Πολιτική και πολιτικοί

Κάποτε έλεγαν: «Τα γραπτά μένουν, τα λόγια φεύγουν», γνωστή έκφραση των Λατίνων. Τώρα και τα λόγια μένουν και μάλιστα στο διηνηκές. Τίποτα δεν εξαφανίζεται. Πολλοί που θέλουν να ξεχάσουν επιλήψιμο παρελθόν, να μην υπάρχει ίχνος απ’ ό,τι είπαν, δεν το μπορούν πια, διότι κυρίως στην πολιτική όσοι αποθεώνουν αυτούς, που πριν κατηγορούσαν, τώρα είναι εκτεθειμένοι. Οι αντίπαλοι «σκαλίζουν» τα «παλιά», ασκούν αρνητική κριτική και οι φλύαροι, οι μηδίσαντες παίρνουν τη σφραγίδα του θεατρινισμού.
Οι πρώην υβριστές, οι αλαζόνες, οι μεταμελημένοι επιδιώκουν τη μεγαλοψυχία, τη συγχώρεση των προσώπων που τους συμπεριφέρονταν με αυθάδεια. Και σαν να μη συνέβη τίποτα, συμπλέουν μαζί τους, εγκαθίστανται στις τάξεις τους και υπακούν αδιαμαρτύρητα, «πειθόμενοι τοις κείνων ρήμασι». Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για πολιτική απάτη και στις επικρίσεις των αλλότε συντρόφων τους, ή σιωπούν, ή απαντούν με γραφικότητες, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φόρα, ότι στην πολιτική όλα είναι ρευστά.
Η μοίρα της ανθρωπότητας είναι να δοκιμάζεται από μια σειρά συνεχών κρίσεων, όπως οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι ένοπλες συγκρούσεις των παγκοσμίων πολέμων, ο ψυχρός και ηλεκτρονικός πόλεμος, ο οικονομικός και ενεργειακός, που επεκτείνεται στην υγειονομική και επισιτιστική κρίση. Στις Δυτικές κοινωνίες τα πράγματα εξελίχθησαν κάπως δημοκρατικά, ενώ στις Ανατολικές οι ηγήτορες δεν ήθελαν να μάθουν οι πολίτες τους, πόσο εξελιγμένη είναι η ευημερία, τους φόρτωναν με ψέματα, για να μην υπονομεύεται η δική τους εξουσία και οι επισκέψεις στη Δύση των ταξιδιωτικών αυτών των χωρών, γίνονταν με το σταγονόμεντρο.
Εάν ήταν πιο ελεύθερη η μετακίνηση, ώστε οι πολίτες να έρχονταν σε ελεύθερη επικοινωνία μεταξύ τους, θα μπορούσαν να επηρεαστούν οι Βόρειοι, χρησιμοποιώντας πηγές πληροφόρησης του Δυτικού κόσμου που συγκρούονται μ’ αυτές του αυταρχικού τους κράτους. Μόνον έτσι με τον απολυταρχισμό των ηγετών του κομμουνιστικού μπλοκ θα επιβεβαιώνετο η αντίληψη στη συνείδηση του λαού, ότι στη Δύση η πόλη ελευθερία λειτουργεί εις βάρος του πολίτη, ο οποίος επιλέγει την κυβέρνηση του και δεν την πολεμάει, όταν δεν πάει κόντρα στις δημοκρατικές αρχές.
Στη Ρωσία σκέπτονται με όρους του 18ου αιώνια, τότε που οι κατακτήσεις γίνονταν με σφαίρες. Κατηγορείται δε η Δύση ότι επιτυγχάνει τις καταλήψεις με το χρήμα. Δεν καταφέρνει ν’ αντιμετωπίσει τη Δυτική επιρροή στη Β/Α Ευρώπη με σύγχρονες μεθόδους, γιατί διαπιστώνει ότι και η Δύση δεν μπορεί να δει τη Ρωσία με τους σημερινούς όρους και να την αντιμετωπίσει με στοιχειώδη υπόληψη, όπως η Μέρκελ που διατηρούσε διπλωματικούς διαύλους, αλλά τη θεωρούσε απαρχαιωμένη και αδύναμη ν’ αντιληφθεί τις εξελίξεις και τις αλλαγές που συμβαίνουν απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα.
Υπάρχουν δύο πόλοι. Ο ένας διέπεται από αυταρχικά καθεστώτα, που διαθέτουν πυρηνική ισχύ και ελέγχει τις πρώτες ύλες ενέργειας στην αγορά. Ο άλλος συγκροτείται από κράτη με φιλελεύθερες δημοκρατικές αρχές έχοντας παράλληλα και πυρηνικό οπλοστάσιο, εξαρτώμενος όμως από οντότητες με τεράστιο οικονομικό υπόβαθρο συνδεόμενο μ’ αυτούς που ασκούν πολιτική.
Το δυστύχημα είναι ότι όλες οι εξουσίες, δημοκρατικές ή ολοκληρωτικές διατείνονται ότι είναι δημοκρατικά εκλεγμένες και όλες προσπαθούν ν’ αντικαταστήσουν την αντικειμενικότητα με περισπούδαστες απόψεις, που σπανίως είναι αλάνθαστες και το ευρύ κοινό το αντιλαμβάνεται.