Πολύ μικρά γλυκά τίποτα, φυλαγμένα σε σπιρτόκουτα

Πολλές φορές μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη, δίχως να προσπαθήσεις ιδιαίτερα, με την ελάχιστη από σένα δυνατή προσπάθεια.
Η βοήθεια όμως παρότι δε κοστίζει τίποτα, δε δίδεται.
Είναι γιατί από μικροί δε γαλουχηθήκαμε στα ιδανικά του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης.
Κάθε χρόνο μες στη ντάλα του καλοκαιριού, λαμβάνω στο κινητό το ίδιο αγωνιώδες μήνυμα, που καλεί σε εθελοντική αιμοδοσία για την κάλυψη της μεγάλης ανάγκης.
Η αιμοδοσία είναι μια διαδικασία σχεδόν ανώδυνη, που μπορεί να επαναλαμβάνεται ανά τρίμηνο, χωρίς καμιά επιβάρυνση του ανθρώπινου οργανισμού. Αν αντιλαμβάνονταν όλοι, τι μεγάλη ανακούφιση προσφέρουν σε κάποιους που έτυχε να βρίσκονται σε αδυναμία υγείας, δε θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα και καμιά έλλειψη.
Oμως σε μερικούς η ηθική ικανοποίηση της πράξης τους δεν είναι αρκετή, είναι αυτοί που δεν κουνούν το δάκτυλο τους δίχως υλικό αντάλλαγμα, και σκέφτονται ωχαδερφίστικα, με τη δικαιολογία ότι δε θα σώσουν αυτοί τον κόσμο. Δεν σκέφτονται ότι αύριο ίσως, είναι αυτοί σε δύσκολη θέση.
Και ευτυχώς μερικά πράγματα δεν αγοράζονται με χρήματα, αλλά προσφέρονται οικειοθελώς.
Απ’ την άλλη μεριά πολλές κοινότητες πολιτιστικές, θρησκευτικές, αθλητικές, αλληλοβοήθειας, στηρίζονται στον εθελοντισμό.
Οι δύσκολοι καιροί που βιώνουμε, όλοι ανεξαιρέτως, έχουν κάνει αισθητό το έργο αυτών των ομάδων, και των ανθρώπινων μονάδων που τις στηρίζουν ανιδιοτελώς.
Το κράτος απ’ τη μεριά του πρέπει να στηρίζει αυτές τις προσπάθειες και να λειτουργεί το ίδιο υπέρ της πρόνοιας και της αρωγής ευπαθών ομάδων.
Εμμεσα βέβαια πρέπει να δώσει βάρος στη δημόσια παιδεία και υγεία και στα ιδανικά που πρεσβεύουν. Ο άνθρωπος δεν ήταν ποτέ μηχανή να επιβραβεύεται αν παράγει διαρκώς, αλλά έχει αισθήματα, αδυναμίες, που πρέπει συνυπολογίζουμε, ώστε να φτιάχνονται κοινωνίες των λαών, και όχι παγκοσμιοποιημένα κάτεργα που βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας, και ο αδύναμος δεν έχει καμιά δυνατότητα επιβίωσης.