ΕΙΝΑΙ στο αίμα μας η ενασχόληση με τα πολιτικά, αν και οι πολιτικοί μας -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν αίρονται στο ύψος των περιστάσεων. Ούτε συνέπεια λόγων και πράξεων έχουν, αλλά ούτε και ιδεολογίας-προγράμματος με τα οποία ψηφίζονται από το λαό. Όσο για τις μεταπηδήσεις από κόμμα σε κόμμα, που πιο παλιά τις λέγαμε «αποστασίες», τώρα τον καιρό της κρίσης είναι τόσο συχνές, ετερόκλητες και «διαπραγματεύσιμες» που τις… συνηθίσαμε και δυστυχώς δεν μας εντυπωσιάζουν.
ΑΛΛΑ, ας δούμε πως μας βλέπουν οι ξένοι στον τομέα αυτό. Έχουν μια πιο σφαιρική και αντικειμενική εικόνα: «Μικρή είναι και η πειθαρχία στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων, τα οποία δεν διατηρούν τη συνοχή τους χάρη σε κάποια ξεκάθαρη αρχή, αλλά χάρη στην προσωπική επιρροή των ηγεσιών τους. Αποστασίες είναι συχνές και κατά κανόνα κάθε βουλευτής στο κοινοβούλιο διαπραγματεύεται τους όρους με τον αρχηγό του. Εξάλλου ο ανεξάρτητος χαρακτήρας των Ελλήνων, εύκολα αποδεικνύεται, από το γεγονός, ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Βαλκανική χερσόνησο όπου μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίσει ότι μπορεί να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία με επιβολή πειθαρχίας σε ψηφοφορίες. Στις πολιτικές διαμάχες, ελάχιστοι είναι οι ενδοιασμοί, αλλά επιθέσεις που αφορούν την ιδιωτική ζωή είναι σπάνιες…»
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ είναι παρμένα από την «Encyclopedia Britannica», 1910-1911, και παρουσιάστηκαν στην «Κ», 17-12-2010, από τον Ανδρ. Δρυμιώτη… Με τέτοιες πρακτικές και τέτοιους πολιτικούς που ψηφίζουμε, άντε να έλθει η… ανάκαμψη!
