Η ρήση του Ηρακλείτου “πόλεμος πατήρ πάντων”, δεν αναφέρεται βέβαια σε πεδία μάχης πολεμικών δραστηριοτήτων στη κυριολεξία, αλλά σε μια βαθυστόχαστη φιλοσοφική ερμηνεία της νομοτέλειας των ανθρωπίνων λειτουργιών.
Για τον Προσωκρατικό φιλόσοφο η εξελικτική πορεία των πραγμάτων στον Χωροχρόνο και η διαλεκτική τους έκφανση, δημιουργεί μια αδιάλειπτη αντίθεση, η οποία αναιρεί αυτομάτως την εκάστοτε τρέχουσα θέση, προκειμένου να προκύψει μια σύνθεση των δύο αντίρροπων δυνάμεων, που θα αποτελέσει τη νέα θέση, και ούτω καθεξής. Μέσα σ’ αυτόν τον απαρέγκλιτο μηχανισμό ρυθμίζεται η λειτουργία του Πλανήτη. Ίσως και του Σύμπαντος.
Ως γνωστόν, ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Hegel υιοθέτησε την ίδια φιλοσοφική άποψη και αναφέρθηκε στη διαλεκτική της θέσης – αντίθεσης – σύνθεσης για να υιοθετηθεί στη συνέχεια από τον επίσης Γερμανό υλιστή φιλόσοφο Feurbach και να υιοθετηθεί τελικά από τους Μαρξ και Έγκελς ως η διαλεκτική μέθοδος συνεχών αλλαγών, που διέπει νομοτελειακά τα πάντα.
Στο κεφάλαιο της ανθρώπινης σκέψης και δράσης, όπου η λειτουργία αυτή μπορεί να βρίσκει τις μεγαλύτερες δυσκολίες, είναι το κεφάλαιο του Πολιτισμού. Ένα κεφάλαιο που περιέχει τη Γλώσσα, τη Παιδεία, τη Φιλοσοφία, τη Τέχνη, τη Παράδοση, την Ιστορία και τη Θρησκευτική πίστη. Ένα κεφάλαιο που αποτελεί συγχρόνως και το άρμα Πολιτισμού, το οποίο μπορεί να δείξει τη μεγάλη χρησιμότητά του, μπολιάζοντας τους λαούς με οικουμενική Παιδεία και Γνώση, θεμελιώνοντας ούτως έναν αδιαμφισβήτητο παγκόσμιο αξιακό σύστημα για μια αποτελεσματική συνάντηση πολιτισμών.
Μια συλλογική, επισταμένη συνάντηση κορυφαίων επιστημόνων, ειδημόνων και στοχαστών, που θα εισέλθουν σ’ ένα πεδίο δημιουργικής επικοινωνίας και διαλόγου, με στόχο τη προετοιμασία ενός πανανθρώπινου άρματος πολιτισμού, το οποίο δια οικουμενικής συνέργειας και εσωτερικής συνοχής θα προσπαθήσει να καταργήσει την εμμονή και την εμπάθεια και να αναπτύξει τη σύμπνοια και τη σύγκλιση, εγκαινιάζοντας την έναρξη μιας υγιούς παγκόσμιας κοινωνίας, όπου η διαφορετικότητα μπορεί να αποδειχθεί προσόν.
