Οι εξεγέρσεις είναι αποτέλεσμα πολιτικών ανωμαλιών. Η οικονομική κρίση βοηθά στις μέρες μας να γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις, να ξεσηκώνονται οι πολίτες διαφόρων ηλικιών εναντίον του καθεστώτος, διαμαρτυρόμενοι ότι πολλά πράγματα που συνέβαιναν πριν 41 χρόνια, συνεχίζουν και σήμερα. Η γενιά του Πολυτεχνείου προσπάθησε να ανατρέψει τη γενικευμένη ισοπέδωση των ελευθεριών, τις οποίες είχαν επιβάλει οι Συνταγματάρχες. Τότε η επέμβαση εναντίον εκείνων που βιαίως κατέλυσαν τη δημοκρατία και ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου ήταν η πραγματική αντίσταση κατά του ολοκληρωτισμού. Επρόκειτο για πράξη αυτογνωσίας και νίκη της αξιοπρέπειας κατά του φόβου. Το τι έγινε εκείνες τις ώρες μέσα στο Πολυτεχνείο μετά το γκρέμισμα της σιδερένιας πόρτας από το τανκ και τι έξω απ’ αυτό παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο. Η αλήθεια έχει υποστεί αλλοιώσεις, διαστρεβλώσεις με επεμβάσεις και παραποιήσεις τόσο πολλές όσοι και οι “αγωνιστές του Πολυτεχνείου”. Το μόνο αληθινό που δεν ξεχνιέται και δεν αμφισβητείται από όσους είμαστε τότε “εν εγρηγόρσει” είναι η φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου και της Μαρίας Δαμανάκη, «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων…».
Μιλούσαν συνεχώς για τη στάση, που θα έπρεπε να πάρει ο κάθε πολίτης για την επανάκτηση της δημοκρατίας. Με απλά λόγια, που επαναλαμβάνονταν, έδειχναν ότι ο φανατισμός και η αδιαλλαξία καταστρέφουν τον διάλογο, το μοναδικό μέσο που οδηγεί στην αντίσταση κατά της κατάλυσης καθ’ οιονδήποτε τρόπο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το αρνητικό στοιχείο των σημερινών εκδηλώσεων, που στρέφουν τη μνήμη μας σ’ εκείνα τα γεγονότα, είναι η επιδίωξη μονοπώλησης των προθέσεων στην ανάκτηση της πολιτικής ελευθερίας και η ευσυνείδητα ή ασυνείδητα διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Κατά κοινήν ομολογίαν, όμως, συμπεραίνεται ότι απ’ αυτή τη δοκιμασία έγινε τότε καθολική αποκήρυξη του αδιάλλακτου μίσους και των διχαστικών αισθημάτων που είχε κανείς για τον διπλανό του με διαφορετικές ιδέες.
Το Πολυτεχνείο ήταν η ομόφωνη εκδήλωση των ιδεολογικών αποκλίσεων όλων των Ελλήνων και η σύμπραξη πασών των πλευρών σε κοινή προσπάθεια, μαζί με τους πρωταγωνιστές για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Διαφορετική εκτίμηση των γεγονότων συνεπάγεται αντιδημοκρατική οικειοποίηση της κοινής λαϊκής θέλησης που συνέπεσε με την εκδίωξη της χούντας. Τώρα αν αυτό απετέλεσε πρόσχημα για την ευημερία και πολιτική ανέλιξη μερικών, είναι να διερωτάται κανείς, αν άλλαξε η κοινωνία, όπως την ονειρευόντουσαν οι “ελεύθεροι πολιορκημένοι”, αν οι εξεγέρσεις και οι κινητοποιήσεις, στις οποίες πρωτοστατεί πάλι η νεολαία, έχουν στόχο την απαλλαγή από την εξαθλίωση και τη φτώχεια που έχει υποστεί η χώρα μας με τα μνημόνια. Ποιο μήνυμα πρέπει να κρατήσουμε σώο απ’ το Πολυτεχνείο; Οτι ζει; Το στερεότυπο σύνθημα το ακούμε κάθε χρόνο, όμως, δυστυχώς, η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα άλλα δείχνουν, ότι η νοσταλγία του παρελθόντος για ένα καλύτερο μέλλον δεν έγινε. Τα οράματα και τα ιδανικά που πιστεύαμε δεν τα είδαμε. Ο καθένας έχει, περιέργως, διαφορετική άποψη για την πολιτική ζωή, που πίστευε τότε. Οι προσδοκίες μας κατέρρευσαν και οι σημερινοί νέοι, όσο και να παλέψουν για τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα, βρίσκουν αδιαπέραστο τοίχο μπροστά τους, γιατί το κατεστημένο έχει οχυρωθεί και δεν πέφτει. Το δυστύχημα είναι ότι το ’χουν καταλάβει στοιχεία απ’ τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου που διαφοροποιήθηκαν.
