Πολυτάλαντος και αγαπητός…

Ανοίγω το αλμανάκι μου να βρω παλιές σημειώσεις, επετείους, αντιστοιχίες…
Πυκνή, πολύ πυκνή, η τελευταία βδομάδα του Ιουλίου.
Σημειώνω πάντα, μ’ ένα μικρό, πολύ μικρό, σχολιασμό, όπως ας πούμε…
Εσβησε η Αλίκη σήμερα… Πανελλήνια συγκίνηση…
Εφυγε ο Μιχάλης Κακογιάννης. Εφερε κι εκείνος το όνομα της πατρίδας, σε κουβέντες θαυμασμού, εκτός συνόρων…
Η τουρκική εισβολή, νέα τραγωδία στο νησί της Αφροδίτης…
Η Τζένη Καρέζη χάνει τη μάχη με τον καρκίνο και η Τέχνη της εικόνας, δύο υπέροχα πράσινα μάτια, σαν δύο στάλες από τις Πρέσπες…
Ο Βιβάλντι, ο κορυφαίος του  βιολιού, κοιτάζοντας το… δοξάρι του, έκλεισε στα μάτια του, την εικόνα του, κι ο κόσμος όλος, στη μνήμη του, τον κορυφαίο βιρτουόζο…
Η Ρένα Βλαχοπούλου, μας άφησε το γέλιο και την ιλαρότητα, όλα δικά μας…, και, και ένας αγαπημένος μου Κρήτας δημιουργός, ο Νίκος Μαμαγκάκης, αγκαλιάστηκε την έξοχη μελωδία της καρδιάς του κι ανέβηκε στον ουρανό.
Αυτές οι σύντομες “ελεγειακές σημειώσεις” αναφέρονται στο καλανταράκι μου, με διαφορετικές χρονολογίες, κι άλλες πολλές…
Σημειώνω, συγκινημένη, ακόμη:
Ανακοινώθηκε με σεβασμό και ωραία λόγια αναγνώρισης της προσφοράς του ο θάνατος του Νίκου Χουλιαρά.
Ενός ανθρώπου, ενός καλλιτέχνη πολυπράγμονα, πλουραλιστή και πολυσχιδούς στα ταλέντα του και την έκφρασή τους, αλλά και την αποδοχή με χαρά, και την επιτυχία, μιαν επιτυχία αδιαμφισβήτητη, αυτής της έκφρασης! Σπουδασμένος εικαστικός, με οπτική προσωπική, δεν ησύχαζε…
Ζωγράφιζε, έγραφε ποίηση και στίχο, παρήγαγε προγράμματα, έγραφε πεζό λόγο, συνέθετε τραγούδια, ερμήνευε πολλά τραγούδια του… και τι δεν έκανε ένας τόσο πολύπλευρος δημιουργός!
Κορυφαία αναφορά του τα Γιάννενα και η Δημοτική Ποίηση της καταγωγής του, βρήκε θέση στην έμπνευσή του, εκείνο το τραγούδι το Γιαννιώτικο, μακρόσυρτο, λυπητερό κι ανατολίτικο, με νέο ήχο, νέα διασκευή… Από τους πρώτους, ίσως ο πρώτος, που “θώπευσε” ηχητικά, μελωδικά αρχέγονους ρυθμούς της ενδοχώρας. Ηταν, κατά κοινή ομολογία, άνθρωπος γλυκός, ζεστός, φιλικός και πάρα πολύ αγαπητός στους συναδέλφους του, στον κόσμο…
– «Αγαπώ τη Μουσική και λατρεύω τον Νίκο…» έλεγε γλυκά η Αλίκη… Ο Νίκος έχει κόσμο εσωτερικό, απίστευτο… Ο,τι θέλει, μπορεί να το κάνει…
Αλλά εκτός από την Καγιαλόγλου, η Μαρίζα Κωχ, η Αρλέττα, η Αστεριάδη, είχαν τρυφερότητα εκφρασμένη για τον Χουλιαρά, με τις τόσες ιδιότητες καλλιτεχνίας, που, σε συνεντεύξεις του, όταν αναφέρονταν σ’ αυτές οι δημοσιογράφοι, χαριτολογούσε, λέγοντάς τους, πως, κάτι ξέχασαν!
Ολοι θυμούνται τον “Λούσια”, που, πριν από το ’90, νομίζω έγινε τηλεοπτική σειρά, όλοι θυμούνται το “Παραμύθι” επίσης, που το πρόσωπο του δημιουργού, ως να είχε “εκμαιευθεί” από αγιογραφημένο τοπίο βυζαντινό, χάριζε στην οθόνη ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, για ν’ ακολουθήσει τοπίο ειδυλλιακό, θαλασσινό και το story.
Ο Νίκος Χουλιαράς, οντότητα πολυπραγμοσύνης, το είπαμε, ευτύχησε ν’ αγκαλιαστεί από το χειροκρότημα και την αγάπη των φίλων του Ν. Κύματος, κατ’ αρχήν!
Δηλαδή, σαράντα χρόνια πριν…, με τον δροσερό σπαρταριστό λόγο του κι ένα μόνο δείγμα ερωτικό, ορίστε παρακαλώ…
«Θα σου το πω με Α, με α, με α, μα πάλι δεν στο λέω κι όποτε φτάσω στο μικρό, μικρό μου τα μπερδεύω… αχ μικρή μου κι άκαρδη, λιώνω σαν τη ζάχαρη…».
Μα και “το τσιμεντένιο δάσος”, “το πέτρινο χαμόγελο”, “ο νοτιάς της ξενιτιάς”, η “χαλασιά” και τόσα άλλα…
Ο Νίκος Χουλιαράς έφυγε…
Σήμερα που γράφω, ακουμπά στο Αττικό χώμα… Θ’ ανέβει ψηλά μετά, στον καιρό, κι ένας από τους πρώτους που θ’ ανταμωθεί, θα είναι σίγουρα ο Γιάννης! Θ’ αποσκιρτήσει από το Τραγούδι της Ξενιτιάς και θα του προσφέρει ένα “Μαντήλι” με πεντέξι κορόμηλα γλυκά και δροσερά…
Ευχαριστώ Νίκο για την ωραία σου διασκευή σε τούτο το Ηπειρώτικο, ωραίο άνθος του συμβολισμού. Ευχαριστώ. Καλώς όρισες κι εσύ, στον καιρό.