Η πολιτική απάτη των “Ειδικών Δικαστηρίων”

Στα ελληνικά δικαστικά και πολιτικά χρονικά, η δίκη για τα σκάνδαλα της Μονής Βατοπεδίου, που άρχισε προχτές και θα συνεχιστεί, στις 23 Μαρτίου, θα καταγραφεί, ως κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής διάκρισης των εξουσιών, αλλά και ως… πλυντήριο αμνήστευσης σοβαρών κακουργημάτων μελών της εκάστοτε κυβέρνησης και εν προκειμένω της ΝΔ (2004 – 2009).
Ετσι, στο εδώλιο των κατηγορουμένων δεν θα καθίσουν υπόλογα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου του Κώστα Καραμανλή, για τους οποίους το παραπεμπτικό βούλευμα 2000/2013 επισημαίνει ότι «επέτρεψαν και συνέδραμαν τους εκπροσώπους της μονής, Εφραίμ και Αρσένιο, ν’ αποκτήσουν δικαίωμα κυριότητας, νομής και κατοχής της λίμνης Βιστονίδας και των παραλίμνιων εκτάσεών της, αν και αυτές ανήκαν στο ελληνικό Δημόσιο».
Μολονότι το εκ 1.200 σελίδων βούλευμα, για τη δίκη του Βατοπεδίου, διαπιστώνει πολιτικές και ποινικές ευθύνες υπουργών, κανένας από αυτούς δεν θ’ απολογηθεί στο ακροατήριο, γιατί με την πρόωρη διάλυση της τότε Βουλής επήλθε παραγραφή των υπουργικών κακουργημάτων με το σαλταδόρικο  νομοθετικό πλέγμα του νόμου 3162/2013 και του άρθρου 86 του Συντάγματος. Και το χειρότερο: Ως αιτία της πρόωρης διάλυσης της Βουλής στο προεδρικό διάταγμα αναφέρεται το νεφελώδες πρόσχημα του “σοβαρού εθνικού λόγου”.
Πώς άραγε εννοεί ο συντάκτης αυτού του διατάγματος (που το υπέγραψε ελαφρά τη καρδία ο κ. Κάρολος Παπούλιας): Ως κίνδυνο εχθρικής εισβολής στην επικράτειά μας; Ως απειλούμενη κήρυξη πολέμου; Ως εξάπλωση επιδημίας Εμπολα; Ή ως κάτι άλλο αυτονόητο: δηλαδή ως ξέπλυμα των πολιτικών και οικονομικών αμαρτημάτων των εκπροσώπων της τότε κυβέρνησης.
Δεν απαιτείται κατανάλωση πολλής φαιάς ουσίας για την ερμηνεία αυτού του πανάθλιου φαινομένου ή καλύτερα του συστήματος αυτού, που επιβάλλει 20ετή παραγραφή για τα κακουργήματα των κοινών θνητών και από μερικούς μήνες μέχρι το πολύ πέντε χρόνια, για την… αρεία φυλή των μελών του εκάστοτε Υπουργικού Συμβουλίου! Αρα, η απάντηση σ’ αυτό το φαινόμενο είναι μια και μόνη:
Τόσο το άρθρο 86 του Συντάγματος όσο και ο εφαρμοστικός νόμος περί ευθύνης υπουργών, λειτουργούν ως προστατευτική ασπίδα στη σημερινή ταξική κοινωνία του Ελληνιστάν. Με πατρικίους το κυρίαρχο βουλευτικό σώμα και πληβείους ή παρίες τους εκτός Βουλής μη προνομιούχους. Και όμως (θα μας πουν κάποιοι) ότι οι κατά καιρούς εκπρόσωποι των κομμάτων έχουν ήδη κωδικοποιήσει στις προτάσεις τους για την αναθεώρηση του Συντάγματος και την κατάργηση του αίσχους της διά της… ιεράς παραγραφής, αμνήστευσης των υπουργικών ανομημάτων.
Δεν μας πείθει ούτε αυτό το παραπάνω “επιχείρημα”, όταν η ίδια η νεοφώτιστη και ως  άλλη Αμαζών προελαύνουσα σημερινή πρόεδρος της Βουλής, εδώ και μήνες απειλεί ότι προετοιμάζει τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τους υπαίτιους των μνημονίων. Εδώ πλέον μιλάμε όχι για κατάργηση ενός νομικού μορφώματος που ποινικοποιεί την εκτελεστική και πολιτικοποιεί τη δικαστική εξουσία, αλλά για τη διαιώνισή του. Ισως η παραδοξότητα αυτή να έλκει την καταγωγή της από την εποχή του Διχασμού με τα γαλάζια και πράσινα καφενεία. Τότε δηλαδή, που ο πατήρ της κυρίας Ζωής, βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, ως εκτελών χρέη κοινοβουλευτικού κατηγόρου (εισαγγελέως), στο Ειδικό Δικαστήριο του 1989, με βασικό κατηγορούμενο τον Ανδρέα Παπανδρέου, εσχεδίαζε τη ρεβάνς, την εκδίκησή του, για τη διαγραφή του από το νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ του 1974.
Ο χωρίς αποχρώσες ενδείξεις “κατηγορούμενος”, τότε, Ανδρέας Παπανδρέου, αμέσως μετά την αθωωτική γι’ αυτόν απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, επιβραβεύτηκε, παρά τον σοβαρό κλονισμό της υγείας του και την πικρία του για τη λυσσαλέα μισαλλοδοξία των αντιπάλων του, με την επανεκλογή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα, με το ποσοστό 46,88%. Στην ίδια εκλογική αναμέτρηση ο κυρίαρχος λαός έθεσε εκτός Βουλής τον Συνασπισμό με 2,94%.
Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, την Πρωτοχρονιά του 1995, θ’ ανακοινώσει δύο ιστορικές αποφάσεις: Την αναστολή των ποινικών διώξεων κατά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών και για την πώληση της “ΑΓΕΤ – Ηρακλής” στην ιταλικών συμφερόντων επιχείρηση Καλτσεστρούτσι. Με τον ιδιόρρυθμο αυτό “μποναμά” του 1995 προς τους αντιπάλους του, ο Ανδρέας έθεσε τέρμα στην τραυματική παρένθεση της οκτάχρονης (1985 – 1993) βεντέτας του με τον Κ. Μητσοτάκη και τους “αριστερούς” συμμάχους του.
Εδώ πλέον μιλάμε για ένα ιστορικό δείγμα ανθρώπινης ανεξικακίας, που μας παραπέμπει σε δύο επίσης ιστορικές φράσεις: «Ου δει ανταδικείν αδικούμενον» (Πλάτωνος Κρίτων) και «Αγαπήσεις τον εχθρόν σου» (Επί του Όρους ομιλία). Από τη στάση αυτή του Ανδρέα ίσαμε σήμερα, μας χωρίζουν πάνω από 20 χρόνια.
Αν λοιπόν συγκρίνουμε την τότε ανεξικακία με το σημερινό κοινωνικοπολιτικό σκορποχώρι και την απειλή για νέα αντισυνταγματικά και τυχοδιωκτικά κοινοβουλευτικά δικαστήρια,  αλλά και… «κρεμάλες» (Ραχήλ Μακρή), μάλλον θα πρέπει να ντρεπόμαστε και για τις μεθοδευόμενες, νέες ναρκοθετήσεις της κοινωνικής συνοχής, προκοπής και γαλήνης.