Πολιτικές ανασυγκροτήσεις που φοβίζουν

Αναμφισβήτητα η πρώτη βαρειά πέτρα που ανατάραξε το πηχτό τέλμα της πολιτικής αφασίας της τελευταίας τριετίας ήταν η πολιτική πρωτοβουλία των 58. Μιλάμε για κίνηση που χαιρετίστηκε δημοσκοπικά από τους περισσότερους πολιτικοποιημένους Ελληνες, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων ιδεολογικών τους επιλογών.
Οι μοναδικοί ύφαλοι στην πορεία των 58, ίσως να φωτογραφίζουν ένα μεγάλο τμήμα από τους 300 του Κοινοβουλίου μας. Πρόκειται για ομάδες βουλευτών που εντάσσονται όχι τόσο στη ΝΔ που αναγκαστικά συνυπάρχει στη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, όσο για βουλευτές του πολυσυλλεκτικού ΣΥΡΙΖΑ (με τις ετερόκλητες και αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις), της πιο προσγειωμένης και διαλλακτικής ΔΗΜ.ΑΡ. (με τις επίσης σοβαρές εσωτερικές διαφωνίες) των εν διαρκή εξάψει μελών των ΑΝ.ΕΛ. και του ΚΚΕ (ως εκπρόσωπο της ξεπερασμένης κομμουνιστικής ορθοδοξίας).
Οι πιο θαρραλέες συμπορεύσεις με τους 58 ήδη έχουν εκδηλωθεί από αρκετούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (νυν και πρώην), αλλά και τμήμα της ΔΗΜ.ΑΡ. Και οι έστω και ρηματικές συμπλεύσεις εκπροσώπων από τα δύο αυτά κόμματα είναι ως αφετηρία μελλοντικών συνεργασιών αρκετά σημαντικές, αλλά και ελπιδοφόρες, για τους πρωτεργάτες της κίνησης των 58.
Ανεξάρτητα από τα πιθανά εκλογικά ποσοστά εκείνων που αντιδρούν -άλλοι με τη σιωπή και άλλοι με αρνητικά υπονοούμενα- στην πορεία των 58 προς τις επικείμενες εκλογές του ευρωκοινοβουλίου, κρίναμε σκόπιμο να διερευνήσουμε τα αίτια που προκαλούν τη φοβία σε όσους σημερινούς βουλευτές δεν βλέπουν “με καλό μάτι” την ανασυγκρότηση στον χώρο της “κεντροαριστεράς” ή ορθότερα στον κεντροσοσιαλιστικό χώρο. Προτιμούμε τον δεύτερο χαρακτηρισμό, γιατί δυστυχώς, στη μεταδικτατορική περίοδο της σοβιετικού τύπου κομμουνιστικής ορθοδοξίας, αλλά εν μέρει και του ευρωκομμουνιστικού κινήματος, επικρατούσε και συνεχίζεται η λανθασμένη αντίληψη ότι ο κεντροσοσιαλιστικός χώρος λειτουργεί ως Δούρειος Ιππος στις δυνάμεις της μείζονος Αριστεράς.
Μάλιστα οι αντιδράσεις εναντίον της πορείας των 58 μεγιστοποιούνται στον χώρο των δυνάμεων εκείνων που με πεισματική αδιαλλαξία αρνήθηκαν, στην κρίσιμη περίοδο των διερευνητικών εντολών των τελευταίων δύο αλλεπάλληλων εκλογών, να μετάσχουν σε κυβέρνηση πολυκομματικής συνευθύνης. Πρώτον, γιατί δεν ήθελαν ν’ αναλάβουν την οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη. Και δεύτερον, γιατί προτίμησαν τη σιγουριά της αδράνειας και την άνεση των “ελεύθερων σκοπευτών” από τις επάλξεις της αδρά αμειβόμενης αντιπολίτευσης.
Τέλος, το ποσοστό κοινοβουλευτικών και άλλων πολιτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που οπορτουνιστικά αυτομόλησε στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζει, εκ των πραγμάτων, το σοβαρότερο υπαρξιακό πρόβλημα για τις αντιπάθειες που προκαλεί στον φιλοξενούντα πολιτικό χώρο…