∆εν υπάρχει ίσως πιο άκαιρος χαρακτηρισµός για την πολιτική από το ότι είναι “η τέχνη του εφικτού”… µια φράση που αποδίδεται στον πρώτο καγκελάριο της Ενωµένης Γερµανίας Όττο Φον Μπίσµαρκ.
Η πραγµατικότητα είναι πως η πολιτική στην εφαρµογή της σε όλα τα επίπεδα, είναι ένα διαρκές “µπρος-πίσω”, “µια συνεχής αναθεώρηση θέσεων και πιστεύω ανάλογα το συµφέρον”, ένα “γαϊτανάκι τεχνασµάτων”, µια “διελκυστίνδα τακτικισµών και στρατηγικής” µε προφανή στόχο τη διαιώνιση και ισχυροποίηση της εξουσίας, της κάθε εξουσίας.
Έτσι και στην τοπική Αυτοδιοίκηση. Πέντε χρόνια η δηµοτική αρχή Σηµανδηράκη και έχουµε και λέµε…
• Από το καµία σκέψη για χώρο στάθµευσης στο πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου, πήγαµε στο “Προσωρινό χώρο στάθµευσης” ενώ προϋπάρχουν 4 οµόφωνες αποφάσεις δηµοτικών συµβουλίων για αξιοποίηση του χώρου µόνο για πάρκο.
• ∆ηλώσεις το 2020… «σε 6 µήνες θα έχουµε τρία περιφερειακά πάρκινγκ».
Πραγµατικότητα το 2024 ένα περιφερειακό πάρκινγκ για το οποίο χθες η δηµοτική Αρχή έδωσε στοιχεία ότι χρησιµοποιείται καθηµερινά από πάνω από 500 οδηγούς (µακάρι να είναι έτσι αλλά ειλικρινά, ποιος το πιστεύει;)
• «Σε τρία χρόνια από σήµερα θα έχουµε 8 νέα σχολεία µέσω Σ∆ΙΤ…», καλά τα χρονοδιαγράµµατα και η σιγουριά αλλά όταν έχεις πέσει έξω για τη ∆ηµ. Αγορά, τον ∆ηµοτικό Κήπο, όταν για όλα σχεδόν τα έργα ανάπλασης έχουν δοθεί παρατάσεις, πώς µπορείς να είσαι τόσο βέβαιος ;
Πολιτική και στην τοπική Αυτοδιοίκηση τελικά είναι η τέχνη του επικοινωνιακά εφικτού, του ουτοπικά αδύνατου, του πραγµατικού «ό,τι προλάβουµε και ό,τι µπορέσουµε»…
