“Είµαστε το τσούρµο µιας σκούνας που ταξιδεύει ξυλάρµενη, τόσα χρόνια. Πεινάµε. Άλλοι χάνουν το λογικό τους, άλλοι σκοτώνονται µοναχοί τους, άλλοι γυρίζουν στην κατάσταση της πεταλίδας. Ένας κάποτε ανεβαίνει στο κατάρτι και µας φαίνεται πως φωνάζει για ωραίες ακρογιαλιές· άγνωστα κοµµάτια του κόσµου. Τα βλέπουµε. Και κατεβαίνει πάλι ανάµεσό µας και είναι ο µόνος που βεβαιώνει πως δεν υπάρχει τίποτε, παρά βράχος, µάρµαρο, και το αρµυρό νερό. Τότε τον πετάµε στη θάλασσα θυµωµένοι. Γκρεµίσαµε τόσα και τόσα· µπορούµε να µετρηθούµε, χαλάσµατα. Καληνύχτα.” [Γ. Σεφέρης, “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη”, εκδ. Ερµής, 1974]
ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια µετά την αποκατάσταση της δηµοκρατίας στην Ελλάδα, υπάρχουν ανησυχητικά στοιχεία για τη διατήρηση, τόσο των ελευθεριών µας, όσο και για το θεσµό της δηµοκρατίας. Ζούµε στο µεταίχµιο φαινοµενικά ευνοµούµενων πολιτειών (τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή ήπειρο) και µιας εν εξελίξει παγκόσµιας δυστοπικής κοινωνίας που “κτίζεται” αργά αλλά σταθερά: στην οποία µάλιστα, η ανεργία των νέων θα τους οδηγεί σε εγασιακή σκλαβιά, µε πανάκριβο κόστος ζωής, ενώ και κυβερνήσεις µας θα ελέγχονται σφιχτότερα από άλλες δυνάµεις.
ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ποσοστό αποχής, από τις δηµοκρατικές διαδικασίες (εκλογές κάθε είδους) υπερέβη το 50% -κάτι πολύ επικίνδυνο για την ύπαρξη µιας πραγµατικά αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας. Να είναι απλά µια απέλπιδα κίνηση που εκφράζει την απαξίωση προς τα υπάρχοντα κόµµατα εξουσίας, ή κάτι που εγκαθίσταται; Πολιτική, πανδηµίες, κλίµα, ακρίβεια, έγκληµα, µας φέρνουν σε κατάσταση εγκλωβισµού, µε µόνη επιδίωξη την στοιχειώδη επιβίωσή µας.
ΠΡΩΤΗ φορά στα εκλογικά χρονικά, υπάρχει µια αξιωµατική αντιπολίτευση (αποµεινάρια του άλλοτε ΣΥΡΙΖΑ) που σταθερά υπολείπεται ποσοτικά και ποιοτικά από το κυβερνών κόµµα (Ν∆). Επιπρόσθετα, έχουµε µια αντιπολίτευση που κουβαλάει ένα υπαρξιακό άγχος: µη τυχόν και υποσκελιστεί από άλλο κόµµα… Η αυτοδιάλυση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης γίνεται καθηµερινά µε αντεγκλήσεις και αποχωρήσεις, ενώ και η ιδεολογική διάβρωσή της συνεχίζεται. Τα παραπάνω δεν αποδεικνύουν, άραγε, ότι η δηµιουργία αυτού του κόµµατος (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) ήταν µια τεχνητή σαθρή συνένωση ποικίλων “αριστερών” συνιστωσών, αβαρής και ασόβαρη; Μόνο, χάρη στην προσωπικότητα του κ. Τσίπρα και το αδιέξοδο των άλλων κοµµάτων εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κυβερνήση (2015), ως “πρώτη φορά αριστερά”-µε δεκανίκι τους ΑΝΕΛ. Έτσι, αν σήµερα ή αύριο, ο υποβόσκων πολακισµός κληθεί να αντιµετωπίσει τον µητσοτακισµό, ο αγώνας θα κριθεί, όχι από το ποιος φωνάζει δυνατότερα, αλλά από το ποιος είναι πιο ικανός να λύσει αποτελεσµατικότερα τα φλέγοντα προβλήµατά µας.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ του Στέφανου Κασσελάκη ετεροπροσδιορίζεται ταυτοτικά συνεχώς, ανάµεσα στην παραδοσιακή αριστερά και τη σοσιαλδηµοκρατία, όντας έτσι ανίκανη να αρθρώσει συγκροτηµένο αντιπολιτευτικό λόγο µε σοβαρές θέσεις· πόσο µάλλον κυβερνητικές. Μια α-πολιτική τακτική που όµως, απωθεί ολοένα και περισσότερους οπαδούς της. Το “ταυτοτικό” του ΣΥΡΙΖΑ θα διαρκέσει, ενώ και η αυτοδιάλυση και η αµφισβήτηση της ηγεσίας της, θα συνεχίζονται. Κι αυτό, επειδή, ο παλιός κόσµος της αριστεράς δεν έχει καµιά σχέση µε το χλιδάτο life-style του σηµερινού αρχηγού της. Ούτε καν µε το “ιδιοκτησιακό” καθεστώς που ο αρχηγός της επιδιώκει. Η αριστερά στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν συλλογικότητα, πολυφωνία, κοινή πορεία.
