Στην πολιτική τα πρόσωπα, έρχονται και παρέρχονται. Εκείνο που αφήνουν πίσω τους, είναι οι πολιτικές επιλογές τους.
Oι πολιτικές επιλογές, βέβαια, γίνονται για να επιλύσουν προβλήματα. Προβλήματα συλλογικά ή και ατομικά. Προβλήματα του χθες, του σήμερα, ή και του αύριο.
Το πολιτικό προσωπικό λειτουργεί πάντα, σε ομάδες. Οι ομάδες αυτές-μικρές ή μεγάλες-έχουν έναν και μοναδικό στόχο. Την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας (δύναμης) και τη διαχείρισή της, ως δημόσιο αγαθό. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, η πολιτική διαχείριση ασκείται, άκρως …εγωκεντρικά. Μ’ έναν τρόπο, δηλαδή, όπου ο ηγέτης της πλειοψηφούσας δύναμης, τα παίρνει όλα και τα μοιράζεται, με τους κολλητούς του, της λεγόμενης ηγετικής ομάδας.
Τα πολλά μέλη κάθε ομάδας, είναι-κατά κανόνα-εκτός μοιρασιάς. Η συμμετοχή τους όμως συνήθως, δεν αφορά στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και στην πρακτική της μοιρασιάς, αλλά στο να βρεθούν στη θέση εκείνων, που τα …μοιράζονται.
Η προηγούμενη πρακτική διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας δεν αφορά μόνο, κάποιες, από τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ανθρώπινες ομάδες, που τιτλοφορούνται πολιτικά κόμματα. Ισχύει πολύ περισσότερο, σε επί μέρους ομάδες των ανθρώπων, όλων των πολιτικών κομμάτων.
Το κλίμα της συνύπαρξης των ανθρώπων, σ’ όλες αυτές τις πολιτικές ομάδες, πάντα και σ’ όλα τα επίπεδα, είναι άκρως ανταγωνιστικό. Συνεπώς συγκρουσιακό-ιδιαίτερα στις φάσεις της αφετηρίας, για την αναζήτηση μιας κάποιας προσωρινής ισορροπίας, μεταξύ των μελών της ίδιας ομάδας. Μιας προσωρινής πάντα ισορροπίας, που κρατά-συνήθως ως ανάπαυλα-έως την ανασύνταξη των …αδελφών δυνάμεων, για νέες συγκρούσεις.
Σημειώνεται ότι, στις περιφερειακές ομάδες των κομμάτων, οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι περισσότερο ορατές και συνεπώς, γρήγορα αντιληπτές. Αντίθετα στις κεντρικές ομάδες των πολιτικών κομμάτων οι συγκρούσεις, συνήθως αποκρύπτονται. Όταν όμως, έρχονται στο φως δημιουργούν εκρήξεις μεγατόνων.
Σε κάθε περίπτωση οι …αδελφοκτόνες συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων ανθρώπων, εντός των κομμάτων, είναι αυτές, που αποδυναμώνουν τα πολιτικά κόμματα, από πλευράς πολιτικής ισχύος· συνεπώς και ποσοτικά.
Όλο το προηγούμενο σκηνικό, όσο υπερβολικό κι αν δείχνει, είναι σκηνικό, στημένο-παντού και πάντα- όπου υπάρχει πολιτική λειτουργία. Το πλήθος βέβαια και η ένταση των συγκρούσεων, διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Αυτό σημαίνει ότι, η πολιτική λειτουργία, ως διαδικασία σύνθεσης προσωπικών και κοινωνικών αντιθέσεων-τις περισσότερες φορές ακραίων-λειτουργεί αλλοτριωτικά για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο-πολιτικό της διπλανής μας πόρτας.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Η πράξη, της διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, είναι βέβαια, αναγκαία κοινωνικά, ότι κι αν μας λένε οι άναρχοι και η ιδεολογία τους. Είναι αναγκαία, αφού η συνύπαρξη όλων μας στον ίδιο τόπο και χρόνο, μας υποχρεώνει να αναζητούμε συνεχώς, λειτουργική ισορροπία. Στην καλύτερη περίπτωση, δημιουργική ισορροπία, όλου του φάσματος των ανθρώπων του συγκεκριμένου τόπου και χρόνου. Ενός φάσματος που εκτείνεται από τους αγνούς ιερομόναχους, έως και τους μη γνωστούς(!) παραβατικούς, κάθε ακραίας αντικοινωνικής δράσης.
