Πολιτική ηθική

Το πρόβλημα των ΑΝΕΛ, να μη χάσουν τα κοινοβουλευτικά προνόμια της Κ.Ο. στη Βουλή, αν ο αριθμός των βουλευτών πέσει κάτω των πέντε, μετά και τη δήλωση Καμμένου, ότι «οι ΑΝΕΛ δεν θέλουν χάρη από κανένα», στην πρόταση καλοθελητών περί τροποποιήσεως του Κανονισμού της Βουλής, δεν λύθηκε. Οι τέως συγκυβερνώντες με τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν την διάλυση του κόμματός των προϊόν πολιτικής δίωξης.
Το συμβάν εξυπηρετεί την αποδέσμευση του κ. Τσίπρα απ’ τους ΑΝΕΛ και την επικράτησή του στον χώρο του Κέντρου, να γίνει το κόμμα του ένας απ’ τους δύο πόλους του δικομματισμού με σύμπραξη των “Προοδευτικών Δυνάμεων”, μιας κομματικής παράταξης που ετοιμάζουν να ιδρύσουν η ΔΗΜΑΡ του κ. Θεοχαρόπουλου με τους μεταρρυθμιστές Σπύρο Λυκούδη, Νικ. Μπίστη, Σπύρο Δανέλλη, Γ. Ραγκούση και αρκετών “γυρολόγων” άλλων Δημοκρατικών δυνάμεων.
Ο κ. Τσίπρας κατάφερε και πήρε απ’ την εξουσία αυτά που χρειαζόταν, για ν’ αναπαράγει τη δική του εξουσία. Να ελέγχει το λαό η κυβέρνησή του με όλα τα μέσα που της παρέχονται και να τον κατευνάζει, όταν αρχίζει και φοβάται τις εξεγέρσεις του. Οι ανάγκες των καιρών οδήγησαν σε μια δημοκρατία από ένα συνονθύλευμα πολιτικών, που οι κανόνες της ξέφυγαν απ’ το ισχύον Σύνταγμα.
Γράφει ο Αριστοτέλης: «Συμβαίνει αυτοί να γίνονται ισχυροί και κατόπιν δημαγωγοί, διότι το μεν πλήθος γίνεται κυρίαρχο των πάντων, αυτοί δε (οι δημαγωγοί) γίνονται κύριοι της γνώμης του πλήθους, διότι αυτό το πλήθος εις αυτούς πείθεται» (Πολιτικά Δ4 1292/28-31). Στα καθ’ ημάς συντελούμενα, αποδείχθηκε ότι το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξελίχθηκε σε μια οιονεί τυπική μοναρχία. Παρασιωπούνται ή ωραιοποιούνται παραλήψεις και λάθη και με τον χρόνο γλυκαίνονται και μετατρέπονται τα ψέματα σε οράματα, ενώ αμφισβητείται η γνώμη των “ειδικών”.
Ο κ. Καμμένος δικαιολογήθηκε ότι δεν προκάλεσε πτώση της κυβέρνησης πριν την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, γιατί δεν θα βγαίναμε απ’ το μνημόνιο, στη FYROM θα γινόταν εμφύλιος, η Τουρκία και η Αλβανία θα οργίαζαν και θα είμαστε το “μαύρο πρόβατο” για τον ξένο παράγοντα. Οταν αντελήφθη, ότι θα κατέρρεε ο “πύργος της Βαβέλ” και είδε τους “άλλους”, να μουρμουρίζουν στον πανικό τους, ότι χάνουμε τα χαρτοφυλάκια, έκανε πίσω κι ας άκουγε μηνύματα χαρακτηρισμού του ως υπαίτιου απώλειας της “λούφας”, που ο ίδιος τους είχε εξασφαλίσει.
Αυτοί οι Επιμηθείς της εξουσίας, που πρώτα πράττουν και μετά αναλογίζονται τις συνέπειες είναι οι τρόφιμοι των προθαλάμων της εξουσίας, που μεταβάλλονται σε “γυμνοσάλιαγκες”, που χωρίζουν τους πολίτες σε “δυνάμεις της συντήρησης” και “δυνάμεις της προόδου”, που το πάθος για εξουσία τούς κάνει να πιστεύουν ότι μπορούν να παραμυθιάζουν το λαό με υποκρισία και πολιτικά παραισθησιογόνα, αυτοί επιπλέουν.
Πειρασμός η μεγαλοπρέπεια της εξουσίας. Σε προδιαθέτει, να αδιαφορείς τι λέει ο κόσμος και δεν σε νοιάζει τι σημαίνει πολιτική ηθική και διατήρηση κάποιας μορφής ακεραιότητος. Σε προετοιμάζει να δικαιολογείσαι με προφάσεις για τις αντιφατικές συμπεριφορές σου και τα ολισθήματά σου, μεταπηδώντας από τη μια στην άλλη παράταξη και ικανοποιώντας ενστικτωδώς αισθήματα με στόχο να απορροφηθούν οι κραδασμοί από κοινωνικούς θυμούς και δυσαρέσκειες.