα τον εφιάλτη του ιού. Ήταν όμως μακριά μας, στην Κίνα. Παρακολουθούσαμε τα γεγονότα και ίσως νομίζαμε και ευχόμασταν και ελπίζαμε ότι δεν θα έλθει σε εμάς, ότι θα έμενε μακριά μας. Δυστυχώς δεν άργησε να γίνει και δικός μας εφιάλτης.
Στην Ευρώπη, μια μια χώρα καταλαμβάνεται από τον επικίνδυνο εισβολέα, ισοπεδώνει τα πάντα, τρομοκρατεί, παραλύει τα πάντα, ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Εμείς εδώ στη χώρα μας, ευτυχώς λήφθηκαν, νομίζω, έγκαιρα δραστικά μέτρα, με την αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού μας, των συνεργατών του και όλου του ιατρικού επιτελείου. Έκλεισαν, ευτυχώς, άμεσα οι σχολικές μονάδες σε όλες τις βαθμίδες, ακολούθησαν τα κέντρα διασκέδασης, καταστήματα και φθάσαμε σήμερα στο σημείο να γενικευθεί ο περιορισμός μας στο σπίτι για το ευρύτερο καλό. “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ”, το σλόγκαν που όλοι βλέπουμε στην αφίσα.
Δεν είναι εύκολο αυτό που ζούμε. Για τον καθένα μας το “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ” έχει τις δυσκολίες του. Πρέπει να βρεθεί από τους γονείς, τρόπος απασχόλησης των παιδιών. Οι ενήλικες, όσοι μπορούνε, εργάζονται από το σπίτι. Οι νοικοκυρές ας σκεφθούν ψύχραιμα και δημιουργικά. Σε λίγο έρχεται η άνοιξη και το καλοκαίρι. Ας φυλάξουν τα χειμερινά ρούχα, τα χαλιά και ας ετοιμάσουν τα καλοκαιρινά. Διακωμωδώ λίγο την κατάσταση…
Τέλος, εμείς οι ηλικιωμένοι, ως ευπαθείς ομάδες, δεν βγαίνουμε για κανένα λόγο. Ένα ταβλάκι, ένα σταυρόλεξο, είναι μια καλή παρέα. Η υγεία μας είναι πολύτιμη. Πριν από ένα μήνα και για έναν ολόκληρο μήνα έζησα την αγωνία με σοβαρό αλλά ευτυχώς αντιμετωπίσιμο πρόβλημα υγείας του συζύγου μου. Αίσιο τέλος, όλα καλά. Όσο όμως ήμουν στο νοσοκομείο μαζί του, συνειδητοποίησα ότι πολύ εύκολα μπορούμε να μεταπηδήσουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας με όλα της τα προβλήματα που τελικά δεν είναι τόσο σημαντικά, από το να είσαι σε ένα θάλαμο νοσοκομείο με τον φόβο του θανάτου. Όταν είσαι σε ένα νοσοκομείο εκτός από το δικό σου πρόβλημα, διαπιστώνεις ότι καθημερινά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παλεύουν για τη ζωή τους. Κρέμονται από τις προσπάθειες των ιατρών που ηρωικά παλεύουν κάθε στιγμή. Γι’ αυτό το σημαντικό αγαθό παλεύουμε όλοι τώρα. Όλοι, με σύνεση, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, την καινούρια ζωή. Είναι βέβαια αφύσικο να βλέπω το σχολείο μας έρημο. Ένα κτήριο αγέρωχο, ψυχρό, έρημο, δίχως τις χαρούμενες φωνές των παιδιών. Δίχως το πάνω – κάτω, τα παιχνίδια στις αυλές, δίχως τα κλάματα κάποιων μικρών. Είναι εξίσου αφύσικο οι έρημοι δρόμοι, τα κλειστά καταστήματα και ένας φόβος να πλανιέται παντού.
Για να βγούμε νικητές απ’ αυτόν τον πόλεμο πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι, να ελπίζουμε για το καλύτερο και να ευχόμαστε η Παναγία να μας χαρίσει τη ζωή, το χαμόγελό μας. Να ‘στε σίγουροι ότι μετά από κάθε φουρτούνα έρχεται η μπουνάτσα. Θα έλθει η άνοιξη στην χώρα μας, η άνοιξη στην καρδιά μας και πάλι με κουράγιο θ’ αρχίσουμε δουλειά. Θα αρχίσει το γρανάζι να δουλεύει και θα αρχίσει η ζωή μας να βρίσκει τον ρυθμό της.
Θα χαμογελάσουμε πάλι.
Σίγουρα, μέσα απ’ όλη αυτή την τραγωδία θα βγει το μήνυμα ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου. Όλες οι άλλες δυσκολίες έχουν τη λύση τους.
Υπομονή, ψυχραιμία, θάρρος, αυτοσυγκράτηση και ΕΛΠΙΔΑ.