«H κοινωνική απελευθέρωση κατακτιέται με αγώνες καθώς δεν υπάρχει
τίποτα πιο ισχυρό από το πάθος για ελευθερία και δημοκρατία».
ΑΥΤΑ είπε, μεταξύ άλλων, ο ΠτΔ κ. Κάρολος Παπούλιας, στο μήνυμά του (16/11/14) για την 41η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών.
ΣΩΣΤΗ η άποψη, έστω και γενικόλογη. Πράγματι, αν δεν υπάρχουν αυτές οι δυο προϋποθέσεις -ελευθερία και δημοκρατία- καμιά κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει.
ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ του 1973 πραγματώθηκαν οι παραπάνω έννοιες, από μια σθεναρή νεολαία που βασικό στοιχείο είχε τη γνώση και το πάθος. Και την ωριμότητα για αγώνες του ακατόρθωτου.
ΤΑ δυο αυτά στοιχεία -ελευθερία, δημοκρατία- είχαν μπει “στον γύψο” του δικτάτορα Παπαδόπουλου και των συν-συνωμοτών του. Ομως “υπογείως”, το πολιτικό βιβλίο, οι συζητήσεις, οι νέες ιδέες (Μάης του 1968), οι ξένοι σταθμοί κ.λπ., έδιναν άλλα στίγματα δράσης στη διψασμένη για ελεύθερη έκφραση νεολαία.
…ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ υπάρχουν εχθροί “δυνάστες” που μας ταπεινώνουν, χωρίς, δυστυχώς, να αντιδρούμε. Δεν εννοούμε μόνο την τρόικα και τους τοποτηρητές της. Ας πούμε ένα κίνημα κατά των μεσαζόντων του καθε είδους εμπορίου που, αν και εν καιρώ κρίσης, καθιστούν πανάκριβη την αγορά, δεν θα εμπεριείχε ένα είδος ηρωισμού; Αν όλοι οι φορολογούμενοι δεν πληρώναμε τους παράλογους φόρους ή αν οι γιατροί ξεμπρόστιαζαν το κατεστημένο με τα φακελάκια και τις προμήθειες των Νοσοκομείων κ.λπ., δεν θα είχαμε ένα είδος “απελευθέρωσης” από τη μίζερη καθημερινότητά μας;
ΠΟΤΕ κατεβήκαμε στους δρόμους για μια πραγματικά δωρεάν Παιδεία ή εναντίον της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας που μας κατατάσσουν στις τριτοκοσμικές χώρες;
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, για να είναι πράγματι ελεύθερη και δημοκρατική, ειδικά στους τωρινούς πονηρούς καιρούς, μάλλον έχει ανάγκη από πολλά Πολυτεχνεία.