Σημειώνουμε ότι, η σχέση των ανθρώπων με τον τόπο και χρόνο της ζωής τους, δεν είναι προβλέψιμη. Αποκτά μικρή, ή μεγάλη, δυναμική-θετική ή και αρνητική-ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία και τους παράγοντες που καθιστούν ενεργό το περιβάλλον της.
Στους παράγοντες αυτούς σαφώς ανήκουν οι αντιλήψεις του καθένα μας, για την επιβίωση και την εν ελευθερία ζωή· σαφώς επίσης ανήκει, η έννοια των ατομικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, κατά την οικοδόμηση και ύπαρξη του «εμείς»· σαφώς τέλος ανήκουν οι φόβοι μας, καθώς τα ατομικά και συλλογικά θέλω μας, με τις εντάσεις τους.
Οι εν λόγω παράγοντες με την ποσοστιαία παρουσία και συμμετοχή τους στη συγκυρία, δημιουργούν τελικά ένα μετρήσιμο ποιοτικό μείγμα ζωής. Ένα μείγμα ζωής, που εμπεριέχει τα πραγματικά προβλήματα της συγκυρίας και τις διαδικασίες επίλυσής τους.
ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
Στο προηγούμενο πλαίσιο, η κυρίαρχη ποιοτική διαφορά, των πολιτευμάτων μεταξύ τους, σχετίζεται με τις διαδικασίες επίλυσης των συλλογικών και ατομικών-όποιας μορφής-προβλημάτων. Όσο πιο αυθαίρετες και αδιαφανείς είναι οι διαδικασίες αυτές, τόσο πιο αυταρχικά λειτουργεί το πολίτευμα.
Η αυθαιρεσία και η αδιαφάνεια δεν αποτελεί, όμως προνόμιο μόνον των αυταρχικών καθεστώτων. Αποτελεί τάση διακυβέρνησης, που χαρακτηρίζει όλα τα πολιτεύματα. Σχετίζεται-μάλλον περισσότερο- με το σημείο ισορροπίας του κάθε πολιτικού, στη γραμμή ΄΄νομοταγής-παραβατικός πολίτης΄΄. Σχετίζεται επίσης, με το χρόνο διαχείρισης της εξουσίας, από τα ίδια πρόσωπα-ή τις οικογένειές τους. Κύρια, όμως σχετίζεται, με τη συμπεριφορά των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, απέναντι στη διαχείριση αυτή.
Στο σημείο αυτό μπαίνει στη σκηνή η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, με τα εκ των προτέρων όρια της ισχύος της, τους προβολείς των φώτων στους ανθρώπους της, με τον-κατά περίπτωση-δημόσιο, προγραμματικό λόγο της και κύρια, με την πολύπλευρα προστατευόμενη δράση της αντιπολίτευσής της. Η αντιπολίτευση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν δικαιούται να συνδιαχειρίζεται την πολιτική εξουσία και να συνεργεί στην αλλοτρίωση της πολιτικής δράσης και του πολιτικού προσωπικού. Υποχρεούται να δρα απελευθερωτικά και αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, υποχρεούται να εντοπίζει, αναδεικνύει, προβάλλει και αγωνίζεται ενάντια σε κάθε μορφής και έντασης αλλοτρίωση των κυβερνητικών στελεχών και του πολιτικού προσωπικού, γενικότερα. Το κριτήριο αυτό αναδεικνύεται σε κυρίαρχο παράγοντα επιλογής στις εκλογές, για την ανάδειξη της κάθε φορά νέας κυβέρνησης. Στο τμήμα πάντα των πολιτών, που δεν ανήκει στους …παραβατικούς, όποιας μορφής και έντασης.
Μπορεί ο τρόπος διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, να μη διαφέρει πολύ από τις άλλες μορφές πολιτικής διακυβέρνησης, αλλά …επιτέλους. Γνωρίζουμε και επιλέγουμε εκ των προτέρων, πόσο, από ποιους και πως θα κυβερνηθούμε! Είναι λίγο;
