«Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό,
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι τουφέκια,
σαν να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον…».
Τάσος Λειβαδίτης
Σ’ ολάκερο το μέλλον, καθώς διαβαίνει διηνεκώς, έχει σταθεί η Υπόθεση του Πολυτεχνείου, διείσδυση ισχυρή, σταθερή, βαθεία…
Το σέμνωμα το νεώτερο, νεώτατο της διδαχής των νέων ανθρώπων, που έκαμαν την αμφισβήτηση. Διαμαρτυρία και Διεκδίκηση των βιασμένων Δικαιωμάτων.
Η Επανάσταση ως δυναμική εξέγερση Λαού, διαδραματίστηκε με αιτίες, αφού τράφηκε από την πίεση και την αδικία. Φοιτητές στη σύλληψη του άξιου σχεδιασμού.
Και την ορμητική φλόγα του “Μεγάλου Παιχνιδιού” Ζωής… Περί τον αγώνα… Τον ωραίο. Του κοινού σκοπού.
Σαράντα και δύο χρόνια, από την εξέγερση, η φωνή της στεντόρειας αγωνίας, των συνειδητοποιημένων παιδιών της πατρίδας. Που ενστερνίστηκαν τη λέξη της μεγάλης
Επ-ανα-στα-ση!
Τη χρωματισμένη ειδοποιώς και… κατ’ ίδιον.
Τα συστατικά της στοιχεία, δηλαδή η εξέγερση των καταπιεσμένων, η μαζική της διάσταση με το ιδεολογικό της υπόβαθρο, εκ προοιμίου συνιστούν δεδομένα δόκιμης αντίδρασης· επί τα βελτίω της ζωής του πολίτη·
Υπ’ αυτήν την έννοια, το όραμα και η επίπονη όσο και αιματηρά πραγμάτωσή τους, κομίζουν την άλω του καθαγιασμού, που φωτίζει εσαεί τις Τίμιες Αποφάσεις του Ανθρώπου.
Αποφάσεις, που όσον αφορά τη 17η του Νοέμβρη στα 1973, τις ύμνησε η ποιητική ευαισθησία, με λυρισμό, εκλέπτυνση, ποιότητα και ήθος.
Διαπιστώνονται στα δύο ποιήματα του Ρίτσου. «Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια… Ωραία παιδιά, δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων, αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια, στον πέτρινο αέρα. Ετοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου…».
17 Νοέμβρη – Γιάννης Ρίτσος
«…Τον είδες στρατιώτη τον Παυλή; Δεν μπορεί, θα τον είδες. Ηταν όμορφο παλληκαράκι ο Παυλής, με δυνατά, μεγάλα χέρια και πρόσωπο τόσο γελούμενο.
Δεν μπορεί, θα τον πρόσεξες. Είχε μια φλόγα μεσ’ τα μάτια του, που ’λεγες και θα κάψει όλη την αδικία του κόσμου.
Μα έκανε πολύ θόρυβο το τανκ σου, στρατιώτη κι ίσως να μην τ’ άκουσες εκείνο το Ζήτω, μα θα τον είδες, δίχως άλλο, θα τον είδες…».
Γιάννης Ρίτσος
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα, δεν σου ’στειλε ένα μήνυμα μητέρα, αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου, ήταν φωνές χιλιάδων του λαού σου…».
Από τους “1050 χιλιόκυκλους” της Κωστούλας Μητροπούλου και το εμπνευσμένο του κ. Σταυρακάκη.
«…Απλωσες τα χέρια σου στον ουρανό, να χουφτώσεις μια τούφα φως;
Ν’ αρπάξεις μια χρυσή ακτίνα, να την κάμεις ιστό; για το ματωμένο σου πουκάμισο.
Να την καρφώσεις στους δρόμους εμπόδιο στις αύρες και τα τανκς.
Ανοιξες τα χέρια κι έδειξες τα στήθεια και τα δεκαοχτώ σου χρόνια
στο σταυρόνημα των πολυβόλων.
Κι έπεσες “επί τας” δολοφονημένο πουλί των ονείρων του λαού μας,
σκοτωμένο αητόπουλο της Λευτεριάς,
πάνω στη γκρεμισμένη πύλη του Πολυτεχνείου…».
…Εδώ Πολυτεχνείο!
Η δισύλλαβη σημειολογία, επαναλαμβάνεται 4 δεκαετίες μετά, συντηρώντας στη συλλογική μνήμη το Ωραίο Υλικό των γεγονότων…
Και την ουσία τους.
Είναι το πρέπον.
