Πολίτες και “μη πολίτες” στην πλάστιγγα!

Η ψήφος για την Eυρωβουλή θεωρείται χαλαρή, διότι δεν επηρεάζει άμεσα την ποιότητα της ζωής των ψηφοφόρων, γι’ αυτό με την αποχή εκφράζεται ένα συναίσθημα δυσαρέσκειας στους κυβερνώντες. Πάντως η ψήφος είναι “υποχρεωτική” (αρ. 51, παρ. 5, Σ/τος) όπως αναθεωρήθηκε το 2001, καθ’ όσον το προηγούμενο προέβλεπε, ότι «νόμος ορίζει κάθε φορά τις εξαιρέσεις και τις ποινικές κυρώσεις». Κανείς μέχρι σήμερα δεν τιμωρήθηκε για ευνόητους λόγους.
Η αποχή άλλους ωφελεί και άλλους βλάπτει, όπως και η συμμετοχή. Στις φετεινές αυτοδιοικητικές κάθε οικογένεια έχει και από έναν υποψήφιο για περιφερειάρχη ή δήμαρχο ή κοινοτάρχη ή σύμβουλο. Ενεκα τούτου επειδή όλοι θα πάνε να ψηφίσουν, θα μπουν και στο “Ευρωπαραβάν”, για να παραφράσουμε την παροιμία, ότι “ποτίζοντας τον (αυτοδιοικητικό) βασιλικό, ποτίζεται και η (ευρώ) γλάστρα. Ετσι θα προκύψει μεγάλη συμμετοχή στις ευρωεκλογές.
Οι περισσότεροι απ’ τους απέχοντες είναι απ’ αυτούς, που δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική. Τη θεωρούν “βρώμικη” είναι “αηδιασμένοι” και πάσχουν από “πολιτική αναισθησία” και “απάθεια”.
Οσο ο κόσμος πιστεύει ότι τίποτα δεν αλλάζει, τόσο το τρίπτυχο αδιαφορία, απαξίωση και οργή μεγαλώνει τη συνειδητή αποχή. Αν δεν ασχολούνται οι πολιτικοί γι’ αυτούς, ασχολείται η πολιτική μαζί τους και μάλιστα “ερήμην τους”. Ετσι κι αλλιώς, όσοι δεν πάνε ή και αν πάνε και ρίξουν λευκό, κάποιο κόμμα θα κερδίσει και θα πάρει “μαγιά” για τις εθνικές εκλογές. Και τότε κάποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί με “ναι” έστω και τα λίγα.
Απ’ το 1980, όπου ο Μ.Ο. στις εθνικές εκλογές ήταν το 80%, περιορίστηκε το 2015 στο 65%. Οι πολίτες, που έχουν απωλέσει την επιστοσύνη τους στους πολιτικούς, τους απαξιούν και τους τιμωρούν. Οταν υπάρχει πόλωση, η συμμετοχή βολεύει αυτούς, που φωνασκούν. Αν όμως ο κόσμος σηκωθεί απ’ τους καναπέδες και πάει στην κάλπη, θα αλλάξουν τα πράγματα εκεί, που δεν το περιμένεις, κυρίως τώρα το 2019, που ο Ελληνας έχει 4 χρόνια να ψηφίσει και έχει υποστεί το φαινόμενο της έλλειψης εκλογικής αναμέτρησης.
Οι Ελληνες “σταυρώνουν” έναν υποψήφιο, για να τιμωρήσουν κάποιον άλλον. Στην ασφάλεια, που τους υπόσχονται, νοιώθουν ανασφαλείς, στην υγεία εξοργίζονται, για την παιδεία ανησυχούν, στις “αχρειολογίες” “αηδιάζουν” στην εξωτερική πολιτική ντροπιάζονται.
Αυτά δείχνουν πόσο “ξέβαθη” είναι η κρίση των εκλογέων, που ψηφίζουν εναντίον των ασχημονούντων, των αμοραλιστών και όσων διασύρουν τον τόπο μέσα κι έξω. Πώς θα διαπιστώσουν την αλήθεια περί σκανδάλων πριν μιλήσει η δικαιοσύνη; Το αυτονόητο αίτημα των πολιτών είναι η πραγματική κάθαρση για να δώσουν όχι ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά ψήφο δικαιοσύνης. Η κάθαρση έχει στοιχειώσει στον πολιτικό βίο. Οσες φορές επιχειρήθηκε, άφησε πίσω “σταγονίδια”, να βρωμίζουν την πολιτική ζωή.
Υπάρχει δυσμένεια εναντίον των κυβερνώντων; Αν πέτυχαν ή όχι, δεν είναι εκείνοι που ανακάλυψαν την πυρίτιδα της αποτυχίας.
Και αυτή η κυβέρνηση διέψευσε πολλές ελπίδες, αυτών που είχαν στηριχθεί πάνω της, από τις υποσχέσεις της για “καλή διαχείριση” και για “βελτίωση ποιότητας ζωής”. Ολοι λένε, ότι λιθοβολούνται από τους άλλους, παραβλέποντας το δικό τους “πετροβολείο”! Οι ενσυνείδητοι πολίτες, που δεν ανέχονται κινήσεις σκανδάλων με ενδείξεις και όχι με αποδείξεις, πρέπει να κολάσουν, αυτούς που τα διαδίδουν με το μοναδικό μέσο που κατέχουν, την ψήφο.
Στους υπεύθυνους πολίτες δεν επιτρέπεται, να γίνουν λιποτάκτες την καίρια στιγμή της ψηφοφορίας, να αυτοαναιρεθούν και να γίνουν “μή πολίτες”!