ΟΣΟ για τους πολίτες που θέλουν να συµµετάσχουν στα δρώµενα των κοµάτων της αντιπολίτευσης, αδυνατούν να παρακολουθήσουν “ακέφαλα” ή νεο-προσωποπαγή κόµµατα. Έτσι, βρίσκονται σε στάση αναµονής ή σε πλήρη αποστασιοποίηση από την πολιτική. Στο παρελθόν αυτοί οι ίδιοι πολίτες του 50% της αποχής, συµµετείχαν σε συλλογικότητες, τοµείς δραστηριοτήτων, συνδικάτα, σωµατεία, κοµµατικές ενώσεις. Επιδίωκαν µέσα από τη δράση, την επίτευξη σηµαντικών κοινωνικών στόχων. Ποιος λησµονεί τις πολυήµερες απεργίες της πάλαι ποτέ δυναµικής ΟΛΜΕ, ή και άλλων συνδικάτων που πίεζαν την εκάστοτε κυβέρνηση µε τον τρόπο τους; Σήµερα η “ιδιωτεία” κυριαρχεί παντού. Γι αυτό, η κυβέρνηση της Ν∆ περνάει “αβρόχοις ποσί” οποιοδήποτε νοµοσχέδιό της. Επιπλέον, η κατά τεκµήριο διευκόλυνση µας, µέσω των ψηφιακών υπηρεσιών (gov.gr), µας οδηγεί σε µια νέα σκλαβιά, την “ψηφιακή”.
ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ αν µπήκε στη φύση µας, ως ψηφοφόρων, ο “ιός” της ελαστικής συνείδησης. Μάλλον έχουµε µια αναγκαστική προσγείωσή µας σε µια κατάσταση στην οποία υπερβαίνουµε ευκολότερα προηγούµενες εκλογικές συµπεριφορές. Σήµερα, οι νεότερες γενιές απορρίπτουν “ιδεολογίες” που τους πρόδωσαν στα κρίσιµα χρόνια των κρίσεων. Εξάλλου, η ανεργία τούς διώχνει από την ενεργό ζωή και την πατρίδα! Σήµερα, αναζητούµε ικανά πολιτικά πρόσωπα και όχι ουτοπικές υποσχέσεις για ένα ασαφές µέλλον. Τα ασφυκτικά προβλήµατα γύρω µας απαιτούν µεθοδικές και συγκροτηµένες λύσεις.
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ κοινωνικοοικονοµικές αλλαγές στη χώρα έχουν επιφέρει, πλην των δοµικών, πολιτισµικές αλλοιώσεις παντού. Στερεότυπα, αντιλήψεις, θέσφατα, δεδοµένα αιώνων, ανατράπηκαν. Η πυρηνική οικογένεια διαλύεται. Ο ετεροπροσδιορισµός θέτει σε αµφισβήτηση αξίες αιώνων. Η βία, σε όλες τις ειδεχθείς µορφές της, διογκώνεται, η δε οικονοµία αφορά όλο και λιγότερα άτοµα. Το ψηφιακό και επιτελικό κράτος έχουν γίνει δυνάστες.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ µπροστά στη γέννηση «κοινωνιών πολιτών, χαµηλών προσδοκιών», από τις οποίες θα λείπει το όραµα, ο αγώνας και η ελπίδα, επειδή ακριβώς υπάρχει σήµερα τροµακτική έλλειψη πραγµατικών ηγετών. Η διαχείριση του παρόντος, και µόνον αυτού, είναι το βασικό µέληµα κάθε κυβέρνησης. Όσο για την άλλοτε λεγόµενη διανόηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παρακολουθεί και σχολιάζει αµήχανη τα τεκταινόµενα στον κόσµο, χωρίς να µπορεί να δώσει απαντήσεις, ούτε καν αγώνες.
ΣΤΗ ∆ΙΕΘΝΗ σκηνή, ο πάλαι ποτέ διπολικός κόσµος (Ανατολή-∆ύση) έκλεισε τον κύκλο του τη δεκαετία του ’90 (1989). Ο νέος κόσµος είναι πολυπολικός και πολυπολιτισµικός, µε το γεωπολιτικό κέντρο βάρους να µετατίθεται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι εξελίξεις σε Ευρώπη, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή αλλάζουν τα δεδοµένα, και δεν αποτελούν παρά τον πρόλογο µιας συνολικής αναδιαµόρφωσης των ζωνών επιρροής του νέου κόσµου που αναδύεται.
ΕΧΟΥΜΕ την αίσθηση πως, ο παγκόσµιος -άρα κι ο Έλληνας- πολίτης, βρίσκεται εννεός µπροστά σε µια ζωή που ολοένα ξεφεύγει από τα χέρια του. Ζούµε σε έναν µετα-πολιτικό δυστοπικό φαντασιακό κόσµο, στον οποίο όλα δείχνουν να είναι “προσηµειωµένα”. Για πρώτη φορά όλοι οι πολίτες του πλανήτη έχουµε κοινό µέλλον (κλίµα, οικονοµία). Οι άλλοτε πανίσχυρες διακριτές πολιτικές “ιδεολογίες” γίνονται πιο δυσδιάκριτες.
ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στη διεθνή οικονοµία, την κλιµατική αλλαγή και τους δυο πολέµους (Μέση Ανατολή-Ουκρανία), αλλά και στη νέα “απειλή” που προέρχεται από την τεχνητή νοηµοσύνη (ΑΙ), είναι οι άγνωστοι “Χ” του µέλλοντός µας. Θα συνειδητοποιήσουµε, άραγε, σε ποιο κατώφλι χάους βρισκόµαστε; Θα αντιληφθούµε το πόσο ο νεο-φιλελευθερισµός εγγίζει τα όριά του εξελισσόµενος σε έναν αχόρταγο “Γαργαντούα”, υπέρ των ολίγων; Και πως ο κίνδυνος, ένας τέτοιος απάνθρωπος καπιταλισµός να καταπιεί τον πλανήτη µε τον άνθρωπο µαζί, είναι ήδη ορατός; (Στ.Γ.Κ.,23-8-24)
