Η έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (http://helios-eie.ekt.gr /EIE/handle/10442/8782) αποτελεί μέχρι σήμερα, πιθανόν την πληρέστερη διερεύνηση γύρω από το θέμα των νεκρών του τριημέρου 16-17-18 Νοεμβρίου του 1973. Συνάμα δίνει μια ηχηρή απάντηση σε όσους ακόμα και σήμερα επιμένουν ότι εκείνες τις ημέρες δεν υπήρξαν νεκροί! Σίγουρα υπήρξαν νεκροί, αφού το χουντικό καθεστώς είχε δώσει εντολή για καταστολή της “εξέγερσης” με κάθε μέσο βγάζοντας άρματα μάχης στους δρόμους και πυροβολώντας στο ψαχνό.
Υπάρχει πλήρης κατάλογος των τουλάχιστον 24 νεκρών στους δρόμους της Αθήνας, γύρω και πιο μακριά από το Πολυτεχνείο… Στη μνήμη του δεκαεφτάχρονου μαθητή Διομήδη Κομνηνού, του νεαρού εθελοντή τραυματιοφορέα που από τους πρώτους γαζώθηκε από σφαίρες τη Νύχτα της Μεγάλης Σφαγής (17 Νοέμβρη του ’73) στο Πολυτεχνείο, είναι αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι του Γ. Ρίτσου (“Το αγόρι και η πόρτα”), ελάχιστο αφιέρωμα στην επέτειο: «Εκεί που έπεσε/ είναι μια κόκκινη λίμνη, ένα κόκκινο δέντρο,/ ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια/ η πεσμένη καγκελόπορτα-/ χιλιάδες άλογα. Λαός καβαλίκεψε. Κομνηνέ! – φωνάξαμε./ Γύρισε και μας κοίταξε δε φορούσε επίδεσμο/ ούτε στεφάνι. Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα/ και μαύρα, πιο μαύρα- καλπασμός, – η ιστορία/ Να προφτάσουμε». Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κατέστησαν αδιαμφισβήτητα ιστορικά. Οι δε νεκροί του αποτελούν ένα αδιάσειστο στοιχείο, για εκείνους που εσκεμμένα παραπληροφορούν ή θέλουν να παραπλανήσουν τις τωρινές γενιές ότι δεν υπήρξαν εκείνες τις μέρες νεκροί και ότι το Πολυτεχνείο είναι μύθος!
